27 Σεπτεμβρίου 1831: Η μαύρη ημέρα της Ελλάδος

Σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου 2016, συμπληρώνονται 185 χρόνια από την χειρότερη ημέρα στην Ιστορία της Ελλάδος. Ξημερώματα -λίγο πριν τις 6:15- της Κυριακής 27 Σεπτεμβρίου 1831 ο Κυβερνήτης κατευθύνεται προς τον Ναό του Αγ. Σπυρίδωνος προκειμένου να εκκλησιαστεί. Στον δρόμο τον συναντούν και τον χαιρετούν ως γνήσιοι απόγονοι και μαθητές του Ισκαριώτη, ο Κωνσταντίνος και ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης. Μαζί τους ήσαν και οι δύο αστυνομικοί-φρουροί τους, Ιωάννης Καραγιάννης και Ανδρέας Γεωργίου, συνεργοί στο ανοσιούργημα.

Καθώς ο Κυβερνήτης έμπαινε στην εκκλησία, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, τον έπιασε με το αριστερό του χέρι από τον τράχηλο και τον πυροβόλησε από πίσω στο κεφάλι. Ταυτόχρονα πυροβόλησε εναντίον του και ο Καραγιάννης, αλλά η σφαίρα αστόχησε και χτύπησε στην αριστερή παραστάδα της πύλης της εκκλησίας, όπου εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα σε ειδική θήκη. Αμέσως ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης επιτέθηκε ακόμα πιο άνανδρα στον Κυβερνήτη και τον μαχαίρωσε δύο φορές κάτω από την κοιλιά. Ο Κυβερνήτης θανάσιμα τραυματισμένος έγειρε πάνω στο ακρωτηριασμένο χέρι του Κοζώνη, του φρουρού του, και τέσσερα λεπτά αργότερα ήταν νεκρός.

Σύμφωνα με την περιγραφή του Νίκου Παπαγεωργίου, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης κυνηγήθηκε ανελέητα από το οργισμένο πλήθος και τελικά συνελήφθη από στρατιώτες. Ο οπλαρχηγός Φωτομάρας, από το παράθυρο του σπιτιού του, τον πυροβόλησε και τον σκότωσε, ενώ το κακοποιημένο πτώμα του κατέληξε στην θάλασσα του Ναυπλίου.

Ο έτερος Ισκαριώτης, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, καταδιωκόμενος και αυτός από το πλήθος κατέφυγε στην Γαλλική πρεσβεία, «ζητών την Γαλλικήν υπεράσπισιν έκραξε ότι εφονεύσαμε τον τύραννον, και φιλών την πιστόλα του αφιερώνων αυτήν και εαυτόν εις την τιμή της Γαλλίας». (Ν. Κασομούλη «Απομνημονεύματα» 3ος τόμος σελίδα 441). Οι Γάλλοι, ωστόσο, τον παρέδωσαν στις Αρχές, που με την σειρά τους τον οδήγησαν στο δικαστήριο όπου καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Καραγιάννη. Συνήγορος του Μαυρομιχάλη ανέλαβε ο Σκωτσέζος-Εβραίος Edward Mason, "φιλέλληνας" κατά τους σύγχρονους παραχαράκτες της Ιστορίας, που ως εισαγγελέας, δύο χρόνια αργότερα, εισηγήθηκε και απαίτησε την θανατική καταδίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Ο Καραγιάννης ως γνήσιος πρόγονος των σημερινών πολιτικάντηδων ζήτησε εξάμηνη αναβολή από το δικαστήριο, υποσχόμενος πως θα προβεί σε αποκαλύψεις. Φυσικά, αφέθηκε ... ελεύθερος!

«Ο δε πολύς λαός ησθάνθη πραγματικήν οδύνην δια το φοβερό γεγονός. Το Ναύπλιον έκλαιγε τον μεγάλον πατέρα του Έθνους. Γυναίκες του λαού άφηναν κατάρας κατά των φονέων και άλλαι έκαναν σαν να είχαν αλλοφρονήσει». (Δ. Κόκκινου, « Ιστορία της Νεοτέρας Ελλάδος», εκδόσεις Μέλισσα, 1ος τόμος σελ. 482). Όταν η σορός του Ιωάννου Α. Καποδίστρια τοποθετήθηκε σε δημόσιο προσκύνημα, φάνηκε η αγάπη του λαού προς τον Κυβερνήτη του, που οι προδότες του Έθνους αποκαλούσαν "τύραννο".

Μαζί με τον Καποδίστρια πέθανε και η Ελλάδα μας. Η Ελλάδα δεν θα γνωρίσει ποτέ το μεγαλείο όπου θα την οδηγούσε η διορατική και συνετή τακτική του Κυβερνήτη της, γιατί πολύ απλά ο Θεός δεν θα ξαναδώσει δεύτερο Καποδίστρια σε έναν αγνώμονα και ανιστόρητο λαό.

Κυβερνήτα, από εκεί ψηλά που μας θωρείς συγχώρεσέ μας και μη μας αφήσεις ποτέ να ξεχάσουμε το τι ήσουν για μας! Φώτισε το μυαλό μας να καταλάβουμε έστω και ελάχιστα το τι ονειρευόσουν για την Ελλάδα μας, και, δώσε μας το σθένος να πεθάνουμε στο πλευρό σου!

Συγνώμη!