Ιωάννης Α. Καποδίστριας: Ο σύγχρονος Άγιος Εθνομάρτυρας

Στις 27 Σεπτεμβρίου 2019, συμπληρώνονται 188 χρόνια από την χειρότερη –ίσως– ημέρα στην Ιστορία της Ελλάδος.

Ξημερώματα –λίγο πριν τις 6:15– της Κυριακής 27 Σεπτεμβρίου 1831 ο Κυβερνήτης κατευθυνόταν προς τον Ναό του Αγ. Σπυρίδωνος προκειμένου να εκκλησιαστεί. Στον δρόμο τον συνάντησαν και τον χαιρέτησαν(!), ως γνήσιοι απόγονοι και μαθητές του Ισκαριώτη, ο Κωνσταντίνος και ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης. Μαζί τους ήσαν και οι δύο αστυνομικοί-φρουροί τους, Ιωάννης Καραγιάννης και Ανδρέας Γεωργίου, συνεργοί στο ανοσιούργημα, που επρόκειτο να επακολουθήσει.

Καθώς ο Κυβερνήτης έμπαινε στην εκκλησία, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, τον έπιασε με το αριστερό του χέρι από τον τράχηλο και τον πυροβόλησε από πίσω(!) στο κεφάλι. Ταυτόχρονα πυροβόλησε εναντίον του και ο Καραγιάννης, αλλά η σφαίρα αστόχησε και χτύπησε στην αριστερή παραστάδα της πύλης της εκκλησίας, όπου εξακολουθεί να βρίσκεται μέχρι σήμερα τοποθετημένη σε ειδική θήκη. Αμέσως ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης επιτέθηκε ακόμα πιο άνανδρα στον Κυβερνήτη και τον μαχαίρωσε δύο φορές κάτω από την κοιλιά. Ο Καποδίστριας θανάσιμα τραυματισμένος έγειρε πάνω στο ακρωτηριασμένο χέρι του Κοζώνη, του προσωπικού φρουρού του, και τέσσερα λεπτά αργότερα παρέδωσε την Αγία ψυχή του στον Κύριο και Θεό μας. Δεν πίστεψε ποτέ πως Ελληνικό χέρι θα κινείτο ενάντια σε Έλληνα και γι’ αυτό δεν θέλησε να αποκτήσει προσωπική φρουρά ικανή να τον προστατεύσει.

Σύμφωνα με την περιγραφή του Νίκου Παπαγεωργίου, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης κυνηγήθηκε ανελέητα από το οργισμένο πλήθος και τελικά συνελήφθη από στρατιώτες. Ο οπλαρχηγός Φωτομάρας, από το παράθυρο του σπιτιού του, τον πυροβόλησε και τον σκότωσε, ενώ το κακοποιημένο από το πλήθος πτώμα του κατέληξε στην θάλασσα του Ναυπλίου.

Ο έτερος Ισκαριώτης, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, καταδιώχθηκε και αυτός από το πλήθος και κατέφυγε στην Γαλλική πρεσβεία, όπου «ζητών την Γαλλικήν υπεράσπισιν έκραξε ότι εφονεύσαμε τον τύραννον, και φιλών την πιστόλα του αφιερώνων αυτήν και εαυτόν εις την τιμή της Γαλλίας». [Ν. Κασομούλη, «Απομνημονεύματα», 3ος τόμος, σελίδα 441]. Οι Γάλλοι, ωστόσο, τον παρέδωσαν στις Αρχές, που με την σειρά τους τον οδήγησαν στο δικαστήριο όπου καταδικάστηκε μαζί με τον Καραγιάννη σε θάνατο. Συνήγορος του Μαυρομιχάλη ανέλαβε ο Εβραιοσκωτσέζος Edward Mason, που χαρακτηρίζεται ως "φιλέλληνας" από τους σύγχρονους παραχαράκτες της Ιστορίας. Ο Mason ήταν αυτός, που δύο χρόνια αργότερα, το 1833, από την θέση του εισαγγελέα, εισηγήθηκε και απαίτησε την θανατική καταδίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη(!).

Ο Καραγιάννης ως γνήσιος πρόγονος των σημερινών πολιτικάντηδων ζήτησε εξάμηνη αναβολή από το δικαστήριο, υποσχόμενος πως θα προβεί σε αποκαλύψεις. Φυσικά, αφέθηκε ... ελεύθερος!
«Ο δε πολύς λαός ησθάνθη πραγματικήν οδύνην δια το φοβερό γεγονός. Το Ναύπλιον έκλαιγε τον μεγάλον πατέρα του Έθνους. Γυναίκες του λαού άφηναν κατάρας κατά των φονέων και άλλαι έκαναν σαν να είχαν αλλοφρονήσει».[Δ. Κόκκινου, «Ιστορία της Νεοτέρας Ελλάδος», Εκδόσεις Μέλισσα, 1ος τόμος, σελίδα 482].  Όταν η σορός του Ιωάννου Α. Καποδίστρια τοποθετήθηκε σε δημόσιο προσκύνημα, φάνηκε η αγάπη του λαού προς τον Κυβερνήτη του, που οι προδότες του Έθνους τολμούσαν και αποκαλούσαν "τύραννο".

Μαζί με τον Καποδίστρια, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831 δολοφονήθηκε και η Ελλάδα μας. Η Πατρίδα μας ίσως δεν μπορέσει ποτέ να γνωρίσει το μεγαλείο όπου θα την οδηγούσε η διορατική και συνετή τακτική του Κυβερνήτη της, γιατί πολύ απλά ο Θεός πια πολύ δύσκολα θα θυσιάσει έναν δεύτερο άγιο πολιτικό σε έναν αγνώμονα και ανιστόρητο λαό.

Η σημερινή ημέρα, η 27η Σεπτεμβρίου, είναι μία μέρα, που θα έπρεπε να καθιερωθεί ως ημέρα πένθους για ολόκληρη την Ελλάδα. Σαν σήμερα σκοτώσαμε την μοναδική ελπίδα επιβίωσης, που είχαμε ως Έθνος. Σήμερα οι καμπάνες πρέπει όλη μέρα να χτυπούν πένθιμα και οι σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες, υπενθυμίζοντάς μας την Εθνική τραγωδία, που προκαλέσαμε μόνοι μας.

Όπως πολύ σωστά έχουν τονίσει κατ' επανάληψη οι σημερινοί Πατέρες μας, που ακόμα κρατούν την Πίστη και την Πατρίδα μακρυά από τις φιλοδυτικές επιρροές, ο Ιωάννης Α. Καποδίστριας, ίσως ήταν ο μοναδικός –ας μας επιτραπεί αυτή η υπερβολή– πιστός μιμητής του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Κατάλαβε πλήρως και αγάπησε το πνεύμα και το παράδειγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου και εν συνεχεία το υλοποίησε στην ζωή του και στην πολιτική, που εφάρμοσε όσο πρόλαβε. Όπως ο Μέγας Κωνσταντίνος έδωσε ως καρπό της αγάπης του στον Χριστό μια αυτοκρατορία, και Του την παρέδωσε με επιγραφή επάνω στην Πόλη, έτσι και ο Ιωάννης Α. Καποδίστριας πρόσφερε στον Θεό τον εαυτό του ως Μάρτυρα του «δια του Σταυρού πολιτεύματος».

Όπως μαρτυρούν οι ιστορικές πηγές, που αναφέρονται στα γεγονότα λίγο πριν τον θάνατο του, ο Κυβερνήτης μας την παραμονή του θανάτου του γονάτισε μπροστά στην εικόνα του Χριστού έχοντας διαπιστώσει το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει ο τόπος, αλλά κυρίως το πόσο ανεπίδεκτος της Θείας βοηθείας ήταν ο Ελληνικός λαός. Γονυπετής ζήτησε από τον Θεό να τον πάρει από αυτήν την γη λέγοντας πως «προσπάθησα να επικρατήσει επί της γης το θέλημα Σου, αλλά αυτό δεν γίνεται και γι’ αυτό σε παρακαλώ να με πάρεις από εδώ».

Η προσευχή αυτή του σύγχρονου Αγίου Εθνομάρτυρα πρέπει να δημιουργεί αίσθημα ντροπής σε όλους μας. Κάθε φορά, που ατενίζουμε στο πρόσωπο του, οφείλουμε να του ζητούμε γονατιστοί συγγνώμη. Αυτός ο άνθρωπος, που έδωσε τα πάντα για αυτόν τον τόπο, έφυγε από την ζωή παρακαλώντας τον Θεό να τον πάρει κοντά Του όσο πιο σύντομα γίνεται. Έδωσε τα πάντα, και εμείς οι αγνώμονες του στερήσαμε το μόνο, που δεν μπορούμε να του δώσουμε: Την ζωή.

Αυτό το κρίμα, πληρώνει –και θα εξακολουθήσει να πληρώνει– ακριβά ο Ελληνικός λαός. Γιατί ως σύγχρονοι Ισραηλίτες επαναλάβαμε την φριχτή κατάρα «το αίμα Αυτού, εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών»!

Η Χώρα μας πια βρίσκεται και πάλι κάτω από ξενόφερτο ζυγό, που μέσα από πολλές μεταρρυθμίσεις, εντός και εκτός εισαγωγικών, προσπαθεί –τάχα– να την επαναφέρει στον δρόμο της "ευημερίας". Είναι, όμως, βέβαιο ότι η Πατρίδα μας, με αυτόν τον τρόπο και αυτήν την τακτική, το μόνο που κερδίζει είναι η πλήρης διάλυση.

Όλα όσα βιώνουμε σήμερα δεν είναι πρωτοφανή, δεν συμβαίνουν τώρα για πρώτη φορά, αλλά είναι μια δυσάρεστη και επίπονη επανάληψη της Ιστορίας. Μόνο, που σε αυτή την επανάληψη, ενώ υπάρχει ο άξιος και ικανός διάδοχος του Metternich, δεν υπάρχει ο αντίστοιχος διάδοχος του Καποδίστρια. Η Ελλάδα πλέον έχει απέναντι της τον Metternich, αλλά στερείται της προσωπικότητος του Καποδίστρια, γιατί ο Θεός έχει μάλλον αποστρέψει το πρόσωπο του από εμάς και δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει ακόμα μια σπουδαία προσωπικότητα σε έναν λαό αχάριστο, δυσσεβή και παράνομο.

Γι' αυτό σήμερα το Έθνος μας στερείται της παρουσίας του Ιωάννη Α. Καποδίστρια. Το χειρότερο, όμως, είναι πως δεν έχουμε τις προϋποθέσεις για να υπάρξει ένας νέος Ιωάννης Α. Καποδίστριας. Ακόμα και αυτοί, που υποκριτικά και καιροσκοπικά τον επικαλούνται, έχουν ως αποκλειστικό σκοπό την προβολή της νοσηρής και βαθειά προβληματικής προσωπικότητός τους.

Το δυστύχημα είναι πως μεγάλη μερίδα Ιεραρχών και του Ιερού Κλήρου στηρίζει με την σιωπή ή και την ανοχή της, τους πάσης φύσεως "τσαρλατάνους", που πομπωδώς αλλά ανούσια αναφέρονται στον Κυβερνήτη μας χωρίς, ωστόσο, να θέλουν να επικρατήσει η πολιτική του. Ταυτόχρονα, οι Πνευματικοί ταγοί του Έθνους επιμένουν να κλείνουν ερμητικά τα μάτια και τα αυτιά τους στις φωνές, που πασχίζουν με κάθε τρόπο να επιστρέψει στον τόπο μας η πολιτική του Μοναδικού Έλληνα ηγέτη!

Αθάνατε Κυβερνήτα της Ελλάδος δέξου το δάκρυ και την ειλικρινή συγνώμη μας, ως ελάχιστο φόρο τιμής!
Άγιε Κυβερνήτα, από εκεί ψηλά, που μας θωρείς συγχώρεσέ μας και μη μας αφήσεις ποτέ να ξεχάσουμε το πόσο πολύτιμος ήσουν για όλους μας! Φώτισε το μυαλό μας να καταλάβουμε έστω και ελάχιστα τι ονειρευόσουν για την Ελλάδα μας, και, δώσε μας το σθένος να πεθάνουμε στο πλευρό σου!
Συγχώρεσέ μας και πρέσβευε υπέρ ημών στον Χριστό μας, που τόσο πολύ αγάπησες ώστε να πεθάνεις για Αυτόν!

__________
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», αρ. φύλλου 2275, 27 Σεπτεμβρίου 2019