Υιέ μου, που το κάλλος έδυ της μορφής Σου;

Ἐπὶ ξύλου βλέπουσα κρεμάμενον, Χριστέ, σὲ τὸν πάντων κτίστην καὶ Θεὸν ἡ σὲ ἀσπόρως τεκοῦσα, ἐβόα πικρῶς· Υἱέ μου, ποῦ τὸ κάλλος ἒδυ τῆς μορφῆς σου; οὐ φέρω καθορᾶν σε ἀδίκως σταυρούμενον· σπεῦσον οὖν ἀνάστηθι, ὅπως ἲδω κἀγὼ σοῦ τὴν ἐκ νεκρῶν τριήμερον ἐξανάστασιν.

Ερμηνεία του μακαριστού αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου:

Η Μήτηρ Σου Χριστέ, η οποία Σε εγέννησεν άνευ ανδρικού σπέρματος, βλέπουσα Σε, τον Δημιουργόν και Θεόν των απάντων, κρεμάμενον επάνω εις το ξύλον του Σταυρού, εκραύγαζε πικραμένη: Υιέ μου, που εβυθίσθη και εξηφανίσθη το κάλλος του προσώπου Σου; Δεν αντέχω να Σε βλέπω να σταυρώνεσαι αδίκως (χωρίς να έχεις εις τίποτε πταίσει)· σπεύσε λοιπόν να αναστηθής, ώστε να (προφθάσω να) ιδώ και εγώ την εκ νεκρών Ανάστασίν Σου, η οποία θα γίνη τρεις ημέρες μετά τον θάνατόν Σου.