Πόσο τραγικοί είμαστε;

Μέρα με την ημέρα φαίνεται και πιο καθαρά το ότι σαν λαός δεν πάμε καθόλου καλά. Έχουν χαθεί τα κριτήρια, η λογική απουσιάζει παντελώς, δεν υπάρχει καμία σοβαρότητα, ενώ τα ασήμαντα ζητήματα κυριαρχούν στην ζωή μας την ώρα, που τα κρίσιμα και σημαντικά αποτελούν απλώς αντικείμενο συζήτησης στο ... καφενείο!

Σήμερα (18/2/2016) σύσσωμος ο Ελληνικός έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος, καθώς και οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, ασχολούνται από το πρωί με τον θάνατο ενός νέου (άγνωστου σε πολλούς) τραγουδιστή σε τροχαίο δυστύχημα. Δεν γνωρίζω τις συνθήκες του συγκεκριμένου δυστυχήματος, ωστόσο ξέρω καλά πως οι πρώτες πρωινές ώρες, ειδικά σε κάποιους δρόμους, είναι αρκετά δύσκολες εξαιτίας των ασυνείδητων μεθυσμένων ή και "φτιαγμένων" οδηγών, που ολοκληρώνουν την "διασκέδασή" τους σκοτώνοντας εαυτούς και αλλήλους.

Σίγουρα ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, όπως κι αν προήλθε, είναι ένα γεγονός ασυμβίβαστο με την ανθρώπινη φύση. Ωστόσο οι διαστάσεις που δόθηκαν στο γεγονός είναι απαράδεκτα υπερβολικές, ιδιαίτερα σε μία χώρα, που μαστίζεται από πολύ σοβαρά ζητήματα, που μέρα με την ημέρα βυθίζεται στην ηθική και στην οικονομική εξαθλίωση, που τα σύνορα και η εθνική κυριαρχία της απειλούνται από αυτούς, που υποτίθεται πως είναι εντεταλμένοι να τα περιφρουρούν.

Μέχρι σήμερα δεν έχουν χυθεί τόσα δάκρυα, ούτε για το κατάντημα της πατρίδος, ούτε για την άδικη και εξουθενωτική πολιτική της συγκυβέρνησης, ούτε για τις στημένες δημοσκοπήσεις, που προετοιμάζουν τον έδαφος για μια "οικουμενική" κυβέρνηση προκειμένου να αποτελειώσει τον τόπο. Οι Έλληνες δεν φαίνεται να ανησυχούν, ούτε να στενοχωρούνται για το αβέβαιο μέλλον του τόπου.

Τι μπορεί να περιμένει κανείς σε μία χώρα όπου οι φασίστες κυβερνώντες κατηγορούν για φασιστική συμπεριφορά τους ακρίτες, που προσπαθούν να προασπίσουν το νησί και τα σπίτια τους από τα κατακτητικά σχέδια των Λατίνων; Σε τι να ελπίζει κανείς σε μία χώρα όπου οι πάσης φύσεως ανώμαλοι και διεστραμμένοι επιβάλλουν δια της βίας και της ανήθικα νοσηρής νομοθεσίας τις διαστροφές τους στην Ελληνική κοινωνία; Τι ελπίδα έχει ένα κράτος όπου η μειοψηφία των κομματικών υπαλλήλων εκλέγει "δημοκρατικά" αυτούς, που συντηρούν το σάπιο πολιτικό κατεστημένο;

Δεν απέμεινε κανείς σκεπτόμενος σε αυτήν την χώρα; Χάθηκε το ενδιαφέρον για το μέλλον του τόπου και άρα για το μέλλον των παιδιών μας; Θα αφήσουμε να χαθεί στις μέρες μας η Ελλάδα;