Η στρεβλή νοοτροπία του νεο-Έλληνα

Θα μου επιτρέψετε ένα μικρό διάλειμμα από την αμιγώς πολιτική ενασχόληση προκειμένου να αναδημοσιεύσω τμήμα της ενδιαφέρουσας συνέντευξης, που παραχώρησε ο οδηγός αγώνων Τάσος Μαρκουΐζος, ο γνωστός μας Ιαβέρης, στον Νίκο Γιαννόπουλο και στο contra.gr. Πιστεύω πως είναι χρήσιμο σε όλους μας να δώσουμε προσοχή στα όσα επισημαίνει σχετικά με την νοοτροπία του νεο-Έλληνα, που δυστυχώς δεν ισχύουν μόνο κατά την διάρκεια της οδήγησης. Οι νεο-Έλληνες έχουμε μια κακή και αποκρουστική νοοτροπία, που είναι αποτέλεσμα έλλειψης παιδείας, αρχών και αξιών.

- Υπάρχει ενιαίο προφίλ του μέσου Έλληνα οδηγού;

Ναι, υπάρχει. Είναι ανάγωγος, μάγκας και τσαμπουκάς. Ξέρεις, δεν υπάρχει καλή έννοια μάγκα, αυτά είναι δικαιολογίες της ράτσας. Η λέξη μάγκας είναι αηδιαστική. Είναι επίσης χαιρέκακος, θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, χαίρεται όταν ακούει ότι κάποιον άλλο τον πήρε ο διάολος οικονομικά. Δεν λυπάται, δεν στενοχωριέται. Βγάζει μία υποκριτική λύπη και οίκτο.

- Όλα αυτά ο Έλληνας τα βγάζει στο τιμόνι;

Όχι μόνο στο τιμόνι. Γενικά στο δρόμο, ακόμα και όταν περπατάει. Ή όταν είναι πάνω στο δίκυκλό του. Ή όταν μπαίνει στο λεωφορείο, εκνευρίζει τον επαγγελματία οδηγό. Κοίτα αυτό, που αποδεικνύεται περίτρανα στο δρόμο είναι ο πολιτισμός και η κουλτούρα ενός λαού. Δηλαδή αν θέλεις μέσα σε πέντε λεπτά να γράψεις κάτι για τον πολιτισμό μιας χώρας, πηγαίνεις στην πρωτεύουσα αυτής της χώρας και πιάνεις θέση σε κεντρικό σημείο. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τους κατατάσσεις σε κάφρους ή σε πολιτισμένους. Στην Ελλάδα αυτό δεν χρειάζεται ούτε καν δευτερόλεπτο. Άσε που εδώ στο τέλος μπορεί να μην φτάσεις καν στο σημείο που θέλεις να καθίσεις. Για διάφορους λόγους.

- Ποια είναι η αιτία όλων αυτών;

Μία είναι, η ανοησία. Δεν υπάρχει άλλη. Στην Ελλάδα μπερδεύουμε τα συμπτώματα με την αιτία. Αιτία είναι η έλλειψη νου, δεν μιλάω για τον γονιδιακά βλάκα, μιλάω γι' αυτόν που δεν έχει το νου του, γι' αυτόν που δεν φροντίζει, που δεν προσέχει τα πιο ανεκτίμητα πράγματα που έχει στη ζωή. Τη σωματική του ακεραιότητα, την οικογένειά του, την προσωπική του ευτυχία. Η επαναλαμβανόμενη ανοησία οδηγεί σε μία χρόνια, αήττητη ηλιθιότητα. Να δώσω ένα παράδειγμα. Η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη είναι αιτία θανάτου; Όχι. Είναι σύμπτωμα. Απλώς είσαι μ****ς και αποφασίζεις να περάσεις με κόκκινο. Άρα εγώ πρέπει τότε να σε συλλάβω. να σε πάω στο ψυχιατρείο και να σε ρωτήσω γιατί γουστάρεις να περνάς με κόκκινο... Γιατί δεν φοβάσαι πως θα βρεθείς ανάπηρος; Γιατί δεν σκέφτεσαι ότι θα αλλάξει όλη η ζωή σου; Πρέπει να σου κάνω ηλεκτροσόκ και να σου δώσω μερικές σφαλιάρες για να σε αποδώσω ασφαλή στην κοινωνία. Άρα εγώ πρέπει να διορθώσω τις προθέσεις, όχι τις πράξεις. Εδώ έρχεται να "κουμπώσει" η διαφορά νόμου και νου. Ο νόμος ελέγχει τις πράξεις αφού έχουν τελεστεί. Ο νους πριν αυτές γίνουν, όταν δηλαδή έχουν ακόμα τη μορφή των προθέσεων.

[ συνεχίζεται... ]