Ελληνική Οικονομία, Εθνική ταυτότητα, και, Παγκοσμιοποίηση

Γράφει ο διακεκριμένος οικονομολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati στο Ohio των ΗΠΑ, Δρ. Κώστας Πολυχρονίου.

Ο χαρακτήρας της συνεχιζόμενης ύφεσης της Ελληνικής οικονομίας αντανακλά και τις προερχόμενες από την περιφερειακή σύγκλιση, δηλαδή την Ευρωζώνη, προγραμματικές πιέσεις και στρατηγικούς στόχους της πολυσχιδούς Παγκοσμιοποίησης.

Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνούσαμε ότι η αποτελεσματικότητα θεραπείας εξαρτάται από το μέτρο ακριβείας της σχετικής διάγνωσης. Προκειμένου, λοιπόν, να προβούμε στην επίλυση του δημοσιονομικού ή και γενικώς του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδος θα έπρεπε να διαγνώσουμε την αιτία του εν λόγω προβλήματος. Οι περισσότεροι παρατηρητές θα συμφωνούσαν ότι η Ελληνική οικονομία δεν είχε ποτέ επιτύχει τον συγκερασμό οικονομικών και κοινωνικών στόχων κατά τρόπον, που θα διασφάλιζε την ακεραιότητα και ισορροπία της εθνικής οικονομίας. Ο λόγος, συλλήβδην, για την εν λόγω έλλειψη επιτυχίας φαίνεται να είναι μία συγκεχυμένη κοινωνικο-οικονομική κουλτούρα η οποία είναι αμφιταλαντευόμενη μεταξύ ατομικής καπιταλιστικής συμπεριφοράς και σοσιαλιστικών προσδοκιών. Για παράδειγμα, η διαπραττόμενη φοροδιαφυγή δεν συνάδει με υψηλές προσδοκίες για κοινωνικά οφέλη. Η εν λόγω νοοτροπία έχει εκτραφεί από ένα πολιτικό σύστημα, που δεν στάθηκε αντάξιο των περιστάσεων του. Οι Στωικοί έλεγαν «ουδέν καλόν αμιγές κακού». Το επιχείρημα ότι το οικονομικό περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να έχει τουλάχιστον ευαισθητοποιήσει τον Ελληνικό λαό για την επιτακτική ανάγκη να οργανωθεί η οικονομία της χώρας είναι έγκυρο και βιώσιμο. Και, ενώ, η "αποδοτικότητα" της οικονομίας είναι αποτέλεσμα προσαρμογής σε κανόνες λειτουργίας, η "αποτελεσματικότητα" της οικονομίας είναι συνάρτηση του μέτρου αποδοχής του σχετικού οικονομικού συστήματος. Η έλλειψη αποτελεσματικότητος στην Ελληνική οικονομία είναι βασικώς συνέπεια της κουλτούρας "σχέσεων", η οποία χαρακτηρίζει την οικονομική συναλλαγή, και των ισχυρών ιστορικών παραδοσιακών αξιών, που είναι συνυφασμένες με τον Χριστιανικό Ελληνισμό.

Εν μέσω, λοιπόν, της εξελισσόμενης λαίλαπας της Παγκοσμιοποίησης η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρωτόγνωρες προκλήσεις συμβιβασμού των προαναφερθέντων αξιών της. Η Παγκοσμιοποίηση αποτελεί πολυδιάστατη απειλή καθότι είναι πολύμορφη, διεισδυτική και επιβλητική. Συγκεκριμένα, διακρίνουμε τις εξής μορφές Παγκοσμιοποίησης:

Παγκοσμιοποίηση Οικονομιών
Αφορά στην μείωση του προστατευτισμού οικονομιών, στην απρόσκοπτη αύξηση του εμπορίου, στην κατάργηση συναλλαγματικών ισοτιμιών, στην μείωση ελλειμμάτων, στον περιορισμό κρατικών επιδοτήσεων, και στην αύξηση του διεθνούς οικονομικού ανταγωνισμού δια του Νεοφιλελευθερισμού.
Παγκοσμιοποίηση Αγορών
Αφορά στην ανεύρεση υπερεθνικών αγορών, με ομοιογενείς καταναλωτικές συμπεριφορές, των οποίων οι ανάγκες μπορούν να ικανοποιηθούν με βέλτιστη οικονομική αποδοτικότητα.
Παγκοσμιοποίηση Πολιτικών Συστημάτων
Αφορά στην δημιουργία διεθνοποιημένου σχετικά ομοιογενούς πολιτικού και θεσμικού περιβάλλοντος του οποίου τελικά θα προΐστανται υπερεθνικοί οργανισμοί, όπως για παράδειγμα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF), ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (WTO), κλπ. Η εν λόγω Παγκοσμιοποίηση καταργεί ή υποβαθμίζει την νόμιμη εξουσία των εθνικών κυβερνήσεων.
Παγκοσμιοποίηση Κοινωνιών
Αφορά στην κοινωνικοποίηση κοινωνιών η οποία επιχειρείται δια της διαπολιτισμικής διείσδυσης αξιών και της αποδοχής κοινών υπερεθνικών αξιών.
Για παράδειγμα, έρευνες στην "διαπολιτισμική ψυχολογία" (cross-culturalpsychology) έχουν καταδείξει ότι οι νέες γενεές έχουν εναγκαλισθεί νέες "αξίες", που απορρέουν από την τεχνολογία και τις κοινωνικές επικοινωνίες, αγνοώντας τις "παραδοσιακές αξίες" τις οποίες οι παλαιότερες γενεές συνεχίζουν να ασπάζονται.

[ συνεχίζεται... ]