Με τον τίτλο «Η Αθήνα δεν θα ζητήσει άλλα δάνεια» η ιταλική εφημερίδα «Corriere della Serra» φιλοξενεί σήμερα (8/3/2015) ακόμα μία συνέντευξη του Έλληνα υπουργού των Οικονομικών, μια ημέρα πριν την κρίσιμη συνεδρίαση του Eurogroup στις Βρυξέλλες. Ο Έλληνας υπουργός μιλάει για τη σημασία που έχει ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα για την Ελλάδα, για τις επενδύσεις, για τους κινδύνους που προκαλούν οι συζητήσεις περί GRexit, για τις σχέσεις του με τον Mario Draghi, αλλά και για την ρευστότητα δηλώνοντας ότι: «Μπορώ μόνον να πω ότι έχουμε τα αναγκαία χρήματα για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, για τα υπόλοιπα θα δούμε».
«Όπως έχω πει στον πρωθυπουργό μου, δεν είμαστε ακόμα κολλημένοι στις θέσεις μας. Μπορούμε να πάμε σε εκλογές, να καλέσουμε ένα δημοψήφισμα [σημ. εφημερίδας: για το ευρώ]», σημειώνει χαρακτηριστικά ο υπουργός στην ερώτηση της εφημερίδας τι θα γίνει στην περίπτωση που οι Βρυξέλλες απορρίψουν την Ελληνική πρόταση. Ερωτηθείς για τις σχέσεις με την ECB και τον Mario Draghi ο υπουργός απάντησε: «Το 2012 η ECB σε παρόμοια κρίση αλλά με επικεφαλής μια συντηρητική κυβέρνηση, άνοιξε τα ταμεία προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες χρηματοδότησης. Τώρα κρατά μια αδικαιολόγητα αυστηρή στάση, θέλει να πειθαρχήσει την Ελλάδα».
«Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ένα νέο δάνειο, δεν θα επιστρέψουμε στον μηχανισμό του δανείου έναντι ενός προγράμματος που πρέπει να σεβαστούμε» αναφέρει ο Έλληνας υπουργός των Οικονομικών στην συνέντευξή του και συμπληρώνει: «Η ιδέα που προτείνουμε στους Ευρωπαίους εταίρους είναι αυτή ενός σχεδίου που να ξαναδώσει στην Ελλάδα την δυνατότητα να αναπτυχθεί και να σταματήσει την ανθρωπιστική κρίση». Επιπλέον διευκρινίζει ότι από τώρα μέχρι τον Ιούνιο θα πρέπει να σταθεροποιηθεί η κατάσταση και στην συνέχεια θα πρέπει να αρχίσει μια δεύτερη φάση, ένα δεύτερο επίπεδο, με την ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας. Με ένα «συμβόλαιο για την ανάπτυξη που να βασίζεται σε μια λογική φορολογική προσέγγιση».
Τα κύρια σημεία που θέτει είναι «ένα αναθεωρημένο πρωτογενές πλεόνασμα, διότι εκείνο που προβλέφθηκε στο παρελθόν θα στραγγάλιζε την Ελλάδα, μια έξυπνη αναδιάρθρωση του χρέους και ένα πρόγραμμα επενδύσεων μεγάλης κλίμακας». Ο υπουργός των Οικονομικών τονίζει ότι «η αντικατάσταση του σημερινού χρέους με ομόλογα συνδεδεμένα με την ονομαστική ανάπτυξη δεν αποτελεί μονομερή πράξη. Θα είχε ως ιδιαίτερα θετικό αποτέλεσμα την αποστολή του μηνύματος ότι η Ευρώπη είναι εταίρος της Ελλάδας στην ανάπτυξη». Σχετικά με το πρόγραμμα επενδύσεων, υπογραμμίζει ότι «το μοντέλο του είναι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (EIB), για όλη την Ευρώπη», από την στιγμή που «υπάρχει μεγάλη ρευστότητα, η EIB μπορεί να εκδώσει μεγάλη ποσότητα ομολόγων, να συγκεντρώσει κεφάλαια των επενδυτών και να τα χρησιμοποιήσει για χρήσιμα, καλά σχέδια».
Στην ερώτηση ποια είναι η αντίδραση του eurogroup στις προτάσεις αυτές, ο υπουργός των Οικονομικών απαντά: «Σιωπή. Επικρατεί σιωπή, η Ευρώπη προχωρεί βυθισμένη στην νωθρότητα. Είναι σαν ένα μεγάλο πλοίο που χρειάζεται καιρό για να αλλάξει πορεία. Επιπλέον, αν η αλλαγή αυτή προέρχεται από μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς υπάρχει ο φόβος ότι από πίσω μπορεί να κρύβεται κάτι το ύποπτο». Σε ερώτηση της «Corriere della Serra» αν μια μη επίτευξη συμφωνίας με τις Βρυξέλλες θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα, ο υπουργός απαντά: «Θεωρώ ότι η κυβέρνηση θα επιβίωνε, ούτως η άλλως. Η μεγάλη μας δύναμη είναι η σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο: εμείς δεν λέμε ψέματα στους Έλληνες. Μετά από πέντε χρόνια στα οποία η ιθύνουσα τάξη δήλωνε ότι ήθελε να σώσει την χώρα και έριχνε όλο το βάρος στις πλάτες των φτωχών, ο κόσμος καταλαβαίνει. Με σταματάει στον δρόμο και μου ζητά μόνον να πω την αλήθεια και να ξαναδώσω αξιοπρέπεια στην χώρα».
Απαντώντας, τέλος, στην ερώτηση αν θεωρεί ότι τον Ιούλιο η ECB θα αγοράσει Ελληνικά ομόλογα στα πλαίσια του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (Quantitative Easing), ο υπουργός δήλωσε: «Θεωρώ ότι το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης θα έπρεπε να εφαρμόζεται εκεί όπου υπάρχει η μέγιστη έλλειψη ανάπτυξης. Αντιθέτως, θα αγοραστεί μεγάλη ποσότητα Γερμανικών ομολόγων. Θεωρώ ότι η ECB θα έπρεπε να είχε αγοράσει χθες Ελληνικά ομόλογα. Όχι αύριο. Θεωρώ τον Draghi εξαιρετικό διοικητή, δεδομένης της κατάστασης περιορισμένης ελευθερίας στην οποία κινείται. Αλλά η ανεξαρτησία της ECB πρέπει να λειτουργεί προς δυο κατευθύνσεις: και η ECB δεν πρέπει να προχωρεί σε κρίσεις πολιτικού περιεχομένου και πρέπει να μεταχειρίζεται όλες τις χώρες με τον ίδιο τρόπο».
Προσωπικά έχω δηλώσει πως η κυβέρνηση ακολουθώντας αυτή την πορεία, δεν έχει ζωή πέραν του Ιουνίου. Πλην όμως η στάση και οι δηλώσεις των στελεχών που την απαρτίζουν μαρτυρούν πως το τέλος της θα επέλθει, μάλλον, συντομότερα.
Αναρτήσεις
Η παρούσα συγκυβέρνηση εκλέχθηκε δεσμευόμενη για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την αντιμετώπιση όπως χαρακτηριστικά έλεγε της ανθρωπιστικής κρίσης, εντός της ευρωζώνης. Άραγε δικαιούται καθ’ οιονδήποτε τρόπο να αποτύχει και στους δύο αυτούς στόχους, δεδομένου ότι παρά το γεγονός ότι εκχώρησε στην Ε.Ε. πολλά ανθρωπιστικά μέτρα, την ίδια στιγμή λόγω ατυχών χειρισμών, δεν κατάφερε να διασφαλίσει τη στήριξη των θεσμών και έτσι απλά να προσφεύγει σε εκλογές ή σε δημοψήφισμα? Τι γνώριζε και που αποσκοπούσε τέλος πάντων προεκλογικά και διεκδικούσε με τόσο ζήλο τη διακυβέρνηση? Γιατί απ’ ότι φαίνεται απλά αγνοούσε τα πάντα και απλά σκόπευε στην ηδύτητα της εξουσίας. Σίγουρα δεν ήταν σε γνώση της το πνεύμα λειτουργίας της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και του ΔΝΤ καθώς δεν θα κατέφευγε σε τέτοιου είδους εμπρηστικές δηλώσεις, αν είχε στις βλέψεις της να πετύχει έναν αμοιβαίο επωφελή συμβιβασμό όπως έλεγε. Γενικότερα δεν είχε μια καθορισμένο πνεύμα προσέγγισης της διαπραγματευτικής διαδικασίας, γεγονός που κατέστη φανερό τοις πάσι. Ενώ ήθελε να φαίνεται ως εντολοδόχος του ελληνικού λαού με υποτιθέμενα όρια κάποιες κόκκινες γραμμές, στην ουσία άγονταν και φέρονταν σύμφωνα με τις επιταγές του ευρωπαϊκού κατεστημένου προσδοκώντας μια οποιαδήποτε ασαφή συμφωνία. Προϊόντος του χρόνου και των αναμενόμενων πιέσεων κι εφόσον εξ αρχής πρόδωσε την καταφανή πρόθεση της να συμβιβαστεί πάση θυσία, για την παραμονή εντός ευρώ, δε δίστασε να εγκαταλείψει και τα μετόπισθεν των ερυθρών ορίων που έθετε ο ελληνικός λαός. Παράλληλα ο κ. πρωθυπουργός επιδόθηκε σε ένα άγονο κύκλο επαφών με περιφερειακές κι άσχετες ως προς τα κέντρα λήψης αποφάσεων ευρωπαϊκές δυνάμεις και πρόσωπα κι αντίστοιχα ο κ. ΥΠ.ΟΙΚ. αποδύθηκε σε μια επικοινωνιακή υπερ-προβολή με στόχο μάλλον τη γοητεία των κερδοσκοπικών συμφερόντων? Στα καθ’ ημάς πόσο ελατές και όλκιμες είναι άραγε αυτές οι κόκκινες γραμμές και πόση ευρω-πίεση άραγε μπορούν να δεχθούν, διατηρώντας τη δυνατότητα συνδρομής τους, στη βιωσιμότητα των συμπολιτών που δοκιμάζονται πέρα από τα όρια τους? Ούτε αυτό είναι σε θέση να μας γνωστοποιήσει η κυβέρνηση γιατί απλούστατα δεν εξαρτάται από την ίδια αλλά από το διαπραγματευτικό αποτέλεσμα. Όπως καθίσταται προφανές η δημιουργική ασάφεια επιστρατεύεται και στο εσωτερικό με δέκτη μάλιστα έναν απεγνωσμένο λαό που προσδοκά σε μια σανίδα σωτηρίας. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως η απροσδιοριστία διολισθαίνει σε μέτρα κοινωνικού εμπαιγμού με ενδεχόμενες διαστάσεις πολιτικής ματαιότητας κάθε γόνιμης διεκδίκησης. Στο ίδιο σκότος άγνοιας σκοντάφτει η κυβέρνηση, παρά την συνδικαλιστική της εμπειρία, όταν πρόκειται να επιληφθεί των δομών λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού, με τρανό παράδειγμα την απελευθέρωση των λάθρα εισερχομένων μεταναστών, που μέχρι πρότινος κρατούνταν στο κέντρο στην Αμυγδαλέζα. Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής επίσης αποπροσανατολισμός και ετεροκαθορισμός, ό, τι χειρότερο δηλαδή σε μια συγκυρία κατά την οποία η επικρατεί μια υδραργυρική ρευστότητα, η Ελλάδα αλλού πατά κι αλλού υπάγει. Το κοινοβούλιο νομοθετικά υπολειτουργεί ενώ το κυβερνητικό επιτελείο ασθμαίνει να ανταποκριθεί σε υποχρεώσεις που μέχρι κι εχτές αρνούνταν ως παράνομες. Σε μια περίοδο κατά την οποία η πολιτική υπευθυνότητα οφείλει να είναι απόλυτη-εξεταστικές, έρευνες μαύρου χρήματος- καθώς επίσης και κοινωνικά ελεγχόμενη η συγκυβέρνηση αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί αυτονόητες παραλήψεις και εγκληματικές πλημμέλειες. Όταν μάλιστα βρεθεί μπροστά σε κάποια καταφανή αντίφαση δε διστάζει να επικαλεστεί καταδολίευση και υπονόμευση των κυβερνητικών χειρισμών ωσάν να πρόκειται για συνομωσίες της μαύρης αντίδρασης απέναντι στο σοσιαλιστικό κίνημα της Ευρώπης. Η όποια διαπραγματευτική αποτυχία ποιώντας την ανάγκη φιλότιμο μετονομάζεται ως ανανέωση της λαϊκής εντολής ή δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση όμως σε αυτό το ενδεχόμενο, οφείλει να εφεύρει ακόμα και τελευταία στιγμή μία θέση απέναντι στις εξελίξεις καθώς δε δικαιούται εκ θέσεως να έχει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, έστω και για λόγους στοιχειώδους αξιοπρέπειας προς τον ιστορικό του μέλλοντος. Αυτεξούσιος
ΑπάντησηΔιαγραφή