Οι Γερμανοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβληθούν στην Ελλάδα. Άλλοτε με σκληρή πολιτική και άλλοτε με "φιλελληνικά" δημοσιεύματα όπως αυτό του Kai Diekmann στην χτεσινή (28/2/2015) Bild, το οποίο μάλιστα ο δημοσιογράφος είχε το θράσος να δημοσιεύσει και στα Ελληνικά.
Ο τίτλος του άρθρου είναι «Ένα καλύτερο μέλλον για την Ελλάδα» αλλά ολόκληρο το άρθρο, για όποιον γνωρίζει την πραγματικότητα, είναι προκλητικό και προσβλητικό για την Ελλάδα. Με διάθεση -τάχα- συμπόνοιας αλλά με εμφανή τη διάθεση να ξεφορτωθεί η Γερμανία το "βάρος" της Ελλάδας, ο Γερμανός αρθρογράφος στο μόνο που έχει δίκιο είναι η αναφορά του στο νέο ξεκίνημα της Ελλάδας που θα είναι εκτός της ζώνης του ευρώ.
Η Γερμανική κυβέρνηση, όμως, κράτησε το 1990 μακριά από τις διαπραγματεύσεις για την ενοποίηση της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας χώρες όπως η Ελλάδα, διότι τότε θα έπρεπε να έχει τεθεί ζήτημα για τις πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτό δεν είναι δική μου δοξασία, αλλά άρθρο στο Γερμανικό ανθελληνικό και προβοκατόρικο περιοδικό, Der Spiegel.
Με τον τρόπο αυτό ο τότε Γερμανός καγκελάριος, Helmut Kohl, κατάφερε να αποφύγει την καταβολή αποζημιώσεων στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, όπως δείχνουν έγγραφα από την εποχή εκείνη τα οποία περιήλθαν στην κατοχή του περιοδικού. Οι διαπραγματευτές του Kohl φρόντισαν ώστε να αποφευχθεί η χρήση του όρου «Ειρηνευτική Συνθήκη», η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε πιθανό αίτημα από την Ελληνική πλευρά για πολεμικές αποζημιώσεις.
Αντί για αυτό, έγινε η υπογραφή της «Συνθήκης Δύο συν Τέσσερις» από την Ανατολική και τη Δυτική Γερμανία και τις τέσσερις δυνάμεις που κατέλαβαν τη Γερμανία μετά το πέρας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, δηλαδή τη Γαλλία, τη Βρετανία, τη Σοβιετική Ένωση και τις ΗΠΑ. Σήμερα το Βερολίνο ισχυρίζεται πως η Ελλάδα έπρεπε να είχε υποβάλει το αίτημα της για πολεμικές αποζημιώσεις το 1990.
Το Γερμανικό περιοδικό, μάλιστα, ήταν τόσο περήφανο για το άρθρο του που το διαφήμισε και στον twitter με όσο πιο καυστικό σχόλιο μπορούσε: «Ο καγκελάριος Kohl το 1990 ξεγέλασε τους Έλληνες στους οποίους έπρεπε να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις».
Kanzler Kohl trickste 1990, um den Griechen keine Reparationen zahlen zu müssen. https://t.co/MqEsofVXVj pic.twitter.com/ErNYsKwSKA
— Der SPIEGEL (@DerSPIEGEL) February 21, 2015
Από την εποχή της παλιγγενεσίας και την εγκατάσταση του Όθωνα, οι Γερμανοί είχαν πάντοτε τον έλεγχο της Ελληνικής κυβέρνησης και έτσι μεθόδευσαν την αλλοίωση του έθνους. Η Ελλάδα που κράτησε την ταυτότητά της για τέσσερις αιώνες, παρά την κατοχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, βρέθηκε σιγά-σιγά να μεταλλάσσεται από Ορθόδοξα χριστιανικό κράτος σε προτεσταντικό προτεκτοράτο της Γερμανίας και γενικότερα της Δύσης.
Σήμερα στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί και τυπικά αθεϊστικό καθεστώς, λογική απόρροια της παντελούς έλλειψης παιδείας του γένους. Ένα έθνος που έχει χάσει την ταυτότητά του, σήμερα 1 Μαρτίου 2015 γιορτάζει την Κυριακή της Ορθοδοξίας χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτε ουσιαστικό για το κράτος, για τους πολίτες και, δυστυχώς, για μερίδα του κλήρου. Σήμερα έπρεπε να είναι εθνική εορτή για την πατρίδα μας, αλλά αντ' αυτού είναι μια μέρα, στης οποίας το νόημα αποφεύγουμε να αναφερθούμε από το φόβο μήπως και καταστρατηγηθεί το "πολιτικώς ορθόν" και θιγούν παντός είδους μειονότητες.
Οι μέρες που έρχονται στον τόπο μας είναι πολύ δύσκολες. Είναι ακόμα δυσκολότερες από όλες όσες έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα. Η ελπίδα του τόπου δεν είναι οι αποκαλούμενοι ριζοσπάστες, αλλά αυτοί που θα διαφυλάξουν και θα επιστρέψουν την Ελλάδα μας στις ρίζες της. Η ελπίδα του έθνους μας είναι η επιστροφή στο πρότερο είδος και κάλλος του: Αυτό για το οποίο μαρτύρησε ο Ιωάννης Α. Καποδίστριας.
Αναρτήσεις
Η υφιστάμενη πολιτική προοπτική της χώρας βρίσκεται πια σε ένα εντελώς οριακό σημείο, καθώς χρόνιες αναποτελεσματικές δομές από τη μια, σε συνδυασμό με άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες και την έλλειψη κοινωνικής εμπιστοσύνης από την άλλη, συναπαρτίζουν μια ιδιαιτέρως βεβαρυμμένη κατάσταση. Το πρόβλημα λαμβάνει μεγέθη αδιεξόδου στο μέτρο που η παρούσα κυβέρνηση δε δείχνει ούτε ν’ αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της παρούσας και πολύ περισσότερο να διαθέτει κάποια σχεδιασμένη τακτική αντιμετώπισης. Ακόμα κι αν δεχτούμε χάριν αρχικής υποθέσεως ότι η αντιξοότητα είναι αμιγώς οικονομική, αυτή προφανώς κι απορρέει από συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, εκ μέρους συγκεκριμένων προσώπων κι άρα πάλι προκύπτει ως πρόβλημα εξόχως πολιτικό. Στο μεθόριο λοιπόν που έχουν οδηγηθεί οι περιστάσεις, η Ελλάδα αφήνει όπισθεν τις πολιτικές ορίζουσες ενός πρόσφατου βάναυσου οικονομικού και πολιτισμικού επιβαλλόμενου και άγεται εθελουσίως σε μια terra igognita. Ως πρώτιστη και μόνη πολιτική αρχή αυτής της περιπέτειας προτάσσεται η αξίωση της αντιμνημονιακότητας, σύμφωνα πάντα με το κυρίαρχο πνεύμα, του προεξάρχοντος αυτής της συγκυβέρνησης, δηλαδή του κ. πρωθυπουργού. Πάνω σε αυτό ακριβώς το αρνητικό επινόημα η πατριωτική αριστερά και η λαϊκιστική δεξιά επιχείρησε να θεμελιώσει ένα ιδεολόγημα προκειμένου να συσσωρεύσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια προεκλογικά και να τη μεταβάλλει σε κοινωνική στήριξη μετεκλογικά. Οι ενδεχόμενες συνέπειες στον πολιτικό βίο της χώρας από αυτήν την αντιδραστική διαδικασία πολιτικού λόγου και έργων με λογική βεβαιότητα οδηγεί την ούτως ή άλλως προβληματική κατάσταση σε ανώτερα επίπεδα παθογένειας. Επιπλέον η νοθευμένη προαιρέσεως διαχείριση της υπόθεσης του εξωτερικού δανεισμού, υπονομεύει ακόμα περισσότερο τη συνολική πορεία της Ελλάδας. Η συγκυβέρνηση του Καμμένου Σύριζα μετέρχεται ενός κράματος που περιλαμβάνει ολίγον από μεταρρυθμιστικό συμβιβασμό και ορισμένες δόσεις άκαιρου παλαιοκομματικού λαϊκισμού, διαμορφώνοντας όμως έτσι συνθήκες δυσμένειας άλλοτε προς τη μία κι άλλοτε προς την άλλη πλευρά. Είναι μάλλον ένα είδος δικαιοσύνης που περιμένει τον κάθε δημαγωγό ο οποίος καταδικάζει εαυτόν να κυνηγά την ουρά του όπως ο σκύλος. Τέλος η αξιοπρέπεια στην οποία αναφέρεται ο κ. πρωθυπουργός σχεδόν σε κάθε αποστροφή του λόγου του, έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη όχι για λόγους οικονομικούς, αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι όλη η υφήλιος κατανοεί την αλλοπρόσαλλη ασυνέπεια της κυβέρνησης προς κάθε ενδιαφερόμενο, πλην του ελληνικού λαού που παρουσιάζεται ως ικανοποιημένος. Τελώντας σε δεδομένη ανησυχία : α. από την πιθανότητα μιας πνιγηρής οικονομικής δυσπραγίας και τη λήψη κάποιων πανικόβλητων αντίμετρων σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποφυγής του μοιραίου ενδεχόμενου, δηλαδή της αιφνίδιας χρεοκοπίας, β. την ελεύθερη πτώση της κυβέρνησης από κυκλοθυμικές συμπεριφορές είτε των λαϊκιστών εταίρων της κυβέρνησης είτε της φωνής της συνείδησης του Σύριζα οφείλει να επιδειχθεί ιδιαίτερη προσοχή προς δύο συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Η πρώτη σχετίζεται με το επίφοβο της μετάστασης των συμπτωμάτων της κρίσης από την πολιτική εκπροσώπηση και την οικονομική διαχείριση στον ίδιο τον κοινοβουλευτισμό. Παγκοσμίως εκπονείται ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η κρίση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος κερδοσκοπίας επιχειρεί να συμπαρασύρει τη δημοκρατία ως συνένοχο των εγκλημάτων του καπιταλισμού. Τα δείγματα τόσο των προηγούμενων δεδηλωμένων μνημονιακών κυβερνήσεων(διορισμένος πρωθυπουργός) όσο και της τωρινής συγκυβέρνησης (υπολειτουργία του κοινοβουλίου- το τρίτο νεοναζιστικό κόμμα στη φυλακή-αποφυγή κοινοβουλευτικής ψήφισης της προ-σύμφωνης παράτασης )δεν επιτρέπουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Το δεύτερο σχετίζεται με τα εθνικά οπότε και αξιακά δεν επιδέχεται ενός επιδερμικού σχολιασμού. Αν το διαπόρημα τελικά τίθεται ως εξής: αν αξίζει μια χρεοκοπία όσο η ίδια η δημοκρατία ή ακόμα αν αποτιμάται η εθνική ακεραιότητα της Ελλάδας με το βάρος της σε χρυσάφι, η απάντηση βρίσκεται απλά, αλλά όχι εύκολα, στο κόψιμο του Γόρδιου δεσμού με την Ε.Ε. γιατί λύση αυτού δεν υπάρχει.Αυτεξούσιος
ΑπάντησηΔιαγραφή