tag:blogger.com,1999:blog-4138534044467198281.post6816519650895135870..comments2023-06-25T19:15:23.420+03:00Comments on Μανώλης Β. Βολουδάκης: Οι Γερμανοί ΔΕΝ είναι φίλοι μας!Μανώλης Β. Βολουδάκηςhttp://www.blogger.com/profile/00322384336776782778noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-4138534044467198281.post-49776311807900423082015-03-01T21:53:23.946+02:002015-03-01T21:53:23.946+02:00Η υφιστάμενη πολιτική προοπτική της χώρας βρίσκετ...Η υφιστάμενη πολιτική προοπτική της χώρας βρίσκεται πια σε ένα εντελώς οριακό σημείο, καθώς χρόνιες αναποτελεσματικές δομές από τη μια, σε συνδυασμό με άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες και την έλλειψη κοινωνικής εμπιστοσύνης από την άλλη, συναπαρτίζουν μια ιδιαιτέρως βεβαρυμμένη κατάσταση. Το πρόβλημα λαμβάνει μεγέθη αδιεξόδου στο μέτρο που η παρούσα κυβέρνηση δε δείχνει ούτε ν’ αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της παρούσας και πολύ περισσότερο να διαθέτει κάποια σχεδιασμένη τακτική αντιμετώπισης. Ακόμα κι αν δεχτούμε χάριν αρχικής υποθέσεως ότι η αντιξοότητα είναι αμιγώς οικονομική, αυτή προφανώς κι απορρέει από συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, εκ μέρους συγκεκριμένων προσώπων κι άρα πάλι προκύπτει ως πρόβλημα εξόχως πολιτικό. Στο μεθόριο λοιπόν που έχουν οδηγηθεί οι περιστάσεις, η Ελλάδα αφήνει όπισθεν τις πολιτικές ορίζουσες ενός πρόσφατου βάναυσου οικονομικού και πολιτισμικού επιβαλλόμενου και άγεται εθελουσίως σε μια terra igognita. Ως πρώτιστη και μόνη πολιτική αρχή αυτής της περιπέτειας προτάσσεται η αξίωση της αντιμνημονιακότητας, σύμφωνα πάντα με το κυρίαρχο πνεύμα, του προεξάρχοντος αυτής της συγκυβέρνησης, δηλαδή του κ. πρωθυπουργού. Πάνω σε αυτό ακριβώς το αρνητικό επινόημα η πατριωτική αριστερά και η λαϊκιστική δεξιά επιχείρησε να θεμελιώσει ένα ιδεολόγημα προκειμένου να συσσωρεύσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια προεκλογικά και να τη μεταβάλλει σε κοινωνική στήριξη μετεκλογικά. Οι ενδεχόμενες συνέπειες στον πολιτικό βίο της χώρας από αυτήν την αντιδραστική διαδικασία πολιτικού λόγου και έργων με λογική βεβαιότητα οδηγεί την ούτως ή άλλως προβληματική κατάσταση σε ανώτερα επίπεδα παθογένειας. Επιπλέον η νοθευμένη προαιρέσεως διαχείριση της υπόθεσης του εξωτερικού δανεισμού, υπονομεύει ακόμα περισσότερο τη συνολική πορεία της Ελλάδας. Η συγκυβέρνηση του Καμμένου Σύριζα μετέρχεται ενός κράματος που περιλαμβάνει ολίγον από μεταρρυθμιστικό συμβιβασμό και ορισμένες δόσεις άκαιρου παλαιοκομματικού λαϊκισμού, διαμορφώνοντας όμως έτσι συνθήκες δυσμένειας άλλοτε προς τη μία κι άλλοτε προς την άλλη πλευρά. Είναι μάλλον ένα είδος δικαιοσύνης που περιμένει τον κάθε δημαγωγό ο οποίος καταδικάζει εαυτόν να κυνηγά την ουρά του όπως ο σκύλος. Τέλος η αξιοπρέπεια στην οποία αναφέρεται ο κ. πρωθυπουργός σχεδόν σε κάθε αποστροφή του λόγου του, έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη όχι για λόγους οικονομικούς, αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι όλη η υφήλιος κατανοεί την αλλοπρόσαλλη ασυνέπεια της κυβέρνησης προς κάθε ενδιαφερόμενο, πλην του ελληνικού λαού που παρουσιάζεται ως ικανοποιημένος. Τελώντας σε δεδομένη ανησυχία : α. από την πιθανότητα μιας πνιγηρής οικονομικής δυσπραγίας και τη λήψη κάποιων πανικόβλητων αντίμετρων σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποφυγής του μοιραίου ενδεχόμενου, δηλαδή της αιφνίδιας χρεοκοπίας, β. την ελεύθερη πτώση της κυβέρνησης από κυκλοθυμικές συμπεριφορές είτε των λαϊκιστών εταίρων της κυβέρνησης είτε της φωνής της συνείδησης του Σύριζα οφείλει να επιδειχθεί ιδιαίτερη προσοχή προς δύο συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Η πρώτη σχετίζεται με το επίφοβο της μετάστασης των συμπτωμάτων της κρίσης από την πολιτική εκπροσώπηση και την οικονομική διαχείριση στον ίδιο τον κοινοβουλευτισμό. Παγκοσμίως εκπονείται ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η κρίση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος κερδοσκοπίας επιχειρεί να συμπαρασύρει τη δημοκρατία ως συνένοχο των εγκλημάτων του καπιταλισμού. Τα δείγματα τόσο των προηγούμενων δεδηλωμένων μνημονιακών κυβερνήσεων(διορισμένος πρωθυπουργός) όσο και της τωρινής συγκυβέρνησης (υπολειτουργία του κοινοβουλίου- το τρίτο νεοναζιστικό κόμμα στη φυλακή-αποφυγή κοινοβουλευτικής ψήφισης της προ-σύμφωνης παράτασης )δεν επιτρέπουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Το δεύτερο σχετίζεται με τα εθνικά οπότε και αξιακά δεν επιδέχεται ενός επιδερμικού σχολιασμού. Αν το διαπόρημα τελικά τίθεται ως εξής: αν αξίζει μια χρεοκοπία όσο η ίδια η δημοκρατία ή ακόμα αν αποτιμάται η εθνική ακεραιότητα της Ελλάδας με το βάρος της σε χρυσάφι, η απάντηση βρίσκεται απλά, αλλά όχι εύκολα, στο κόψιμο του Γόρδιου δεσμού με την Ε.Ε. γιατί λύση αυτού δεν υπάρχει.ΑυτεξούσιοςAnonymousnoreply@blogger.com