Η αδιάψευστη αλήθεια των αριθμών

Είχα υποσχεθεί να παρουσιάσω με στοιχεία το γιατί ισχυρίζομαι πως το σημερινό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα δεν είναι οικονομικό. Αυτό που επιδιώκει η Ευρώπη, δεν είναι να πάρει τα χρήματά της πίσω όπως αφελώς ισχυρίζονται μερικοί. Η Ευρώπη επιδιώκει τον εξευρωπαϊσμό της Ελλάδας τουτέστιν το να την μετατρέψει σε μία ακόμα χώρα της Δυτικής νοοτροπίας και κουλτούρας.

Αφήνοντας την θεωρία και προχωρώντας στην ουσία, πάμε να δούμε αρχικά ποιο είναι το περιβόητο χρέος της Ελλάδας. Για να δούμε ποιο είναι το χρέος της Ελλάδας θα πρέπει πρώτα να δούμε ποιο είναι το χρέος στην ευρωζώνη και πως αυτό δημιουργήθηκε. Για να μην κατηγορηθώ πως κάνω δικές μου υποθέσεις, θα λάβω ως δεδομένο τον ορισμό του χρέους της ευρωζώνης αυτόν που παρουσιάζει η προβοκατόρικη και ελεγχόμενη πλήρως από τη Δύση, wikipedia.

Το 1992 τα μέλη της της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέγραψαν τη Συνθήκη του Maastricht, με την οποία ανέλαβαν την υποχρέωση να περιορίσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα και το χρέος τους. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 κάποιες χώρες μέλη της Ε.Ε. δεν μπορούσαν να παραμείνουν εντός των ορίων των κριτηρίων του Maastricht και στράφηκαν στην τιτλοποίηση μελλοντικών κυβερνητικών εσόδων για να μειώσουν τα χρέη και/η τα ελλείμματά τους, αποφεύγοντας τη βέλτιστη πρακτική [σημ. ΜΒΒ: δηλαδή την πολιτική της διαρκούς λιτότητας] και αγνοώντας τα διεθνή [σημ. ΜΒΒ: Δυτικά] πρότυπα. Αυτό επέτρεψε στα κράτη να αποκρύψουν το ύψος του ελλείμματος και του χρέους μέσα από ένα συνδυασμό τεχνικών, που περιλάμβαναν ασυνεπή λογιστική, συναλλαγές εκτός ισολογισμού καθώς και τη χρήση σύνθετων κατασκευών παραγώγων συναλλάγματος και χρέους.

Η κρίση της ευρωζώνης είναι μια συνεχιζόμενη κρίση που επηρεάζει τις χώρες της ευρωζώνης από τις αρχές του 2009, όταν μια ομάδα 10 τραπεζών της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης ζήτησαν να λάβουν πακέτο διάσωσης. Τον καιρό εκείνο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε πρόβλεψη για πτώση 1,8% της οικονομικής απόδοσης της Ε.Ε. για το 2009. Η κρίση έκανε δύσκολο ή αδύνατο για κάποιες χώρες της ευρωζώνης να εξοφλήσουν ή να αναχρηματοδοτήσουν το δημόσιο χρέος τους χωρίς τη βοήθεια τρίτων μερών όπως η ΕΚΤ ή το ΔΝΤ. Οι τράπεζες της ευρωζώνης ήταν υποκεφαλαιοποιημένες και αντιμετώπιζαν προβλήματα ρευστότητας και χρέους. Επιπλέον, η οικονομική μεγέθυνση ήταν αργή στο σύνολο της ευρωζώνης και άνισα κατανεμημένη ανάμεσα στις χώρες μέλη της. Οι κυβερνήσεις των κρατών που επηρεάστηκαν περισσότερο από την κρίση έχουν συμμορφώσει τις αντιδράσεις τους με μια επιτροπή που έγινε γνωστή ως «τρόικα» και σχηματίστηκε από τρεις διεθνείς οργανισμούς: την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Ας δούμε όμως σε αυτό πρόβλημα, τι μερίδιο "ευθύνης" έχει το κάθε κράτος-μέλος της ευρωζώνης. Οι "φίλοι" μας οι Δυτικοί, δίνουν βάρος στον λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ γιατί έτσι συμφέρει να ασχοληθούν με την Ελλάδα. Αυτό, όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι το λεγόμενο "κυβερνητικό χρέος" επειδή αυτό έχει να κάνει με την πραγματικότητα κάθε χώρας και πηγάζει από τον προϋπολογισμό της. Η Ελλάδα και το 2010 και το 2011, τότε δηλαδή που ξέσπασε αρχικά το όλο ζήτημα της κρίσης για την Ελλάδα, είχε κυβερνητικό χρέος το 3%-4% στο σύνολο της ευρωζώνης, κάτι που παραμένει σταθερό μέχρι σήμερα, σε αντίθεση με την Γερμανία, την Γαλλία και την Ιταλία που κατέχουν την μερίδα του λέοντος του χρέους με ποσοστά που κυμαίνονται από 26% (πάνω από το ένα τέταρτο του χρέους) για την Γερμανία, 23% για την Ιταλία και 21% για την Γαλλία, ποσοστά που αυξάνουν διαρκώς. Τα 3/4 του χρέους στην ευρωζώνη προέρχονται από τις 3 μεγαλύτερες οικονομίες της και αντί να απασχολεί αυτό τους Ευρωπαίους, αυτοί κοιτούν να διορθώσουν το 4% της Ελλάδας!

Δεν νομίζω πως μπορεί να παραθέσει κανείς ισχυρότερα στοιχεία ή διαφορετικό τρόπο σκέψης, για να αποδείξει πως η Δύση σήμερα δεν ψάχνει το χαμένο χρήμα της. Η Δύση αποφάσισε την κατάκτηση της Ελλάδας και, δυστυχώς, βρήκε συμμάχους όλους τους Έλληνες πολιτικούς. Ακόμα και οι λεγόμενοι "αντιμνημονιακοί" (πιο άστοχος όρος δεν μπορεί να υπάρξει), συμμετέχουν στο ίδιο παιχνίδι με τους αντιπάλους τους. Ο καθένας εξυπηρετεί από τη μεριά και το ρόλο του το ίδιο σκοπό: την υποδούλωση της Ελλάδας και την παράδοσή της στην Δύση.