Το τέλος του ρομαντισμού

Είναι πλέον γεγονός: Η μικτή Γερμανίας-"κατακτημένων εθνών" κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Η Γερμανία από την αρχή της διοργάνωσης έκανε την υφήλιο να κλάψει όχι από χαρά και περηφάνια αλλά από απόγνωση! Αποκορύφωμα αυτής της στυγνής πορείας που δεν είχε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο αλλά απόλυτα ψυχρό και τεχνοκρατικό με προσανατολισμό στο αποτέλεσμα, ήταν ο διασυρμός ενός έθνους-σύμβολο για το ποδόσφαιρο: της διοργανώτριας Βραζιλίας. Με την μεγαλύτερη ήττα στα χρονικά της ποδοσφαιρικής Βραζιλίας η μικτή της παγκοσμιοποίησης πέρασε ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς την διοργανώτρια: ακόμα κι αν ανήκει στις ταχύτερα αναδυόμενες αγορές, στους BRICS, η Γερμανία ως ο κύριος εκφραστής της νέας τάξης πραγμάτων θα επηρεάσει τις εξελίξεις στο έπακρο κάνοντας τα πάντα για να την εξουθενώσει.

Οι Γερμανοί σαν έθνος αργοπεθαίνουν από γεράματα και υπογεννητικότητα και γι' αυτό άρχισαν να εκχωρούν την ιθαγένεια και την υπηκοότητα στους απογόνους των "κατακτημένων" οικονομικών μεταναστών. Ο κορμός των από χτες παγκόσμιων πρωταθλητών στο ποδόσφαιρο είναι ένα ψηφιδωτό λαών που έχουν δηλώσει υποταγή στον σύγχρονο Καίσαρα: Πολωνοί, Τούρκοι, Αιγύπτιοι, Αλβανοί, Τυνήσιοι, Γκανέζοι βάφτισαν εαυτούς Γερμανούς για να ανήκουν στους νικητές! Θυμάμαι την Δυτική (τότε) Γερμανία των Harald Schumacher, Hans-Peter Briege, Paul Breitner, Karlheinz Förster, Bernd Förster, Wolfgang Dremmler, Pierre Littbarski, Klaus Fischer, Horst Hrubesch, Hansi Müller, Karl-Heinz Rummenigge, Wilfried Hannes, Uwe Reinders, Felix Magath, Uli Stielike, Thomas Allofs, Stephan Engels, Lothar Matthäus, Holger Hieronymus, Manfred Kaltz, Bernd Franke, Eike Immel αλλά και αργότερα το 1990 την Γερμανία των Bodo Illgner, Stefan Reuter, Andreas Brehme, Jürgen Kohler, Klaus Augenthaler, Guido Buchwald, Pierre Littbarski, Thomas Häßler, Rudi Völler, Lothar Matthäus, Frank Mill, Raimond Aumann, Karl-Heinz Riedle, Thomas Berthold, Uwe Bein, Paul Steiner, Andreas Möller, Jürgen Klinsmann, Hans Pflügler, Olaf Thon, Günter Hermann, Andreas Köpke που αν μη τι άλλο ήσαν Γερμανοί. Έπαιζαν το κλασικό Γερμανικό ποδόσφαιρο του πάθους και της δύναμης, ενίοτε και της σκοπιμότητας, οι Αλγερινοί το ξέρουν πολύ καλά αυτό, αλλά θύμιζαν τους εαυτούς τους.

Η κατάρρευση του τείχους τους Βερολίνου σήμανε ταυτόχρονα και την κατάρρευση της παγκόσμιας ειρήνης. Οι Γερμανοί, πρόξενοι των δύο παγκοσμίων πολέμων, ενώθηκαν ξανά και άρχισαν να ονειρεύονται αυτό που είχαν αφήσει ανεκπλήρωτο: Την κατάκτηση του κόσμου. Αυτή τη φορά δεν έχουν όπλα ή κάποιον παρανοϊκό επικεφαλής, αλλά ένα πανούργο σχέδιο και επιτελικούς πολιτικούς που το εφαρμόζουν παγκοσμίως. Επαναπροσδιόρισαν τα γένη και τις θρησκείες των λαών κάνοντάς τα ένα μείγμα χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, βρίσκονται σε διαρκή σχεδιασμό των συνόρων των χωρών στον πλανήτη και με σύμμαχο τους ελέγξιμους αλλά ομοίως ιμπεριαλιστές Αμερικανούς προσπαθούν να κρατήσουν τα ηνία του πλανήτη. Στόχος τους πια η ολοένα και πιο δυνατή αυτοκρατορία της Ρωσίας και οι απανταχού της γης σύμμαχοί της. Η Βραζιλία και η Αργεντινή πήραν ήδη μια γεύση του τι εστί "Γερμανός (γνήσιος ή πολιτογραφημένος) μαινόμενος".

Αυτό το παγκόσμιο κύπελλο, ομολογουμένως, ήταν από τα πιο εντυπωσιακά από απόψεως ποδοσφαίρου. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, από το 1982 που παρακολουθώ ανελλιπώς το παγκόσμιο κύπελλο, που δεν στενοχωριέμαι που έφτασε στο τέλος του. Μπορεί να ήταν εντυπωσιακό, αλλά μου άφησε μια θλίψη και μια πικρία εξαιτίας του πολιτικού μηνύματος που πέρασε: Το ποδόσφαιρο, όπως και κάθε άλλη δραστηριότητα των ανθρώπων, δεν έχει πια κανένα στοιχείο ρομαντισμού. Η χαρά του παιχνιδιού θυσιάστηκε στο βωμό του συμφέροντος και τίποτε δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα όπως αυτή θα έπρεπε να είναι. Η σκοπιμότητα είναι το φίλτρο της διάθλασης πριν την προβολή της εικονικής πραγματικότητας που βιώνουμε. Όλη η διοργάνωση ήταν η μεγάλη γιορτή της νέας τάξης πραγμάτων που πέρασε τα μηνύματά της, όπως αυτό εναντίον του ρατσισμού μέσα από το οποίο προβλήθηκε το δικαίωμα του κάθε ανώμαλου να ονομάζεται φυσιολογικός και του φυσιολογικού να ονομάζεται ρατσιστής, και ανακήρυξε νικητή το πρότυπο που θέλει να προβάλει: Ένα έθνος-puzzle, άθρησκο, χωρίς κουλτούρα, χωρίς ήθη και έθιμα, που η μόνη συνεισφορά του στον πλανήτη είναι η παραγωγή χρημάτων και δόξας σε αυτόν που το οδηγεί!

Αντίο Βραζιλία! Δεν θα μου λείψεις! Υπήρξες ακόμα ένα παράθυρο μέσα από το οποίο ξαναείδα τον κόσμο στον οποίο ζω και που θα ήθελα πολύ να αλλάξει! Σε πείσμα των παγκόσμιων πρωταθλητών, ο ρομαντισμός δεν έχει πεθάνει σε όλους μας! Κάποιοι "παλαβοί" και ανυπότακτοι θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και θα ... πάρουμε την ζωή μας πίσω! Αυτό είναι ΒΕΒΑΙΟ!