Ο ξεπεσμός και η ανοησία σε όλη τους την έκταση

Άρθρο του Βασίλη Μακρή(*)

Αρχικά βλέποντας τις εικόνες αυτές του αβυσσαλέου αίσχους και του απολύτου ευτελισμού, νόμιζα ότι επρόκειτο ξανά για μια εκτέλεση κάποιων αιχμαλώτων που συνέλαβαν οι ισλαμοτζιχαντιστές πολέμαρχοι-σφαγείς που σκορπούν τον όλεθρο στη Συρία. Και είναι αλήθεια ότι ήταν σκέψεις αυθόρμητες, άμεσες, στιγμιαίες. Σκέψεις που σχηματίζονται αμέσως με την "λογική" του φρικαλέου συνειρμού. Όμως επρόκειτο για ένα γλοιώδες, σιχαμερό, ακόμη πιο αποκρουστικό θέαμα. Κάποιοι διασκεδαστές, γλεντοκόποι και φαντασμένοι με τον διασυρμό των ιερών και των οσίων, φαίνεται ότι έχουν χάσει και τον νου τους και την ψυχή τους. Ειλικρινώς ταράχθηκα πάρα μα πάρα πολύ. Χώρια την αγανάκτηση που ένιωσα να σπάει τα μηνίγγια μου. Το αίσχος είναι ολοσχερές. Η ντροπή είναι απόλυτη. Η στενοχώρια ανείπωτη. Ο πόνος για την κατάντια της φυλής μας σπάει κάθε όριο. Τέτοιον εμπαιγμό των πιστευμάτων του Γένους, δεν θα αποτολμούσαν  ίσως ούτε οι πλέον μισαλλόδοξοι εχθροί της Ορθοδοξίας. Ίσως είμαι υπερβολικός θα μπορούσε να πει κάποιος. Γιατί στο κάτω - κάτω της γραφής ακόμη και ο σταυρωτής που σταυρώνει από τυφλό μίσος τον χριστιανό (κατ' απομίμηση του σταυρωθέντος Χριστού μας), έχει κάτι τι μέσα του. Έχει το απόλυτο μίσος. Έχει την τύφλωσή του, μα έχει ένα ίχνος τσίπας της αντιπαλότητος. Έστω και της πιο οικτρής, αν μπορεί να μιλήσει κάποιος έτσι. ΟΜΩΣ ΤΟΥΤΟΙ ΔΩ ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΣ  ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΡΩΜΙΟΙ, ΕΙΝΑΙ Α Π Α Ρ Α Δ Ε Κ Τ Ο Ι. Πώς αποτολμήθηκε τέτοιος εκτραχηλισμός; Αλλά μεγάλο μερίδιο όμως  σε αυτήν την κατάντια έχουμε και εμείς. Τόσο συλλογικά, όσο και ατομικά ο καθένας μας. Δεν είναι ηθικολογική η άποψη αυτή. Αυτή η εικόνα αποτυπώνει μεν το στίγμα κάποιων αδελφών μας, αλλά έχω την αίσθηση ότι και με την στάση μας την προσωπική τροφοδοτούμε τέτοιες καταστάσεις.

Η ειρωνία, ο εμπαιγμός, η αγελοποίηση των ενστίκτων, η πατεντάτη ζωοποίηση στην "κλάκα" , η πλήρης συμμετοχή των ανθρώπων αυτών στο "δρώμενο" αποκαλύπτει με τον πιο ηχηρό τρόπο την ζωώδη απανθρωποίησή τους και την μεταβολή τους σε μια απύθμενη ουτιδανότητα, τον μετασχηματισμό τους σε ένα τίποτα.

Φαίνεται ότι τους "κυρίους" αυτούς δεν τους ενδιαφέρει ούτε η κατηφόρα των δημοσίων πραγμάτων της Κύπρου, ούτε η κατοχή του 40% της πατρίδος από τον Τουρκικό Στρατό, ούτε η ξέφρενη φτωχοποίηση των συνανθρώπων τους, ούτε το μακελειό που σκορπάει το Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας, ούτε το τι γίνεται κατά των Χριστιανών Ορθοδόξων στην Συρία. Όχι ! Σημασία για τα λιπαρά μορμολύκεια του τίποτα, έχει να ευτελίσουν τον Χριστό, να αναπαραστήσουν την καρικατούρα της σταυρώσεως του Χριστού μας, σε πνεύμα θυμηδίας, σε ατμόσφαιρα γλοιώδους και λιπαρής εμπάθειας, σε ένα απόλυτα στημένο σκηνικό που παραπέμπει στον βόρβορο και την ιλύ των χοίρων. "'Ωσπερ ύες εν βορβόρω και ιλύ". Γιατί να θέλουν να εξομοιώνονται σαν τα γουρούνια που ηδονίζονται στο έπακρο μέσα στον λασπώδη βόρβορό τους να τρώνε ό,τι πιο κακεντρεχές ποθεί η απολυτότητα της εναντίωσής τους με τον Χριστό μας και την Ιερά μας Πίστη;

Μου έρχονται στο νου οι φοβερές σκηνές από τo έργο "Χαρούμενη επιστήμη" (The Gay Science) του Φριδερίκου Νίτσε με την αγωνία και την καταγγελία του "τρελού" για την κατάντια όλων των ανθρώπων. Να λοιπόν ο στοαχασμός 125 από το φοβερό αυτό έργο:

Ο τρελός.- Δεν έχετε ακούσει για εκείνον τον τρελό που άναψε ένα φανάρι στις λαμπρές ώρες του πρωινού, έτρεξε στην αγορά και φώναζε διαρκώς: ‘Αναζητώ το Θεό! Αναζητώ το Θεό! Καθώς πολλοί από εκείνους που δεν πίστευαν στο Θεό στέκονταν γύρω εκείνη τη στιγμή, προκάλεσε πολύ γέλιο. Έχει χαθεί; ρώτησε ένας. Έχασε το δρόμο του όπως ένας παιδί; ρώτησε κάποιος άλλος. Ή μήπως κρύβεται; Μήπως μας φοβάται; Έχει έρθει από ταξίδι; Είναι μετανάστης; - Έτσι φώναζαν και γέλαγαν. Ο τρελός πήδησε ανάμεσά τους και τους διαπέρασε με το βλέμμα του. "Πού είναι Θεός;" φώναξε.

"Θα σας πω. Τον έχουμε σκοτώσει- εσείς κι εγώ! Όλοι μας είμαστε οι δολοφόνοι του! Αλλά πώς το κάναμε αυτό; Πώς θα μπορούσαμε να πιούμε τη θάλασσα; Ποιος μας έδωσε το σφουγγάρι να σκουπίσουμε ολόκληρο τον ορίζοντα; Τι κάναμε όταν αποδεσμεύσαμε τη Γη από τον Ήλιο; Προς τα πού κινείται τώρα; Προς τα πού κινούμαστε; Μακριά από όλους τους ήλιους; Δεν βυθιζόμαστε συνεχώς; Και προς τα πίσω, πλάγια, προς τα εμπρός, σε όλες τις κατευθύνσεις; Υπάρχει ακόμα πάνω η κάτω; Δεν περιπλανιόμαστε μέσα σ’ ένα άπειρο τίποτε; Δεν αισθανόμαστε την ανάσα του κενού διαστήματος; Δεν έχει γίνει πιο κρύο; Η νύχτα δεν μας πλησιάζει διαρκώς; Δεν πρέπει να ανάψουμε φανάρια το πρωί; Δεν ακούμε τίποτα εκτός από το θόρυβο των νεκροθαφτών που θάβουν το Θεό; Δεν μυρίζουμε τίποτα παρά μόνο τη θεία αποσύνθεση; - Και οι Θεοί αποσυντίθενται!

Ο Θεός είναι νεκρός! Ο Θεός παραμένει νεκρός! Και τον έχουμε σκοτώσει! Πώς θα παρηγορηθούμε, οι δολοφόνοι όλων των δολοφόνων; Ό, τι ήταν ιερότερο και τρανότερο στον κόσμο πέθανε ματωμένο από τα μαχαίρια μας,- ποιος θα σκουπίσει αυτό το αίμα από πάνω μας; Ποιο νερό υπάρχει για να μας καθαρίσει; Ποιες γιορτές της συμφιλίωσης, ποια ιερά παιχνίδια πρέπει να εφεύρουμε; Δεν είναι το μεγαλείο αυτής της πράξης πολύ μεγάλο για μας; Δεν πρέπει εμείς οι ίδιοι να γίνουμε Θεοί ώστε να φανούμε αντάξιοι; Δεν υπήρξε ποτέ σπουδαιότερη πράξη, - και όποιος γεννηθεί μετά από μας, χάριν αυτής της πράξης θ’ ανήκει σε μια λαμπρότερη ιστορία από όλη την ιστορία έως τώρα!"

Τώρα ο τρελός έμεινε σιωπηλός και κοίταξε πάλι τους ακροατές του: κι εκείνοι ήταν σιωπηλοί και τον κοίταζαν κατάπληκτοι. Στο τέλος έριξε το φανάρι του στο έδαφος, έσπασε σε κομμάτια κι έσβησε. "Ήρθα πολύ νωρίς," είπε έπειτα. "Δεν είναι ακόμη ο καιρός μου. Αυτό το φοβερό γεγονός είναι ακόμα στο δρόμο του, ακόμα περιπλανιέται- δεν έχει φθάσει ακόμα στα αυτιά των ανθρώπων. Η αστραπή και η βροντή απαιτούν χρόνο. Το φως των αστεριών απαιτεί χρόνο. Οι πράξεις, αν κι έχουν γίνει, χρειάζονται χρόνο για να ιδωθούν και να ακουστούν. Αυτή η πράξη είναι μακρύτερά τους από τα πιο απόμακρα αστέρια- και ωστόσο το έχουν κάνει οι ίδιοι!"

Έτσι λοιπόν θέλω να απολογηθώ γιατί ήμουν βίαιος στην έκφραση της οργής μου. Θέλω επίσης να ζητήσω συγγνώμη για το ύφος μου. Όμως παρακαλώ θερμά να με πιστέψετε: πόνεσε βαθύτατα η ψυχή μου με αυτό το οικτρό θέμα.

Βασίλης Π. Μακρής

                             

(*) Ο Βασίλης Μακρής, εκτός από πολύ καλός φίλος, είναι μεταλλειολόγος, απόφοιτος του ΕΜΠ με μεταπτυχιακές σπουδές στην Γαλλία στον τομέα της Εργονομίας. Συνειδητά ενεργός πολίτης, με έντονη πολιτική δραστηριότητα που ξεκινάει από το 1973 στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, της πολιτικής Παρατάξεως "ΚΟΙΝΩΝΙΑ"::Συνεχιστές του Καποδίστρια.