Οι εξουσιαστές του κόσμου

Δεν έχω κρύψει ποτέ την άποψή μου πως ο Ρώσος Πρόεδρος Vladimir Vladimirovich Putin είναι, ίσως, ο μοναδικός πραγματικός ηγέτης αυτήν την στιγμή στον πλανήτη, ειδικά μετά από την αντικατάσταση της Cristina Elisabet Fernández de Kirchner στην Αργεντινή από τον playboy δυτικόφρονα Mauricio Macri.

Ωστόσο, η χθεσινή (3 Φεβρουαρίου 2016) συνάντηση του Ρώσου ηγέτη με τον Henry Alfred Kissinger, την απόλυτη ενσάρκωση της δαιμονικής δυτικής πολιτικής, είναι ένα γεγονός, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο και κυρίως χωρίς να μας προβληματίσει.

Παλαιότερα έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στον Henry Alfred Kissinger, που είναι ένα από τα πιο σατανικά μυαλά στην σύγχρονη ιστορία. Γεννημένος στις 27 Μαΐου του 1923 μονοπώλησε τον σχεδιασμό και την εκτέλεση της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. από το 1969 ως το 1977, επί προεδρίας Richard Milhous Nixon (1969-1974) και Gerald Rudolph "Jerry" Ford (1974-1977), ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας (National Security Advisor) και υπουργός Εξωτερικών.

Αμοραλιστής, στυγνός, κυνικός έχει διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλά ζητήματα που έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την πορεία πολλών κρατών και χιλιάδων ανθρώπων. Σήμερα, παρότι βρίσκεται στο 93ο έτος της ζωής του, δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται, όχι άδικα, πως ακόμα επηρεάζει την πολιτική των Η.Π.Α. και όχι μόνο.

Ο Henry Alfred Kissinger στο παρελθόν έχει μιλήσει κατ' επανάληψη για τις παγκόσμιες "απειλές" αλλά και την μελλοντική πορεία των πραγμάτων. Ο Kissinger έχει, επίσης, επανειλημμένα τονίσει ότι υπάρχει σήμερα επιτακτική ανάγκη για μια νέα παγκόσμια τάξη, αλλά ο ερχομός αυτής της νέας τάξης θα είναι μακρύς και περίπλοκος.

Ποιος, όμως, είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε έναν ηγέτη όπως ο Ρώσος Πρόεδρος, που πόρρω απέχει από την πολιτική και τις μεθοδεύσεις της Δύσης, με την προσωποποίηση της παγκόσμιας "σκοτεινής" πολιτικής καθοδήγησης; Δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι θετικό.

Προσωπικά, βρίσκω ακόμα μία φορά πιο επίκαιρα από ποτέ τα λόγια του πάνσοφου Αποστόλου Παύλου, που μας συμβουλεύει στην προς Εφεσίους επιστολή του (ε΄ 8-19): «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι», δηλαδή να προσέχουμε πως πορευόμαστε, όχι ως ανόητοι αλλά ως σοφοί, αξιοποιώντας προς όφελός μας τον καιρό, που περνάει, γιατί οι μέρες είναι πονηρές.

Η εποχή μας, πιο επιτακτικά από ποτέ, απαιτεί επαγρύπνηση και κριτική σκέψη και όχι εφησυχασμό και αποβλάκωση.