Ανώνυμο σχόλιο

Ένα καυστικό σχόλιο του σε άρθρο μου και η απάντησή του από εμένα, στάθηκε η αφορμή σε κάποι(ον)/(α) αναγνώστ(η)/(ρια) να κάνει δευτερολογώντας πραγματικά μια κατάθεση ψυχής. Επειδή δεν θα ήθελα να χαθεί ανάμεσα στα σχόλια ενός άρθρου που μπορεί να μη διαβάσει κανείς, σας την παραθέτω.

«Επίσης η Ελλάδα μας δεν έχει καμία σχέση με τις αγελάδες. Λογοπαίγνια σχετικά με την πίστη και την Πατρίδα μου με βρίσκουν αντίθετο». [δημ. ΜΒΒ: Παραθέτει απόσπασμα από την απάντησή μου]

Για την Πίστη συμφωνώ. Για την Πατρίδα, εξαρτάται πως την ορίζει κανείς. Εγώ ως Πατρίδα ορίζω την κοινωνία στην οποία μεγάλωσα και θεωρώ ότι ανήκω. Αν και αυτή είχε αρκετά προβλήματα εξ' αρχής και δεν ήταν τέλεια, ευχαρίστως την δέχτηκα και την αγάπησα.

Ωστόσο, θεωρώ πως από τότε έχουν αλλάξει υπερβολικά πολλά πράγματα στην ελληνική κοινωνία. Έχουν αλλάξει τόσο πολύ και προς τόσο άσχημη κατεύθυνση που δεν μπορώ να πω ειλικρινώς ότι ανήκω ή ότι θέλω να ανήκω σε τέτοια την κοινωνία. Μπορεί να μην έχω κάποια καλύτερη πατρίδα να διαλέξω (αν και δεν έψαξα και πολύ...), αλλά αυτή μέσα στην οποία ζω τα τελευταία 8-10 χρόνια με ξενίζει και μου προκαλεί έντονη αποστροφή. Ουσιαστικά, η κάποτε χριστιανική και ελληνική κοινωνία μας κατάντησε αντίχριστη, δαιμονική, κομπλεξική, "πολυπολιτισμική", βλακώδης, αυτοκαταστροφική, φοβισμένη, δουλοπρεπής και ξενολάτρης. Μπορεί να υπάρχει κάποια μειονότητα χριστιανών με τους οποίους να συμπορεύομαι και να τους θεωρώ σαν συμπατριώτες μου, αλλά αυτοί δεν έχουν καμία επιρροή σε αυτό που λέμε σήμερα "Ελλάδα" (ούτε και φαίνεται vα έχουν στο μέλλον).

Έχω μεγάλο σεβασμό για την Ελλάδα από την αρχαιότητα έως το 2000 μ.Χ. περίπου, αλλά νομίζω ότι ο σεβασμός σταματάει κάπου εκεί χρονικά. Σίγουρα και παλιότερα θα υπήρχαν άσχημες περίοδοι και σίγουρα θα υπάρχουν και σήμερα κάποιοι καλοί Έλληνες, αλλά η έκταση της συμφοράς που μας δέρνει σήμερα, νομίζω, δεν έχει προηγούμενο...

Ότι και να δεις στους Έλληνες σήμερα φαντάζει απαίσιο:
- Η μανιώδης ενασχόληση με το ποδόσφαιρο, τον τζόγο και τις ανωμαλίες της τηλεκόλασης;

- Η βρωμιά, η αναρχία, η ανομία και η κακογουστιά των πόλεών μας και των πολιτών τους;

- Η απέχθειά τους για ότι σχετίζεται με Θεό και την Εκκλησία;

- Τα γεμάτα μας καφενεία και καφετέριες (ή κηφηνεία όπως τα λέω εγώ) με τους άρτους και τα θεάματα;

- Το γεγονός ότι στην Ελλάδα, όσο πιο κάθαρμα είσαι, τόσο πιο ψηλά ανεβαίνεις (στην πολιτική, στη δημοσιογραφία, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, κ.α.) και το ανάποδο; Και όλα αυτά συχνά με την συμβολή ή την ανοχή του ελληνικού λαού.

- Η ιεραρχία της Εκκλησίας μας και το κάποτε ορθόδοξο ποίμνιο που έχουν πλέον γεμίσει χίλιους μύριους αιρετικούς παντός είδους;

- Τα στατιστικά, των γεννήσεων, των εκτρώσεων και των γάμων;

- Τα αποτελέσματα των εκάστοτε εκλογών παντός είδους;

- Η τρομακτικά αμβλυμμένη αντίληψή τους ή η αδιαφορία τους για τις συνέπειες των πράξεων και των επιλογών τους;

Μια τέτοια πατρίδα, γεμάτη τρελούς, τεμπέληδες, άσωτους, άμυαλους, φυγόπονους, ξερόλες, οπαδούς των "όπου γης και πατρίς", "ούτε Θεό ούτε πατρίδα", κ.α. αξίζει τουλάχιστον την γελοιοποίηση εκ μέρους μου.

Και αν ήμουν σωστός χριστιανός μάλλον θα έπρεπε να μεταναστεύσω σε καμιά πιο χριστιανική χώρα (αν έμεινε καμιά) και να τινάξω και την σκόνη των υποδημάτων μου φεύγοντας (Μαρκ. 6,11).

Εν ολίγοις, αυτό που κατάλαβα είναι ότι αυτή η χώρα ΠΡΕΠΕΙ να υποστεί ανυπολόγιστες καταστροφές. Τότε μόνο, ΙΣΩΣ συνέλθει ο πληθυσμός της και μετανοήσει. Προσωπικά, δε βλέπω καμία άλλη οδό. Εκτός πιθανώς από κανέναν "καλό δικτάτορα" που θα κάνει "καλή πλύση εγκεφάλου" στους Έλληνες (γιατί τώρα τρώνε αχόρταγα κακές πλύσεις εγκεφάλου).

Βέβαια, και για την πίστη, θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει για ποια πίστη μιλάμε... για την μοντέρνα αθεολόγητη αγαπολογία ή για την Πίστη των Πατέρων;

Γενικά δεν θέλω να έχω ιερές λέξεις, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι η κοινωνία μου παίρνει αυτές τις λέξεις και τις συνδέει με ανώμαλες καταστάσεις (η λέξη "αγάπη" ή "έρωτας" για παράδειγμα). Για εμένα το μόνο ιερό είναι ο Θεός της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης (που είναι ο ίδιος και επακριβώς εικονιζόμενος και στα δύο βιβλία). Κρίνοντας τι σχέση έχει καθετί με Αυτόν Τον Θεό το τοποθετώ κατάλληλα στην κλίμακα ιερότητας. Αν κάτι δεν έχει δείγμα Θεού μέσα του, δεν σκοπεύω να χύσω δάκρυ όταν -αναπόφευκτα- μια μέρα γίνει στάχτη.

Και κρίνοντας από την κατάσταση και την πορεία της Ελλάδας, μάλλον για στάχτη πάμε... Οι ελάχιστοι χριστιανοί που απομένουν μέσα της δεν ξέρω τι θα γίνουν...

Για να συνοψίσω, σίγουρα αγαπώ την Πατρίδα μου, αλλά αυτή δεν υπάρχει πια.

Μπορεί κάποιες φράσεις να τις διατύπωνα λίγο διαφορετικά, εν τούτοις δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τις τραγικές διαπιστώσεις. Ευχαριστώ πολύ τον/(ην) αποστολέα του σχολίου.