Τι γίνεται στη Δωδεκάνησο;

Η Νίσυρος είναι νησί του νότιου Αιγαίου και ένα από τα Δωδεκάνησα. Βρίσκεται βορειοδυτικά της Ρόδου, ανάμεσα στην Κω, την Τήλο και την Αστυπάλαια. Συγκεκριμένα, απέχει 8 μίλια ΒΔ της Τήλου, και 10 μίλια νότια της Κω, στην οποία και υπάγεται διοικητικά, και 9 ναυτικά μίλια ανατολικά από το ακρωτήρι Νάτσα της Τουρκίας. Η Νίσυρος έχει έκταση περίπου 41 τετραγωνικά χιλιόμετρα και συνολικό μήκος ακτών περίπου 24 χιλιόμετρα. Ανήκει στην ομάδα των αρχαίων Νοτίων Σποράδων. Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Μανδράκι, ενώ άλλα χωριά της Νισύρου είναι ο Εμπορειός, οι Πάλοι, τα Νικιά, το Αυλάκι, η Αγία Ειρήνη, το Παλαιόκαστρο και τα Λουτρά.

Ο πληθυσμός της το 1950 αριθμούσε τους 2.516 κατοίκους. Κατά την τελευταία απογραφή (2011) ο πληθυσμός της ανερχόταν στους 980 κατοίκους (530 άνδρες 450 γυναίκες). Τις προηγούμενες ημέρες απασχόλησε έντονα την ειδησιογραφία στην Πατρίδας μας, η εγγραφή πενήντα τριών (53) λαθρομεταναστών στους εκλογικούς καταλόγους του νησιού! Μέχρι και σήμερα μετά από την αντίδραση των κατοίκων του νησιού έχουν διαγραφεί οι 51, αλλά η απορία παραμένει και ερωτηματικά είναι πολλά: 

Ποιος είναι αυτός που επιχείρησε και κατάφερε -έστω προσωρινά- την αλλοίωση του πληθυσμού του νησιού κατά 5,13%; Σε τι αποσκοπούσε; Ποιος ο βαθμός εμπλοκής -γιατί εμπλοκή υπάρχει- του κρατικού μηχανισμού και της τοπικής αυτοδιοικητικής αρχής; Ποιος έχει πρόσβαση και δικαίωμα αλλοίωσης των δημοκρατικών θεσμών και μάλιστα σε τόσο υψηλό ποσοστό; Γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες και το γεγονός απλά έχει περάσει στα ψιλά των εφημερίδων; Γιατί επιλέχθηκε η Νίσυρος; Είναι τυχαίο που στα βόρεια της Νισύρου βρίσκεται η Στρογγύλη; Ή μήπως έχουμε λησμονήσει τι είχε αποτραπεί εκεί -και μάλιστα την τελευταία στιγμή- πριν από εφτά μήνες;

Κύριε πρωθυπουργέ, κύριοι υπουργοί, αξιότιμοι κ. βο(υ)λευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου: Καταδείξτε τον ένοχο, παραιτηθείτε όλοι μαζί και αυτοεξοριστείτε σε τόπο που βρίσκεται σε απόσταση πολλών μιλίων από την Ελλάδα μας! Δεν σας θέλουμε! Δε σας ανεχόμαστε άλλο! Φτάνει πια μαζί σας! Η υπομονή αλλά και η βλακεία μας έχουν όριο που ... εξαντλήθηκαν!