Ουκρανία: "Σκοτεινή" πρόβλεψη

Ένα από τα πιο σατανικά (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) μυαλά στην σύγχρονη ιστορία, είναι σίγουρα ο Χένρυ Άλφρεντ Κίσινγκερ (Henry Alfred Kissinger). Γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1923 και είναι Αμερικανός ακαδημαϊκός καθηγητής πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων, συγγραφέας και διπλωμάτης. Κυριάρχησε στο σχεδιασμό και την εκτέλεση της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. από το 1969 ως το 1977, επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον (1969-1974) και Τζέραλντ Φορντ (1974-1977), ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας (National Security Advisor) και υπουργός Εξωτερικών. Αμοραλιστής, στυγνός, κυνικός έχει διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλά ζητήματα που έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τις τύχες πολλών κρατών και χιλιάδων ανθρώπων. Σήμερα, στα 91 του, πολλοί ισχυρίζονται -και όχι άδικα- πως ακόμα επηρεάζει την πολιτική των Η.Π.Α. και όχι μόνο.  

Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, στην σημερινή (6/3/2014) Washington Post γράφει το "προφητικό" άρθρο με τίτλο "How the Ukraine crisis ends (Πως τελειώνει η κρίση στην Ουκρανία)". Προσωπικά, δεν πιστεύω πως είναι προφήτης. Ίσα-ίσα. Απλά θα προσπαθήσει, όπως πάμπολλες φορές μέχρι σήμερα στη ζωή του, να επηρεάσει τους κατάλληλους ανθρώπους, στις κατάλληλες θέσεις, έτσι ώστε να βγει αληθινός. Άλλωστε όλες οι μέχρι σήμερα δηλώσεις του ήταν προάγγελοι μιας συμφωνημένης πολιτικής. Γιατί να μην ισχύει αυτό και τώρα;

Παραθέτω ολόκληρο το άρθρο, όπως το δημοσιεύει η Washington Post:

Public discussion on Ukraine is all about confrontation. But do we know where we are going? In my life, I have seen four wars begun with great enthusiasm and public support, all of which we did not know how to end and from three of which we withdrew unilaterally. The test of policy is how it ends, not how it begins.	Στη δημόσια συζήτηση για την Ουκρανία, το όλο θέμα είναι η αντιπαράθεση. Αλλά ξέρουμε τι κάνουμε; Στη ζωή μου, έχω δει τέσσερις πολέμους να ξεκινούν με μεγάλο ενθουσιασμό και στήριξη του κόσμου, για τους οποίους δεν ξέραμε πώς θα καταλήξουν και στους τρεις από αυτούς αποσυρθήκαμε μονομερώς. Η δοκιμασία για την πολιτική είναι πώς τελειώνει κάτι τέτοιο και όχι πώς ξεκινά.
Far too often the Ukrainian issue is posed as a showdown: whether Ukraine joins the East or the West. But if Ukraine is to survive and thrive, it must not be either side’s outpost against the other — it should function as a bridge between them.	Πολύ συχνά το ζήτημα της Ουκρανίας παρουσιάζεται σαν αναμέτρηση: είτε η χώρα θα ενταχθεί στην Ανατολή, είτε στη Δύση. Αλλά αν η Ουκρανία επιβιώσει και ευδοκιμήσει, δεν πρέπει να είναι προπύργιο της μίας πλευράς απέναντι στην άλλη. Πρέπει να λειτουργήσει σαν γέφυρα ανάμεσά τους.
Russia must accept that to try to force Ukraine into a satellite status, and thereby move Russia’s borders again, would doom Moscow to repeat its history of self-fulfilling cycles of reciprocal pressures with Europe and the United States.	Η Ρωσία πρέπει να αποδεχθεί ότι προσπαθώντας να αναγκάσει την Ουκρανία να γίνει «δορυφόρος» της αλλάζοντας με αυτό τον τρόπο ξανά τα σύνορά της, θα καταδικάσει τη Μόσχα στην επανάληψη της ιστορίας μπαίνοντας σε έναν κύκλο αμοιβαίων πιέσεων με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
The West must understand that, to Russia, Ukraine can never be just a foreign country. Russian history began in what was called Kievan-Rus. The Russian religion spread from there. Ukraine has been part of Russia for centuries, and their histories were intertwined before then. Some of the most important battles for Russian freedom, starting with the Battle of Poltava in 1709, were fought on Ukrainian soil. The Black Sea Fleet — Russia’s means of projecting power in the Mediterranean — is based by long-term lease in Sevastopol, in Crimea. Even such famed dissidents as Aleksandr Solzhenitsyn and Joseph Brodsky insisted that Ukraine was an integral part of Russian history and, indeed, of Russia.	Η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι για τη Ρωσία η Ουκρανία δεν μπορεί να είναι ποτέ απλά μία ξένη χώρα. Η Ρωσική ιστορία ξεκίνησε με αυτό που ονομαζόταν Κράτος των Ρως. Η Ρωσική θρησκεία εξαπλώθηκε από εκεί. Η Ουκρανία έχει υπάρξει μέρος της Ρωσίας για αιώνες και η ιστορία τους είναι συνυφασμένη. Κάποιες από τις πιο σημαντικές μάχες για τη Ρωσική ελευθερία, ξεκινώντας από τη μάχη της Poltava το 1709, έγιναν σε Ουκρανικό έδαφος. Ο στόλος της Μαύρης Θάλασσας, ο ρωσικός τρόπος επίδειξης δύναμης στη Μεσόγειο, έχει βάση στη Σεβαστούπολη, στην Κριμαία. Ακόμη και γνωστοί αντιφρονούντες, όπως ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν και ο Γιόζεφ Μπρόντσκι επέμειναν ότι η Ουκρανία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ρωσικής ιστορίας και ουσιαστικά, της ίδιας της Ρωσίας.
The European Union must recognize that its bureaucratic dilatoriness and subordination of the strategic element to domestic politics in negotiating Ukraine’s relationship to Europe contributed to turning a negotiation into a crisis. Foreign policy is the art of establishing priorities.	Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αναγνωρίσει ότι η γραφειοκρατική αναβλητικότητά της και η υποταγή της στη στρατηγική στη διαπραγμάτευση της σχέσης της Ουκρανίας με την Ευρώπη, συνέβαλε στο να μετατραπεί η διαπραγμάτευση σε κρίση. Η εξωτερική πολιτική είναι η τέχνη του να υιοθετείς προτεραιότητες.
The Ukrainians are the decisive element. They live in a country with a complex history and a polyglot composition. The Western part was incorporated into the Soviet Union in 1939, when Stalin and Hitler divided up the spoils. Crimea, 60 percent of whose population is Russian, became part of Ukraine only in 1954 , when Nikita Khrushchev, a Ukrainian by birth, awarded it as part of the 300th-year celebration of a Russian agreement with the Cossacks. The west is largely Catholic; the east largely Russian Orthodox. The west speaks Ukrainian; the east speaks mostly Russian. Any attempt by one wing of Ukraine to dominate the other — as has been the pattern — would lead eventually to civil war or breakup. To treat Ukraine as part of an East-West confrontation would scuttle for decades any prospect to bring Russia and the West — especially Russia and Europe — into a cooperative international system.	Οι Ουκρανοί ζουν σε μία χώρα με περίπλοκη ιστορία και πολύγλωσση σύνθεση. Το δυτικό κομμάτι της προσαρτήθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1939, όταν ο Στάλιν και ο Χίτλερ χώρισαν τα εδάφη. Η Κριμαία, όπου το 60% του πληθυσμού είναι Ρώσοι, έγινε μέρος της Ουκρανίας μόλις το 1954, όταν ο Νικίτα Χρουστσόφ, γεννημένος Ουκρανός, έδωσε την περιοχή ως μέρος της 300ης επετείου της Ρωσικής συμφωνίας με τους Κοζάκους. Το δυτικό μέρος είναι κατά κύριο λόγο καθολικό, το ανατολικό Ορθόδοξο. Η δύση μιλά Ουκρανικά, η ανατολή κυρίως Ρώσικα. Οποιαδήποτε προσπάθεια της μίας πλευράς της Ουκρανίας να κυριαρχήσει στην άλλη, όπως ήταν το σχέδιο, θα οδηγούσε σε εμφύλιο πόλεμο ή διάσπαση. Η αντιμετώπιση της Ουκρανίας σαν ζήτημα της αντιπαράθεσης Ανατολής - Δύσης θα εξαφανίσει για δεκαετίες οποιαδήποτε προοπτική να έρθει η Ρωσία και η Δύση -ειδικά η Ρωσία και η Ευρώπη- σε ένα διεθνές σύστημα συνεργασίας.
Ukraine has been independent for only 23 years; it had previously been under some kind of foreign rule since the 14th century. Not surprisingly, its leaders have not learned the art of compromise, even less of historical perspective. The politics of post-independence Ukraine clearly demonstrate that the root of the problem lies in efforts by Ukrainian politicians to impose their will on recalcitrant parts of the country, first by one faction, then by the other. That is the essence of the conflict between Viktor Yanu­kovych and his principal political rival, Yulia Tymo­shenko. They represent the two wings of Ukraine and have not been willing to share power. A wise U.S. policy toward Ukraine would seek a way for the two parts of the country to cooperate with each other. We should seek reconciliation, not the domination of a faction.	Η Ουκρανία έχει υπάρξει ανεξάρτητη για μόλις 23 χρόνια. Πριν από αυτό ήταν υπό μίας μορφής ξένης κυριαρχίας, από το 14ο αιώνα. Δεν είναι έκπληξη ότι οι ηγέτες της δεν έχουν μάθει την τέχνη του συμβιβασμού. Η πολιτική στην ανεξάρτητη Ουκρανία δείχνει ξεκάθαρα ότι η ρίζα του προβλήματος είναι οι προσπάθειες των πολιτικών να επιβληθούν στα ανυπόταχτα τμήματα της χώρας, πρώτα από τη μία πλευρά, μετά από την άλλη. Αυτή είναι και η ουσία της σύγκρουσης ανάμεσα στον Βίκτορ Γιανουκόβιτς και τη βασική πολιτική του αντίπαλο, την Γιούλια Τιμοσένκο. Αντιπροσωπεύουν δύο πλευρές της Ουκρανίας και δεν έχουν δείξει προθυμία να μοιραστούν την εξουσία. Μία σοφή αμερικανική πολιτική απέναντι στην Ουκρανία θα αναζητούσε τον τρόπο να συνεργαστούν μεταξύ τους αυτές οι δύο πλευρές της χώρας. Πρέπει να αναζητήσουμε τη συμφιλίωση και όχι την κυριαρχία της μίας πλευράς.
Russia and the West, and least of all the various factions in Ukraine, have not acted on this principle. Each has made the situation worse. Russia would not be able to impose a military solution without isolating itself at a time when many of its borders are already precarious. For the West, the demonization of Vladimir Putin is not a policy; it is an alibi for the absence of one.	Η Ρωσία με τη Δύση -και λιγότερο από όλες αυτές τις διαφορετικές φατρίες στην Ουκρανία- δεν έδρασαν με αυτή την αρχή. Ο καθένας τους έκανε την κατάσταση χειρότερη. Η Ρωσία δεν θα μπορούσε να επιβάλει τη στρατιωτική λύση χωρίς να απομονώσει τον εαυτό της, τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος των συνόρων της είναι ήδη επισφαλή. Για τη Δύση, η δαιμονοποίηση του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι πολιτική, είναι άλλοθι για την απουσία της.
Putin should come to realize that, whatever his grievances, a policy of military impositions would produce another Cold War. For its part, the United States needs to avoid treating Russia as an aberrant to be patiently taught rules of conduct established by Washington. Putin is a serious strategist — on the premises of Russian history. Understanding U.S. values and psychology are not his strong suits. Nor has understanding Russian history and psychology been a strong point of U.S. policymakers.	Ο Πούτιν θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως, όποια κι αν είναι τα παράπονά του, η πολιτική των στρατιωτικών επιβολών μπορεί να προκαλέσει ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο. Από την πλευρά τους οι Η.Π.Α. πρέπει να αποφύγουν να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία ως μία παρεκκλίνουσα δύναμη στην οποία πρέπει να διδάξουν υπομονετικά τους κανόνες συμπεριφοράς που έχει καταρτίσει η Ουάσιγκτον. Ο Πούτιν είναι ένας σοβαρός στρατηγός. Η κατανόηση των αξιών και της ψυχολογίας των Η.Π.Α. δεν είναι τα δυνατά του χαρτιά. Ούτε η κατανόηση της Ρωσικής ιστορίας και ψυχολογίας είναι τα δυνατά σημεία εκείνων που χαράζουν την πολιτική των Η.Π.Α.
Leaders of all sides should return to examining outcomes, not compete in posturing. Here is my notion of an outcome compatible with the values and security interests of all sides:	Οι ηγέτες όλων των πλευρών πρέπει να εξετάσουν τα αποτελέσματα και όχι να ανταγωνίζονται σε πόζες. Αυτή είναι η άποψη μου για μία λύση συμβατή με τις αξίες και τα συμφέροντα όλων των πλευρών:
1. Ukraine should have the right to choose freely its economic and political associations, including with Europe.	1. Η Ουκρανία πρέπει να έχει το δικαίωμα να διαλέξει ελεύθερα τους οικονομικούς και πολιτικούς συνεργάτες της.
2. Ukraine should not join NATO, a position I took seven years ago, when it last came up.	2. Η Ουκρανία δεν πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, μία θέση που είχα και πριν από επτά χρόνια όταν προέκυψε τελευταία φορά το ζήτημα.
3. Ukraine should be free to create any government compatible with the expressed will of its people. Wise Ukrainian leaders would then opt for a policy of reconciliation between the various parts of their country. Internationally, they should pursue a posture comparable to that of Finland. That nation leaves no doubt about its fierce independence and cooperates with the West in most fields but carefully avoids institutional hostility toward Russia.	3. Η Ουκρανία πρέπει να είναι ελεύθερη να δημιουργήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση συμβαδίζει με τις επιθυμίες του λαού της. Στη συνέχεια, σοφοί Ουκρανοί ηγέτες θα πρέπει να προτιμήσουν την πολιτική της συμφιλίωσης ανάμεσα στα διαφορετικά τμήματα της χώρας τους. Διεθνώς, πρέπει να επιδιώξουν την υιοθέτηση μίας θέσης ανάλογης με εκείνης της Φινλανδίας. Αυτή η χώρα δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την ανεξαρτησία της και συνεργάζεται με τη Δύση στους περισσότερους τομείς, αλλά προσεκτικά αποφεύγει να αναπτύξει εχθρότητα με τη Ρωσία.
4. It is incompatible with the rules of the existing world order for Russia to annex Crimea. But it should be possible to put Crimea’s relationship to Ukraine on a less fraught basis. To that end, Russia would recognize Ukraine’s sovereignty over Crimea. Ukraine should reinforce Crimea’s autonomy in elections held in the presence of international observers. The process would include removing any ambiguities about the status of the Black Sea Fleet at Sevastopol.	4. Η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία είναι ασύμβατη με τους κανόνες της υπάρχουσας παγκόσμιας τάξης. Αλλά θα πρέπει να είναι δυνατό να μπει η σχέση της Κριμαίας με την Ουκρανία σε μία λιγότερο «συμπαγή» βάση. Για αυτό το λόγο, η Ρωσία θα πρέπει να αναγνωρίσει την κυριαρχία της Ουκρανίας επί της Κριμαίας. Η Ουκρανία θα πρέπει να ενισχύσει την αυτονομία της περιοχής με εκλογές παρουσία διεθνών παρατηρητών. Η διαδικασία θα πρέπει να περιλαμβάνει και την αφαίρεση όποιων ασαφειών για το στάτους του στόλου της Μαύρης Θάλασσας στη Σεβαστούπολη.
These are principles, not prescriptions. People familiar with the region will know that not all of them will be palatable to all parties. The test is not absolute satisfaction but balanced dissatisfaction. If some solution based on these or comparable elements is not achieved, the drift toward confrontation will accelerate. The time for that will come soon enough.	Αυτές είναι αρχές, όχι συνταγές. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν τα θέματα της περιοχής θα ξέρουν ότι δεν είναι όλα αυτά εύκολα αποδεκτά από όλα τα μέρη. Το ζήτημα δεν είναι η απόλυτη ικανοποίηση, αλλά μία ισορροπημένη δυσαρέσκεια. Σε περίπτωση που δεν βρεθεί λύση βασισμένη σε αυτές, ή σε ανάλογες αρχές, τότε η κατάσταση θα οδηγηθεί ταχύτερα στην αντιπαράθεση. Η στιγμή για αυτό θα έρθει αρκετά σύντομα.