Οι Ρώσοι ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΑΝ την Δύση (1)

Ένα εκπληκτικό άρθρο του Russia Insider, μέσα από το οποίο φαίνεται ξεκάθαρα η χαοτική νοοτροπία Δύσης και Ρωσίας. Σας το παρουσιάζω σε δύο συνέχειες (εδώ το 2ο μέρος), χωρίς κανένα επιπλέον σχόλιο και στην μετάφρασή μου. Σας παροτρύνω να το μελετήσετε προσεκτικά, υπενθυμίζοντας πως οι επισημάνεις είναι προσωπικές μου και όχι του αρθρογράφου.

Η Αμερική έχει πλήρη επίγνωση ότι ο τρόπος για να προκαλέσει την Ρωσία σε μια σύγκρουση είναι να ασκήσει πίεση στα σύνορα της Ρωσίας. Με τον καιρό, η Ρωσία θα αναγκαστεί να υπερασπιστεί το δικαίωμά της να υπάρχει, και όταν συμβεί αυτό, οι δυτικές δυνάμεις δεν θα ξέρουν τι τους χτύπησε.

Οι Αμερικανοί πολιτικοί ιδιαίτερα και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί γενικότερα, είναι από τους πιο αδαείς ανόητους όταν το θέμα αφορά σε οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τα σύνορά τους. Όταν πρόκειται για τη Ρωσία, είναι ένα αίνιγμα τυλιγμένο σε ένα μυστήριο ... αλλά [αυτό ισχύει] μόνο και μόνο επειδή, αγαπητοί αναγνώστες, κανείς δε μπήκε ποτέ στο κόπο να προσπαθήσει να κατανοήσει τους Ρώσους και τη Ρωσική άποψη για τον κόσμο.

Ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός για τη Ρωσία είναι ότι είναι μια μοναδική πολιτισμική αυτοκρατορία δομημένη πάνω στην άμυνα και όχι στην επίθεση. Αυτό σημαίνει ότι ιστορικά, η Ρωσία δεν ξεκινά πολέμους, ή σειρά πολέμων (αν και μπορεί να χτυπήσει πρώτη σε μια αντιπαράθεση που σημαδεύτηκε από μια σειρά πολέμων). Στη Ρωσική ιστορία, οι Ρώσοι ηγέτες, μετά το βάπτισμα της Ρωσίας στην Ορθοδοξία, έχουν προσπαθήσει σκληρά για να αποφευχθεί ο πόλεμος με τους γείτονές μας, αν και σχεδόν κάθε φορά αυτό έχει αποτύχει. Παράλληλα, όσο κι αν δεν μας αρέσει ο πόλεμος -στην Ορθοδοξία το να σκοτώνεις στη μάχη εξακολουθεί να είναι μια αμαρτία καθώς εμείς δεν έχουμε την αίρεση του Δίκαιου Πολέμου- είμαστε πάρα πολύ καλοί στο να σκοτώνουμε και να καταστρέφουμε. Είναι παράδοξο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.

Αυτό ήταν τόσο έντονο που το καλοκαίρι του 1914, όταν ο πόλεμος ήταν αναμενόμενος, που ο Τσάρος Νικόλαος Β' πάγωσε την κινητοποίηση σε μία προσπάθεια να ενώσει την κατάσταση και προσπαθώντας να μας κάνει να μιλήσουμε με τους Αυστριακούς και τους Γερμανούς για μια ακόμη φορά, σε αυτό που επρόκειτο να γίνει η μεγάλη τραγωδία των αρχών του 20ού αιώνα.

Τα προβλήματα με τους μοντέρνους, στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν από τους προγόνους τους, Δυτικούς πολιτικάντηδες είναι ότι αυτοί οι τύποι είναι απόλυτα ανόητοι, χωρίς κατανόηση της Ρωσικής ψυχής και είναι σίγουρο ότι αυτοί θα είναι η αιτία του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, είτε εκούσια ή ακούσια. Προβάλλουν τη δική τους ψυχή πάνω στους Ρώσους.

Αυτό σημαίνει ότι προβάλλουν μια τυπική ενίσχυση αρνητικής νοοτροπίας. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ είναι κοινωνίες που βασίζονται στη συνεχή επιθετικότητα έναντι των γειτόνων. Τέτοια επιθετικότητα, αποτρέπεται με τη δημιουργία μιας αξιόπιστης μεγάλης αντίθετης δύναμης συμμάχων και ομάδων, η οποία προκαλεί το φόβο της ήττας και της αποκλιμάκωσης ... το τυπικό Ευρωπαϊκό σας αντίβαρο στη προσέγγιση δυνάμεων.

Η Ρωσία είναι μια αμυντική αυτοκρατορία, δηλαδή, οι περισσότεροι πόλεμοι ή η σειρά των πολέμων, δεν ξεκίνησε από τους Ρώσους, αλλά από επίθεση των εχθρών ή με τη συγκέντρωσή τους στα σύνορα της Ρωσίας. Μετά από 800 χρόνια σχεδόν ασταμάτητη επιθετικότητα από τους Ευρωπαίους, η Ρωσία δεν ανέχεται κανένα εχθρό να συγκεντρώνεται στα σύνορά της, κάτι που φαίνεται ως προετοιμασία για εισβολή ή για δημιουργία περιοχών μεγάλης κλίμακας βάσεων, όπως θα ήταν μια Αμερικανικο- νεοσυντηρητικο-κρατούμενη Ουκρανία. Αυτό συνδέεται επίσης με τη Ρωσική προσέγγιση της μη εγκατάλειψης των Ρώσων (εθνικών ή πολιτισμικών) και συμμάχων, σε αντίθεση με την Αγγλο-κοινωνική αντίληψη όπου το πίσω-μαχαίρωμα των συμμάχων, όταν υπάρχει η ευκαιρία για κέρδος, είναι μια πολύτιμη δεξιότητα.

Ως εκ τούτου, αυτή είναι μια ελικοειδής προσέγγιση. Κάθε κλιμάκωση από τους ξένους θα οδηγήσει σε άμεση κλιμάκωση από τη Ρωσία και όχι σε αποκλιμάκωση. Η ισορροπία δυνάμεων δεν λειτουργεί όταν η Ρωσία αισθάνεται την επιβίωσή της να απειλείται. Φτάνει πια με την κλιμάκωση του εχθρού που έχει την ελπίδα ότι θα αναγκάσει τη Ρωσία να υποχωρήσει. Θα δημιουργήσει ένα ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα πυροδοτώντας ένα πρώτο χτύπημα και ένα συνολικό πόλεμο, καθώς η Ρωσία θα αισθάνεται τη ζωή και την ύπαρξή της να απειλείται από τον εχθρό.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο απειλητικό από το να βάζουμε τη Ρωσική κοινωνία σε μια νοοτροπία πολιορκίας που κάνει την ατομική χαοτική Ρωσική φύση να κρυσταλλώσει σε μία κατεύθυνση: την ολική καταστροφή της απειλής και των κρατών που την παράγουν.

(συνεχίζεται...)