BRexit: Περί τίνος πρόκειται;

Χειμαρρώδης, καυστικός, χωρίς να "μασάει" τα λόγια του και ακριβώς στην ουσία του θέματος, είναι για ακόμα μία φορά ο Dr. Paul Craig Roberts, που αναλύει πολύ εύστοχα τις αλήθειες και τους μύθους γύρω από το σημερινό (23/6/2016) δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σας παρουσιάζω αυτούσιο το άρθρο του με τίτλο «BRexit: What Is It About?» (BRexit: Περί τίνος πρόκειται;) σε μετάφρασή μου από το Αγγλικό κείμενο με την υπενθύμιση πως οι επισημάνσεις είναι προσωπικές μου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τον συγγραφέα.

Αν διαβάσετε τα μισθοφορικά μέσα ενημέρωσης, η BRexit –η επιλογή στο δημοψήφισμα, του Ηνωμένου Βασιλείου της 23ης Ιουνίου 2016, για έξοδο από την Ε.Ε.– σχετίζεται με τον ρατσισμό. Σύμφωνα με την προπαγάνδα, εξαγριωμένοι δεξιοί ρατσιστές με τάσεις βίας θέλουν να εγκαταλείψουν την Ε.Ε. για να μην χρειαστεί να αποδεχθούν τους πιο σκούρου δέρματος μετανάστες στην Αγγλία.

Παρά την συνεχή προπαγάνδα εναντίον της εξόδου, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι είχε μεγαλύτερη απήχηση η έξοδος από την Ε.Ε. από την παραμονή, μέχρι που μία γυναίκα μέλος του Κοινοβουλίου, η Jo Cox, σκοτώθηκε από έναν άνδρα, που κάποιος μάρτυρας είπε πως φώναξε "BRexit". Η Cox ήταν ένας αντίπαλος της αποχώρησης από την Ε.Ε.

Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου και τα μισθοφορικά μέσα χρησιμοποίησαν την δολοφονία της Cox για να διαδώσουν την προπαγάνδα πως πίσω από την BRexit κρύβονται βίαιοι ρατσιστές. Ωστόσο, άλλοι μάρτυρες έδωσαν μια διαφορετική κατάθεση. Ο Guardian, που ηγήθηκε της προπαγάνδας, ανέφερε αργότερα στο λογαριασμό του [σημ. ΜΒΒ: στα social media] πως «άλλοι μάρτυρες δήλωσαν ότι η επίθεση ξεκίνησε όταν η βουλευτής ενεπλάκη σε μια φιλονικία μεταξύ δύο ανδρών κοντά στο σημείο, που είχε την καθιερωμένη εβδομαδιαία συνάντησή της με πολίτες της περιφέρειάς της». Φυσικά, δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια, γιατί η δολοφονία της Cox αποδείχθηκε ένα ιδιαιτέρως πολύτιμο όπλο κατά της BRexit.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πολλοί στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν αναστατωθεί από την μετατροπή της χώρας τους. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος ρατσιστής προκειμένου να αισθανθεί ότι κάποιου η χώρα έχει κλαπεί από ανθρώπους παντελώς άσχετων πολιτισμών. Οι Βρετανοί έχουν μια μακρά ιστορία αγώνων προκειμένου να αποκρούσουν τους εισβολείς, ενώ πολλοί πιστεύουν ότι βιώνουν μια εισβολή, παρότι δεν είναι ένοπλη. Μια ένοπλη εισβολή, φυσικά, δεν θα είχε την υποστήριξη της κυβέρνησης των μέσων ενημέρωσης.

Όταν οι Βρετανοί ακούν από αυθεντίες να υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες συμβάλλουν περισσότερο στο Ηνωμένο Βασίλειο από ό,τι απορροφούν από τις κοινωνικές παροχές, ακούν αυτό που είναι ασυμβίβαστο με αυτό, που βιώνουν. Επιπλέον, πολλοί Βρετανοί έχουν κουραστεί να αποφεύγουν ολόκληρα τμήματα των πόλεών τους, συμπεριλαμβανομένων και του Λονδίνου, λόγω του ότι ανησυχούν για την ασφάλεια τους.

Είναι επιλογή της προπαγάνδας να αποκαλεί αυτές τις ανησυχίες ρατσισμό αντί για πολιτιστική άμυνα, και αυτήν την επιλογή έχει κάνει το πολιτικό κατεστημένο του Ηνωμένου Βασιλείου. Μικρή κατάπληξη προξενεί το πώς τόσο πολλοί Βρετανοί πολίτες δεν πιστεύουν πλέον ότι η Βρετανική Κυβέρνηση αντιπροσωπεύει τη Βρετανία.

[ συνεχίζεται... ]