Το άδικο των διαδηλωτών

Η Αθήνα γνώρισε τις δύο τελευταίες ημέρες (17 και 18 Νοεμβρίου) την φρίκη και την ασφυξία των μαζικών διαδηλώσεων και των κινητοποιήσεων που δεν έχουν κανένα νόημα παρά μόνο το θλιβερό αποτέλεσμα της αφάνταστης ταλαιπωρίας των πολιτών.

Χθες (17/11/2015) λόγω της επετείου του τίποτε και σήμερα (18/11/2015) εξαιτίας των κινητοποιήσεων των αγροτών, που παραδοσιακά επιλέγουν να τιμωρήσουν τους αθώους πολίτες για όλα όσα τους προξενεί αποκλειστικά και μόνο το κράτος, ο μέσος Αθηναίος πολίτης και ιδιαίτερα οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι του κέντρου έζησαν την κόλαση επί της γης. Ώρες ατελείωτες χαμένες στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, εργασίες που έμειναν πίσω ή/και χάθηκαν και γενικότερα μια ζημιά που πληρώνουν ως συνήθως οι αθώοι!

Για την στημένη και φτιαχτή χθεσινή επέτειο νομίζω πως είναι περιττό να δευτερολογήσω γιατί κινδυνεύω να της δώσω αξία. Σε ότι αφορά στην επιλογή της διαμαρτυρίας των εκάστοτε διαδηλωτών, εν προκειμένω των αγροτών, πρέπει να παραδεχθούμε πως πρόκειται για μία άσκοπη και άκαρπη κίνηση που απλά τιμωρεί και δυσκολεύει τους πολίτες.

Ποιο είναι το νόημα του να κλείσει η εθνική οδός, ή, οι δρόμοι του κέντρου μιας πόλης; Ποιος αντίκτυπος υπάρχει από αυτήν την κίνηση και πώς τιμωρεί τους νομοθέτες και την κυβέρνηση που αδικούν τους διαμαρτυρόμενους; Καμία απολύτως! Μάλιστα, ήμουν αυτήκοος μάρτυς συνομιλίας των αστυνομικών που μέσω του ασυρμάτου έδιναν συνεχώς οδηγίες για το πως τα βο(υ)λευτικά αυτοκίνητα θα περνούσαν ανενόχλητα μέσα από τις πορείες παρακάμπτοντας την ταλαιπωρία και τον συνωστισμό.

Οι υπαίτιοι, αργόσχολοι και επικίνδυνοι πολιτικάντηδες, μεταφέρονται με άνεση και ταχύτητα την ίδια στιγμή που οι αθώοι πολίτες πληρώνουν για ακόμα μια φορά την λανθασμένη εκλογική επιλογή τους. Εδώ, όμως, γεννάται το πραγματικό ζήτημα: Οι αγρότες ήξεραν εκ των προτέρων πως η συγκυβέρνηση θα λάμβανε τα συγκεκριμένα μέτρα εναντίον τους καθότι ήσαν γνωστά από την προηγούμενη θητεία της αλλά και την προεκλογική περίοδο. Παρά ταύτα όμως επέλεξαν να την επανεκλέξουν! Συνεπώς, τώρα γιατί διαμαρτύρονται;

Στο όνομα -τάχα- της δημοκρατίας ο κάθε απεργός και ο κάθε διαδηλωτής μεταφέρει το πρόβλημά του στον συμπολίτη του χωρίς να τον απασχολεί τίποτε απολύτως. Από την άλλη, οι βο(υ)λευτές γνωρίζουν πως ότι κι αν ψηφίσουν, όποιον κι αν αδικήσουν, ότι κι αν κάμουν, έχουν ασυλία και προστασία από τους ανήθικους νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν. Όπως κι αν ονομάζεται αυτό το πολίτευμα είναι παντελώς αποτυχημένο!