Η θεωρία του μικρού κόμματος

Διανύουμε την τελευταία εβδομάδα μιας κυριολεκτικά εξοντωτικής προεκλογικής περιόδου, όπου τα τυπικά και τα ουσιαστικά ζητήματα φαντάζουν σχεδόν αδύνατον να διευθετηθούν σε έναν υγιή πολιτικό σχηματισμό όπως η Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» που, όμως βασίζεται στην εθελοντική εργασία. Σφιχτές ημερομηνίες σε ότι αφορά στην υποβολή των υποψηφίων, στην κατάρτιση, στην εκτύπωση και στην διανομή των ψηφοδελτίων, στο στήσιμο των εκλογικών κέντρων και περιπτέρων και ένα σωρό άλλες εκκρεμότητες που -δόξα τω Θεώ- διευθετήθηκαν για ακόμα μια φορά.

Το διεφθαρμένο σάπιο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδος έχει στηθεί με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να παράγει κόμματα που δεν δίνουν λύσεις αλλά μόνο αναμασούν, συντηρούν και πολλαπλασιάζουν τα προβλήματα του τόπου. Αυτό το σύστημα εφαρμόζει την Berlusconio ρήση που λέει πως «υπάρχεις μόνο όταν σε δείχνει η τηλεόραση» και έτσι προβάλλει μόνο ότι αυτό θέλει, ενώ απορρίπτει μετά πολλών επαίνων ότι θεωρεί πως το απειλεί.

Ακούμε και βλέπουμε διάφορα τρομο-συνθήματα, όπως αυτό της χαμένης ψήφου. Χαμένη ψήφος είναι αυτή που δεν μπαίνει στην κάλπη, ή αυτή που μπαίνει μεν, αλλά εξυπηρετεί το σύστημα. Το μικρό ή το μεγάλο κόμμα καθορίζεται από τους ψηφοφόρους του, με μοναδική προϋπόθεση αυτή των ίσων ευκαιριών και της ίσης παρουσίασης. Δεν μπορεί ένας πολιτικός σχηματισμός που δεν προβάλλεται από τα προβοκατόρικα μισθοφορικά κανάλια του σάπιου συστήματος να συναγωνιστεί τα κόμματα που από το πρωί ως το βράδυ μονοπωλούν τον τηλεοπτικό χρόνο.

Ο Έλληνας, σε μεγάλο ποσοστό δυστυχώς, περιμένει τις στημένες και πληρωμένες δημοσκοπήσεις για να δει τι θα ψηφίσει μιας και το κριτήριό του είναι κυρίως ποδοσφαιρικό, παρά ρεαλιστικό. Ο Έλληνας θέλει να βρίσκεται στην πλευρά του νικητή το βράδυ των εκλογών, αλλά την επόμενη μέρα θα διαμαρτύρεται και πάλι επειδή η ζωή του θα αλλάξει ακόμα πιο πολύ προς το χειρότερο. Η προεκλογική του αγανάκτηση μετατρέπεται σε ψήφο στον δυνατό των δημοσκοπήσεων και επανέρχεται ως μετεκλογική μετάνοια ενός λάθους που θα επαναλάβει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Γι' αυτό, το σύστημα σήμερα του προσφέρει ως εναλλακτική την πολιτική φαιδρότητα και αισχρότητα, την κοροϊδία και τον ξεπεσμό. Το σύστημα κοιτάει τον Έλληνα ψηφοφόρο και δυσκολεύεται να κρατήσει τα γέλια του βλέποντας σε τι βάθος καταντήματος τον σέρνει την ώρα που αυτός ακολουθεί χαρούμενος.

Υπάρχει, βέβαια, και ο Έλληνας που πηγαίνοντας εντελώς αντίθετα σε όλα αυτά, φώναξε σε ποσοστό 62% ΟΧΙ στην κοροϊδία! Έχει το σθένος και τα κότσια να το επαναλάβει σε επίπεδο Εθνικών Εκλογών ή εδώ θα αποφασίσει και πάλι με βάση την λογική Real Madrid C.F. αντί της Club Atlético de Madrid;