Ένα παλιό, αλλά επίκαιρο παραμύθι

Χωρίς κανένα άλλο σχόλιο σας παραθέτω το υπέροχο άρθρο-παραμύθι της αγαπημένης μου συγγραφέως Νινέττας Βολουδάκη, όπως αναρτήθηκε στο προσωπικό της ιστολόγιο. Αφιερωμένο σε όλους τους ανιστόρητους και αγράμματους πολιτικάντηδες και δημοσιογράφους!

Θέλω να σας πω μια ιστορία, για μια πολύ πλούσια οικογένεια που είχε ένα τεράστιο κτήμα με ένα πανέμορφο αρχοντικό και άλλα όμορφα σπιτάκια σκορπισμένα σε ολόκληρο το κτήμα και ζούσε με άνεση και πολυτέλεια, μαζί με όλους όσοι εργάζονταν γι’ αυτήν.

Απέναντί της, υπήρχε άλλο ένα κτήμα, σε όχι τόσο καλή τοποθεσία, όπου ζούσαν κάποιες φτωχές οικογένειες, που κοίταζαν με ζήλεια τους πλούσιους κι ευτυχισμένους γείτονες.

Με τα χρόνια και τα γεγονότα και τη δολιοφθορά, κατάφεραν κάποτε οι φτωχοί γείτονες να αρπάξουν το αρχοντικό και να το λεηλατήσουν και με το λεηλατημένο πλούτο να στηρίξουν και να επιδιορθώσουν το δικό τους άθλιο σπίτι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είδαν από τους γείτονες τον τρόπο της καλής ζωής και τον μιμήθηκαν και πρόκοψαν και πλούτισαν…

Το άλλοτε πλούσιο και δυνατό κτήμα καταπατήθηκε τώρα από ξένους και η οικογένεια αναγκάστηκε να δουλεύει γι’ αυτούς, μέχρι που, με πολλούς αγώνες και κόπους και θυσίες, κατάφερε να πάρει πίσω ένα μικρό κομματάκι της παλιάς της περιουσίας και να το δουλεύει όσο μπορούσε για να καταφέρει να ζήσει.

Αυτό ενόχλησε και πάλι τους γείτονές της. Κι επειδή δεν μπορούσαν τώρα να καταπατήσουν ξανά το κτήμα, σκέφτηκαν έναν άλλον τρόπο. Με το πρόσχημα της φιλίας και της αρμονικής γειτονικής συμβίωσης, πρότειναν να χρηματοδοτήσουν τους φτωχούς τώρα γείτονες, για να διορθώσουν το σπίτι τους και να ζήσουν καλύτερα. Τους έδωσαν χρήματα να χτίσουν κι άλλα σπίτια, να αφήσουν τα χωράφια ακαλλιέργητα και να κάνουν καλή ζωή, να συνηθίσουν στη χλιδή και την πολυτέλεια. Κι όταν αυτοί συμπεριφέρθηκαν ανόητα και έπεσαν με τα μούτρα στο άκοπο χρήμα και συνήθισαν να ξοδεύουν παραπάνω από τις δυνάμεις τους, τότε οι καλοθελητές γείτονες έδειξαν το αμείλικτο πρόσωπό τους και απαίτησαν να πληρωθούν με κάθε τρόπο, σε είδος ή μετρητά. Αυτό όμως που κυρίως απαίτησαν ήταν η εξαθλίωση των πρώην πλούσιων γειτόνων τους, η χαρά να τους βλέπουν να φυτοζωούν και να αρπάζουν λίγο-λίγο ό,τι έχει απομείνει από την περιουσία τους!...

Το παραμύθι θα μπορούσε να εμπλουτιστεί τόσο, ώστε να γεμίσει τόμους πολλούς. Δεν χρειάζεται όμως. Αυτή η περίληψη είναι όλη η ουσία. Γι’ αυτό και απόρησα που υπήρξε, τις τελευταίες μέρες τόση –ανοησία να την πω; Αγραμματοσύνη, να την πω; Τίποτα χειρότερο να την πω; Όπως και να το πει, πάντως, κανείς, ακούστηκε τις τελευταίες μέρες ότι η Ελλάδα, ιστορικά, ανήκει στην Ευρώπη!

Όποιος το ισχυρίζεται αυτό, είναι επιεικώς ανιστόρητος! Ποτέ η Ρωμαιοσύνη δεν ήταν Ευρώπη. Μπορεί να έδωσε το όνομα στην Ευρώπη με το μύθο του Δία που την άρπαξε, αλλά ποτέ δεν ήταν κομμάτι της Ευρώπης. Ποτέ δεν ανήκε στη Δύση. Ούτε στην Ανατολή. Η Ρωμαιοσύνη –ολόκληρη, όχι μόνον οι Δελφοί- είναι ο «ομφαλός της γης». Η Ρωμαιοσύνη έχει κομμάτια από τη Δύση και την Ανατολή και το Βορρά και το Νότο, αλλά όλος ο πλανήτης δεν είναι αρκετά μεγάλος για να περικλείσει τη Ρωμαιοσύνη. Κι είναι ντροπή μας να το αγνοούμε αυτό.

Δεν φτάνει να θυμόμαστε μόνο ότι δώσαμε το όνομα στην Ευρώπη και να το θυμίζουμε και στους Ευρωπαίους. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε στιγμή, αυτό που δεν πρέπει να τους αφήσουμε στιγμή να ξεχάσουν κι εκείνοι είναι πως ολόκληρο το τραπεζικό τους σύστημα, ολόκληρη η οικονομία τους, ξεκίνησε από τον πλούτο τον λεηλατημένο από την Κωνσταντινούπολη. Τότε που έπεσαν πάνω της σαν λύκοι και την κατασπάραξαν. Από τότε άρχισαν να στέκονται στα πόδια τους και να ανοίγουν τα μάτια τους σ΄ένα τρόπο ζωής που δεν είχαν δει ούτε στον ύπνο τους.

Δεν ανήκουμε εμείς στην Ευρώπη. Η Ευρώπη ανήκει σε μας.