Η παρακμή της Ελλάδος

Η Ελληνική καθημερινότητα δυστυχώς είναι πικρή. Μέρα με την ημέρα διαπιστώνουμε ότι σαν έθνος ζούμε την απόλυτη παρακμή και την πλήρη αποστασιοποίησή μας από κάθε τι που έχει σχέση με το ένδοξο και κυρίως έντιμο παρελθόν μας. Το παρόν μας κάθε άλλο παρά από έντιμο μπορεί να χαρακτηρισθεί. Η τιμή είναι μια έννοια που έχει χαθεί στην σύγχρονη Ελλάδα από όλες τις εκφράσεις της ζωής.

Λυπηρό παράδειγμα αποτελεί και η χθεσινή εμφάνιση της ποδοσφαιρικής εθνικής Ελλάδος, η οποία με την ανικανότητά της έκανε ήρωες τους ποδοσφαιριστές μιας ποδοσφαιρικά ανύπαρκτης χώρας, αυτής της εθνικής των νήσων Faroe. Οι διεθνείς δεν έχουν καμία δικαιολογία και η στοιχειώδης αξιοπρέπεια απαιτεί τουλάχιστον το επίπεδο της αυτογνωσίας εκείνο στο οποίο θα αναγνωρίσουν ότι διέσυραν ένα ολόκληρο έθνος και ότι δεν είναι άξιοι να φέρουν πλέον το εθνόσημο στο στήθος. Όσον αφορά στους διοικούντες την ΕΠΟ, αυτοί είναι βαθειά διαπλεκόμενοι σε πολιτικά συμφέροντα και παιχνίδια και δεν τους απασχολεί το ότι αποδόμησαν όλη την πολύ καλή δουλειά που είχε γίνει σε αυτό το εθνικό συγκρότημα από τους τελευταίους μακρόβιους προκατόχους των προπονητών-γελοιογραφιών που προσελήφθησαν μετά τον Fernando Manuel Costa Santos.

Δεν υπάρχουν αποδεκτές δικαιολογίες στον τόπο μας. Σε κανένα επίπεδο. Ως έθνος έχουμε αφήσει την τύχη της πατρίδος μας στους ξένους και στα προστάγματά τους. Οι πολιτικοί μας ψεύδονται διαρκώς και εισάγουν προβλήματα στο ήδη βεβαρυμένο κλίμα στο εσωτερικό της χώρας. Οι πολίτες, δυστυχώς, δεν αντιδρούν και κυρίως δεν παίρνουν θέση. Η παθητική στάση των διεθνών χθες, αντικατόπτρισε με πολύ γλαφυρό τρόπο το πώς έχει παραδοθεί ο Ελληνικός λαός στους κατακτητές του που τον διασύρουν διαρκώς.

Το τραγικότερο της υποθέσεως είναι πως δεν υπάρχει πρόθεση από κανέναν για να αλλάξει κάτι στην χώρα μας. Ο μέσος Έλληνας θέλει ως δια μαγείας να ξαναβρεθεί στον τρόπο ζωής που είχε πριν από μία επταετία, χωρίς να αναλογιστεί αν ο ίδιος έπρεπε να έχει εκείνο το επίπεδο ζωής με βάση την εργασία και τα εισοδήματά του και όχι με βάση τα δανεικά που μπορούσε να λάβει.

Οι περίοδοι εθνικής κρίσης είναι συνήθως οι περίοδοι όπου ένας λαός κάνει την αυτοκριτική του και ανακάμπτει, έχοντας μάθει από τα λάθη του. Στην σημερινή Ελλάδα δυστυχώς, η αυτοκριτική μας εξαντλείται στο να δηλώσουμε πως οι ξένοι είναι οι υπαίτιοι που καταστράφηκε η οικονομία μας και μαζί τους και οι πολιτικοί μας που εισήγαγαν νέους φόρους. Σήμερα έχουμε μια κυβέρνηση ανίκανη να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο, που την ψήφισε ο λαός για να μην πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, κανείς όμως δεν ανησυχεί για το ότι σαν έθνος δεν έχουμε αξίες, δεν έχουμε ιδανικά, δεν έχουμε στόχους, δεν πιστεύουμε σε τίποτε και δεν ακούμε κανέναν εκτός από τον εαυτό μας.

Σίγουρα η ευθύνη για το κατάντημα του τόπου μας είναι τόσο των Ελλήνων πολιτικών, όσο και των δανειστών -και γενικότερα των δυτικών- που καθοδηγούσαν και καθοδηγούν μέχρι σήμερα τα εντεταλμένα όργανά τους στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Υπάρχει, όμως, και ένα μερίδιο ευθύνης που βαρύνει τις πλάτες του καθενός μας και για το οποίο κάποια στιγμή όλοι θα κληθούμε να απολογηθούμε.

Αυτοί οι πολιτικοί δεν προέκυψαν από την επιβολή κάποιας δικτατορίας. Αυτούς τους πολιτικούς τους ψήφισε ο Ελληνικός λαός, ο καθένας με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον του. Στην εποχή της πληροφορίας και του internet κανείς δεν έχει δικαιολογία να πει πως δεν γνωρίζει ποιες εναλλακτικές πολιτικές λύσεις θα μπορούσε να έχει επειδή αυτές δεν προβάλλονται από τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημερώσεως.

Το τι θα γίνει στο μέλλον εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Το θέμα είναι το τι θέλουμε να γίνει...