Δεν έχουμε χάσει όλοι τα μυαλά μας!

Συχνά λέω πως δεν υπάρχουν σκεπτόμενοι δημοσιογράφοι και άνθρωποι που να λένε την αλήθεια στα μισθοφορικά μέσα ενημερώσεως της πατρίδος μας. Το χθεσινό (7/9/2015) άρθρο της Κέζα Λώρη στο ΒΗΜΑ είναι μια λαμπρή εξαίρεση αυτού του κανόνα. Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο:

«Ο Λεβέντης ήταν αξιοπρεπής όταν έβγαινε στην τηλεόραση και συνομιλούσε με φαρσέρ. Δεν θεωρείται πια γραφικός. Ο Λεβέντης έχει γνώσεις για την οικονομία. Δεν θεωρείται πια πασαλειμματίας. Ο Λεβέντης κρίνεται επαρκής για το Κοινοβούλιο. Δεν τον συγκρίνουν πια με τους καλύτερους.

Είναι άραγε ο Βασίλης Λεβέντης ένας σωτήρας, ένας προφήτης, ένας ικανός πολιτικός; Θέλουμε να τον δούμε στη Βουλή; Θέλουμε να τον δούμε υπουργό; Θέλουμε να παίρνει αποφάσεις για το μέλλον μας; Προτού αποφανθούμε, θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν ορισμένες παραμέτρους. Κατ' αρχάς, τις μετακινήσεις του. Πρόκειται για έναν πολιτικό που ωρίμασε πολιτικά μέσα στο ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Υπήρξε μέρος του συστήματος το οποίο καταγγέλλει σήμερα. Αυτό από ορισμένους κρίνεται θετικά: είδε, έφυγε. Δεν αφομοιώθηκε από το σύστημα, αλλά έμεινε στις παρυφές του.

Τα πάντα, επομένως, είναι ζήτημα χειρισμού. Η εποχή ζητεί το άφθαρτο, το τίμιο, το διαφορετικό, ζητεί την αντίσταση στο σύστημα. Με λίγη καλή θέληση, ο ψηφοφόρος αποδέχεται ότι η χώρα θα πάει μπροστά αν εκλεγεί ο πολιτικός που πέρασε μερόνυχτα μπροστά στην κάμερα, πίνοντας καφέ, τρώγοντας πίτσα και φλυαρώντας με θεατές του χαβαλέ. Αποδέχεται ότι ο μόνιμος καφενές στον οποίο πρωταγωνίστησε ο Βασίλης Λεβέντης προσθέτει εμπειρία στο βιογραφικό του υποψηφίου. Αποδέχεται ότι όποιος εκστομίζει αυτονόητες διαπιστώσεις είναι κατάλληλος να αναλάβει τα ηνία.

Στο δια ταύτα: ενόσω το εγχώριο πολιτικό σύμπαν στροβιλίζεται και ο Βασίλης Λεβέντης εμφανίζεται ως σταθερή, διαχρονική αξία, μπορούμε να βάλουμε τα γέλια ή τα κλάματα με την κατάντια μας».

Ευτυχώς δεν πετάξαμε όλοι τα μυαλά μας στα σκουπίδια! Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε σαν λύση του τόπου το απόλυτο τίποτε!