Η κυβέρνηση οδηγεί την αντιπαράθεση με την Ευρώπη στα άκρα. Έχει εν μέρει τονώσει το τσακισμένο ηθικό των Ελλήνων που μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες πίστευαν πως δεν έχουν κανένα λόγο στην Ευρώπη. Αυτό είναι μια πραγματικότητα, πλην όμως δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια. Η προηγούμενη κυβέρνηση ισχυριζόταν πως απλά τηρώντας τις συμφωνίες με τους Ευρωπαίους θα κατάφερνε να βγάλει τον τόπο από την κρίση. Όλοι ξέρουμε πως αυτό δεν πρόκειται να γινόταν ποτέ. Ο Ελληνικός λαός, όμως, βιάστηκε να την αποκαθηλώσει και της άφησε την δικαιολογία του "δεν πρόλαβα".
Μειοψηφία του Ελληνικού λαού (36,34%) αποφάσισε να δώσει την εξουσία σε μία πολιτική κίνηση που κανείς δεν ξέρει τι ιδεολογία έχει, ποια συμφέροντα εξυπηρετεί και κυρίως σε τι αποσκοπεί. Ο Ελληνικός λαός και το προβληματικό σύστημα ανάδειξης κυβέρνησης, εξέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός πως το 70% από αυτούς που τον ψήφισαν αμφισβητούσαν το ότι θα τηρήσει όλα όσα υποσχέθηκε προεκλογικά. Για να μπορέσει να κυβερνήσει το αθεϊστικό σύνολο έχει την στήριξη των -τάχα- πατριωτών και τιμητών της Ορθοδοξίας, οι οποίοι δεν δίστασαν να ξεχάσουν τις δηλώσεις που έκαναν λίγους μήνες πριν. Μετά τις εκλογές και την ανάληψη της εξουσίας, βλέπουμε μέχρι στιγμής μια κυβέρνηση που ήρθε για να εκφράσει έντονα την αντίρρησή της στην Γερμανική οικονομική πολιτική και να αμφισβητήσει τα γραφειοκρατικά Ευρωπαϊκά όργανα. Ως εδώ, ας πούμε, όλα καλά.
Ποιο, όμως, είναι το επόμενο βήμα; Προσωπικά έμεινα ασυγκίνητος από τα δάκρυα του πρωθυπουργού στο τέλος της χτεσινής (8/2/2015) ομιλίας του στην βουλή των Ελλήνων. Δεν πιστεύω πως έχει κάποιο κυβερνητικό σχέδιο για να ακολουθήσει και κυρίως δεν είναι έτοιμος για να συνεχίσει αυτό που σωστά ξεκίνησε: την ρήξη με την Ευρώπη και το καταπιεστικό καθεστώς της. Αυτό που μάλλον θα πράξει, είναι να καταφύγει σε δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της χώρας στο ευρώ και, ενδεχομένως, και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το ερώτημα, όμως, είναι: Ποιος λαός και με ποια κριτήρια θα αποφασίσει; Ο λαός δεν συμμετέχει καν στην ανάδειξη της κυβέρνησης της χώρας, πως θα πάρει θέση σε ένα τόσο σημαντικό θέμα; Που είναι ο ηγέτης που θα οδηγήσει τον λαό; Που είναι αυτός που θα εμπνεύσει την σταθερότητα και την σιγουριά και θα προχωρήσει αποφασιστικά στο επόμενο βήμα το οποίο θα είναι καθαρό και κατανοητό σε όλους τους Έλληνες; Πως θα ζητηθεί από έναν ακατήχητο και λανθασμένα ενημερωμένο Ελληνικό λαό να αποφασίσει για το αύριο όταν δεν ξέρει τις πραγματικές συνθήκες του σήμερα;
Η προσφυγή σε δημοψήφισμα θα είναι το άλλοθι μιας κυβέρνησης που δεν ξέρει τι να πράξει! Θα βγάλει από τη δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που ήρθε να πει όχι στην Ευρωπαϊκή καταπίεση, χωρίς ωστόσο να μπορεί να προτείνει βιώσιμη εναλλακτική. Θα είναι και πάλι ένα πολιτικό τρικ για να αποφύγει το πολιτικό κόστος μια κυβέρνηση και να το πληρώσει ο λαός.
Όλα αυτά τα θέτω υπόψη σας με την δέσμευση να επανέλθω με την -κατά την γνώμη μου- ορθή πολιτική λύση που χρειάζεται ο τόπος έτσι ώστε να επανέλθει στο πρότερο κάλλος του και δεν εννοώ μόνο στο οικονομικό σκέλος του ζητήματος. Ο τόπος πρέπει να ανακτήσει την χαμένη αίγλη και αξιοπρέπειά του και κατόπιν να οδηγήσει με το παράδειγμά του την Ευρώπη στο να αποφύγει τον αφανισμό μέσω ενός ακόμα φριχτού πολέμου! Έχω ξαναπεί και επαναλαμβάνω ακόμα μια φορά: Η Ελλάδα πρέπει να οδηγεί την Ευρώπη και όχι το αντίθετο!
Αναρτήσεις
Η παρούσα ευρωπαϊκή πραγματικότητα τόσο στο επίπεδο των διεθνών πολιτικών συσχετισμών όσο και στο ευρύτερο πνεύμα της οικονομικής διευθέτησης σε σχέση το Ελλαδικό ζήτημα-παρά το γεγονός ότι οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα- δε διαφοροποιείται παρά ελάχιστα από το προεκλογικό τοπίο. Οι προθέσεις σαφώς δηλωμένες και τα απαιτητά όσον αφορά τις οικονομικές υποχρεώσεις και το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα γνωστά σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Προς τι λοιπόν οι όψιμες εκτιμήσεις περί πιέσεων, έλλειψη κατανόησης, εκβιασμών, διεθνούς αποκλεισμού και άλλα τινά παρόμοια? Αν οι προηγούμενες κυβερνήσεις επικαλούνταν άγνοια για την κατάσταση που παρελάμβαναν στο εσωτερικό, η συγκυβέρνηση του Καμμένου Σύριζα ίσως παραπέμψει στην καμένη γη της ΕΕ. Η αλήθεια είναι πάντως, πως ασφαλώς και γνώριζαν επαρκώς την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ό, τι αυτή συνεπάγεται για τη διαπραγματευτική ισχύ της Ελλάδας με όρους real politique. Εκείνο που αγνόησαν επιδεικτικά αλλά ηθελημένα, είναι η διευρυμένη οικονομική δυσκολία όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Αυτό μάλιστα για ένα αριστερό κόμμα αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως δεδομένου ότι υποτίθεται πως κόπτεται για την Ευρώπη των λαών. Αυτός είναι και ο λόγος που δε σημειώθηκε σε ευρωπαϊκό έδαφος έως τώρα καμία λαϊκή κινητοποίηση ως ένδειξη αλληλεγγύης και συμπαράστασης στο ελληνικό ζήτημα. Η αιτία? Ακόμα και σήμερα κατόπιν μνημονίου το μέσο βιοτικό επίπεδο του Έλληνα πολίτη παραμένει υψηλό και οι κοινωνικές αντιθέσεις σε εμφανή μικρότερα μεγέθη από κάθε ευρωπαϊκό.(όποιος έχει ταξιδέψει και διαβάζει ξένο τύπο γνωρίζει) Αυτό είναι που διασφαλίζει κοινωνικά και ηθικά στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια τα συμφέροντα των μεγαλοεπενδυτών που θέλουν την Ελλάδα στη υπερχρεωμένη θέση που ανευρίσκεται σήμερα. Τηρουμένων των αναλογιών βέβαια και δεδομένου ότι είμαστε μια μικρή χώρα οι συγκρίσεις θα πρέπει να πληρούν τον κανόνα των ομοειδών μεγεθών. Αυτό που πράγματι έχει υποστεί ζημία είναι η εργασία-απασχόληση και το κοινωνικό κράτος σ’ επίπεδο ανταπόδοσης. Η μεν ανεργία όμως αφορά τις πλείστες ευρωπαϊκές χώρες από πολύ ενωρίτερα, το δε κοινωνικό κράτος σε χώρες ανάλογου δυναμικού με αυτό της Ελλάδας, είναι προ πολλού ανύπαρκτο. Στην υποθετική περίπτωση που εξευρεθεί, ως λαγός μέσα από ημίψηλο καπέλο μια παρεμπίπτουσα λύση (μνημόνιο=συμβόλαιο με παράκαμψη της τρόϊκας) στο διαφαινόμενο έως τώρα διπλωματικό αδιέξοδο με τους ευρωπαίους εταίρους, θα υπάρξει συστροφή του προβληματισμού με συμφυρμούς στο εσωτερικό των κομμάτων της συγκυβέρνησης. Σε ενδεχόμενη ρήξη με τους θεσμούς της ΕΕ, άπαντες μοιραζόμαστε το μερτικό της κοινής μας άγνοιας σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι σε σχέση με το μέλλον της πατρίδας μας τόσο μέσα στην Ένωση όσο και εκτός αυτής. Αυτεξούσιος
ΑπάντησηΔιαγραφή