Το γενναίο βήμα της Ευρώπης

Διαφορετική οικονομολογική προσέγγιση που καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα έχουν δύο Γερμανοί οικονομολόγοι που θεωρούνται από τους πετυχημένους στον τομέα τους. Συγκεκριμένα, υπέρ της άφεσης του χρέους της Ελλάδας και άλλων υπερχρεωμένων χωρών τάχθηκε ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (Ifo) του Μονάχου Hans-Werner Sinn, ο οποίος επισήμανε ότι μπορεί με αυτόν τον τρόπο να επιβραβεύεται η εσφαλμένη συμπεριφορά αυτών των χωρών, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος προκειμένου να ανακάμψουν.

Σε δημοσίευμα της Süddeutsche Zeitung με τίτλο «Und er liebt ihn doch» (Το αγαπά ακόμη, εννοώντας το ευρώ), επισημαίνεται ότι ο Sinn, ο οποίος έχει ασκήσει δριμεία κριτική για την πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, παρουσιάζοντας το νέο του βιβλίο The Euro Trap (Η παγίδα του ευρώ), εμφανίστηκε αφοσιωμένος στο κοινό νόμισμα και στην Ευρωπαϊκή ιδέα. «Θέλω να διατηρηθεί το ευρώ και πιστεύω στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», δήλωσε ο Γερμανός οικονομολόγος και τάχθηκε υπέρ ενός δραστικού «κουρέματος» του χρέους για την «Ελλάδα και τους άπληστους συνταξιδιώτες της». Πρέπει να αφεθούν τα χρέη, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι με αυτό επιβραβεύεται η εσφαλμένη συμπεριφορά τους, διαφορετικά αυτές οι χώρες δεν έχουν πιθανότητα ανάκαμψης. Απευθυνόμενος λιγότερο προς τα κράτη και περισσότερο προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, δήλωσε: «Οι τράπεζες θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι πλέον δεν θα τους βγάλουν από την δύσκολη θέση οι φορολογούμενοι». Στο δημοσίευμα αναφέρεται ακόμη ότι ο Sinn είναι φανατικός Ευρωπαϊστής και παθιασμένος επισκέπτης της Ελλάδας.

Εντελώς διαφορετική είναι η προσέγγιση του Thomas Mayer, Διευθυντή του Ινστιτούτου "Flossbach von Storch" και πρώην επικεφαλής οικονομολόγου της Deutsche Bank. Σε συνέντευξή του στα "Deutsche Wirtschaftsnachrichten" (Γερμανικά επιχειρησιακά νέα), με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του με τίτλο «Die neue Ordnung des Geldes: Warum wir eine Geldreform brauchen» (Η νέα τάξη του χρήματος. Γιατί χρειαζόμαστε νομισματική μεταρρύθμιση), ο Mayer υποστηρίζει ότι είτε η Ελλάδα είτε η Γερμανία θα μπορούσαν να βγουν από την ευρωζώνη. Η Ελλάδα λόγω του ότι δεν τα βγάζει πέρα σε αυτό το πλαίσιο εξαιτίας του μεγάλου χρέους της και η Γερμανία, στην περίπτωση που η ευρωζώνη προχωρήσει σε πλήρη νομισματοποίηση του χρέους. «Εάν υπάρξει συρρίκνωση της Νομισματικής Ένωσης, θα επανέλθει το ερώτημα: μήπως αντί ενός ενιαίου νομίσματος θα ήταν προτιμότερο να έχουμε ένα κοινοτικό νόμισμα σε συναγωνισμό με άλλα νομίσματα». Αυτό που και αυτός, όπως και ο Sinn, επισημαίνει και υποστηρίζει είναι το ως μοντέλο για το πώς θα έπρεπε να λειτουργεί η Ευρώπη και η ECB, θα πρέπει να είναι οι ΗΠΑ.

Προσωπικά πιστεύω στην διάλυση της ευρωζώνης και την κατάργηση του ευρώ.Ο Mayer έχει απόλυτο δίκιο ως προς το ότι οικονομίες όπως της Ελλάδας και της Γερμανίας δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε ένα μοντέλο χωρίς προβλήματα. Αυτό στο οποίο δεν συμφωνώ και με τους δύο οικονομολόγους είναι το ατυχές παράδειγμα και η σύγκριση της Ευρώπης με τις ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ είναι ένα σύνολο ομοιογενών πολιτειών με κοινή νοοτροπία, γλώσσα, ήθη και έθιμα και σαφώς πολύ μικρότερη ιστορία από την Ευρώπη. Στη γηραιά ήπειρο τα πράγματα είναι διαφορετικά με δεδομένη την ιστορία του κάθε λαού, τις σχέσεις που υπήρχαν για αιώνες μεταξύ των κρατών και κυρίως την παντελή έλλειψη κοινών χαρακτηριστικών. Αν εξαιρέσει κανείς την Σκανδιναβία, δεν υπάρχουν δύο ή περισσότερα κράτη που να εμφανίζουν ομοιογένεια.

Συνεπώς είναι παράλογο να περιμένει κανείς να πετύχει το πείραμα της Ε.Ε. και της ευρωζώνης. Η Ευρώπη αν θέλει να επιβιώσει θα πρέπει να διαλύσει την ευρωζώνη και την Ε.Ε, και να προχωρήσει σε ένα ανοιχτό σύμφωνο εμπορίου, με ελεύθερη δραστηριοποίηση χωρίς τελωνειακούς περιορισμούς, αλλά με πλήρη και ανεξάρτητη θρησκευτική, πολιτισμική, νομισματική, οικονομική και αμυντική πολιτική σε κάθε χώρα. Η Ευρώπη μπορεί να σταματήσει την παγκόσμια ύφεση αν το θελήσει, αλλά θα πρέπει να κάνει ένα γενναίο βήμα: Να αντισταθεί στην διαφαινόμενη παγκοσμιοποίηση και ομογενοποίηση των λαών.