Ουδέν νεώτερο από το ... Ελληνικό μέτωπο!

Ακόμα ένα προσβλητικό δημοσίευμα που, δυστυχώς, βασίζεται σε πολλές αλήθειες είναι το άρθρο του Andreas Freytag στο Γερμανικό οικονομικό περιοδικό "Wirtschaftswoche". Το περιοδικό συνοψίζει τις αδυναμίες της Ελλάδας σε τρία σημεία:

1. Στην κακή της εικόνα: λέγοντας πως ο σεβασμός προς τη χώρα έχει χαθεί διεθνώς μετά την οικονομική κρίση. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως μόλις δύο από τις 60 χώρες που ερευνήθηκαν έχουν χειρότερη εικόνα από το χρεοκοπημένο μας κράτος με αποτέλεσμα οι επενδυτές να εγκαταλείπουν την Ελλάδα η οποία χάνει και την πιστοληπτική της ικανότητα.

2.Στην ανίκανη κυβέρνηση: «Μόλις το 5,7% των ερωτηθέντων ειδικών θεωρούν ότι η Ελλάδα διαθέτει ικανή κυβέρνηση. Πράγματι η Αθήνα δεν κατάφερε να καταπολεμήσει την ανεργία (60ή θέση), να φροντίσει για ανάπτυξη και να βάλει τάξη στα δημοσιονομικά της», αναφέρει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα.

3. Στην χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση: «Σε θέματα εκπαίδευσης και επιμόρφωσης παρουσιάζονται μεγάλες ελλείψεις. Επίσης στην παιδεία και την επιμόρφωση πολιτών η Ελλάδα χρειάζεται ακόμη να κάνει πολλά. Η επιμόρφωση των υπαλλήλων είναι σχεδόν ανύπαρκτη (58η θέση) και η ποιότητα των πανεπιστημίων είναι κακή (51η θέση). Υπάρχουν, συνεπώς, λίγοι ερευνητές και επιστήμονες (49η θέση). Στις μικρές τάξεις υπάρχει μεγάλος αριθμός δασκάλων, οι τάξεις είναι πολύ μικρές (2η θέση)»

«Μια επίσκεψη στη χώρα της κρίσης, δείχνει ότι οι άνθρωποι είναι, όπως πάντα, φιλόξενοι και οι αυτοκινητόδρομοι στην καλύτερη κατάσταση, χάρη στα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια έξοδος, όμως, από την κρίση δεν είναι ορατή», αναφέρει ο απεσταλμένος του περιοδικού, ο οποίος επισκέφθηκε την Ελλάδα για πρώτη φορά μετά τον Απρίλιο του 2009, προκειμένου να απαντήσει στα ερωτήματα: «Σε τι κατάσταση βρίσκεται η χώρα; Έχει αλλάξει; Είναι η κρίση ορατή παντού;».

Ο Andreas Freytag αναφέρει ότι εκ πρώτης όψεως έχουν αλλάξει λίγα πράγματα, σημειώνει, ωστόσο, ότι οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι είναι άδειοι, ενώ πολλά σπίτια στην Πελοπόννησο είναι εγκαταλειμμένα ή ανολοκλήρωτα, αποδεικνύοντας ότι η κρίση έχει επηρεάσει τον κλάδο των κατασκευών. Διευκρινίζει δε ότι η κρίση φαίνεται να έχει πλήξει περισσότερο την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη απ’ ότι την υπόλοιπη χώρα.

«Έχει αλλάξει τώρα η συμπεριφορά; Υπάρχει περισσότερη φορολογική ειλικρίνεια; Τηρούνται τώρα οι κανόνες;», διερωτάται ο δημοσιογράφος, για να απαντήσει ότι, με βάση τη δική του εμπειρία, «δεν έχουν γίνει και τόσα πολλά» και αναφέρει: «Ο απολογισμός των εξόδων του ταξιδιού έγινε σε μετρητά και με συνηθισμένο μπλοκ αποδείξεων, αν και ο διοργανωτής είχε ξοδέψει δημόσιο χρήμα. Δεν ήταν ορατή μεγάλη διαφορά από παλιότερα. Μπορεί η απόδειξη να είναι νέα. Τα όρια ταχύτητας, η υποχρέωση για ζώνη ασφαλείας φαίνεται να εξακολουθεί να μην ενδιαφέρει κανέναν». Διαπιστώνει, πάντως, ότι ο τουρισμός πηγαίνει πολύ καλά και υποστηρίζει ότι αυτό έχει σχέση και με την άριστη φιλοξενία.

Σε ότι αφορά στην οικονομία, ο Freytag αναφέρεται σε πρόσφατα δημοσιεύματα που θέλουν την Ελλάδα να χρειάζεται και νέα βοήθεια. «Κανένας δεν εκπλήσσεται, αν αναλογιστεί τα μεγάλα ποσά που καταβάλλει για την εξυπηρέτηση του χρέους που ξεπερνά το 170% του Α.Ε.Π. Κανένας λογικά σκεπτόμενος στις αγορές δεν αγοράζει Ελληνικά ομόλογα χωρίς την εγγύηση τρίτων δηλαδή των φορολογούμενων από όλη την Ευρώπη.

Οι Έλληνες συνάδελφοι με τους οποίους μίλησα δεν θέτουν ως προτεραιότητα τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά συγκρίνουν τη χώρα με ένα σπίτι που καίγεται. Πρώτα πρέπει να σβήσει η φωτιά (βραχυπρόθεσμο πρόβλημα) και μετά μπορεί να χτιστεί ένας νέος τοίχος προστασίας (δομικό πρόβλημα). Από τη δική τους σκοπιά, η προτεραιότητα είναι να κρατηθεί η Ελληνική οικονομία στη ζωή. Αυτό είναι πράγματι δύσκολο, αν δεν υπάρχει το εργαλείο της μείωσης των τιμών. Υπό αυτή την έννοια, η συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη είναι ένα βάρος. Συνεπώς, οι Έλληνες συνάδελφοι καταλογίζουν ευθύνες και στην ECB, από την οποία θα έπρεπε οι ελληνικές επιχειρήσεις να λάβουν φθηνά δάνεια.

Αυτή η άποψη εκπλήσσει, καθώς η ECB είναι πολύ δραστήρια και δανείζει χρήματα σχεδόν με μηδενικό επιτόκιο. Το ότι οι Ελληνικές τράπεζες δεν δανείζουν πρέπει να σχετίζεται με κάτι άλλο, πχ τη δομική αδυναμία της Ελληνικής οικονομίας», επισημαίνει ο Freytag που αναρωτιέται «γιατί τα χρήματα να πάνε στις τράπεζες που δεν δανείζουν» και τελικά διαπιστώνει πως «αντί να αναγνωρίζεται ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες και αντί να αξιοποιείται η συγκυρία του φθηνού χρήματος για την εφαρμογή τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεων, ζητούνται ακόμη καλύτεροι όροι και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις μετατίθενται χρονικά για αργότερα, για όταν η φωτιά θα έχει σβήσει. Επομένως, προφανώς ουδέν νεότερο από την Ελλάδα», καταλήγει το δημοσίευμα.