Στάση αναμονής...

Όλη η προσοχή της Ευρώπης είναι στραμμένη στην εκλογή του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πρόκειται για το πρώτο δείγμα γραφής του καθεστώτος. Ένα καθεστώς που έχει πληγωθεί αρκετά, με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα να έχει -60 έδρες, τους Σοσιαλιστές -6, τους Φιλελεύθερους -19 και τους Πράσινους -4 σε σχέση με την προηγούμενη δύναμή τους. Παρότι έχασε συνολικά 89 έδρες, διατηρεί σχετικά ισχυρή πλειοψηφία 520 εδρών, αλλά οι ισορροπίες που πρέπει να κρατηθούν είναι πολλές.

Αρχικά οι "Ευρωπαϊστές" πρέπει να κρατήσουν τα προσχήματα και να "λάβουν υπόψη το αποτέλεσμα των εκλογών", όπως αναφέρει η συνθήκη της Λισσαβώνας την οποία όπως σωστά καταλάβατε μπορούν και να αγνοήσουν, σενάριο που συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες. Τίποτε δεν υποχρεώνει την Ε.Ε. να εκλέξει πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κάποιον που να προέρχεται από την πλειοψηφία. Εδώ είναι το καλά κρυμμένο μυστικό: Υπάρχουν τρία δυνατά σενάρια, εκτός πλειοψηφίας και εκτός λαϊκής βούλησης, τα οποία θα τα αναλύσουμε παρακάτω.

Πριν όμως ας δούμε τις δύο επικρατέστερες λύσεις με βάση την πλειοψηφία, που είναι η εξής μία: Αυτή του Jean-Claude Juncker. Θεωρείται, ίσως, η πιο ανώδυνη επιλογή με την ευρύτερη αποδοχή. Μετριοπαθής ο εκ Λουξεμβούργου ορμώμενος πρωθυπουργός ίσως αποτελέσει επιλογή της Angela Dorothea Merkel στην προσπάθειά της να κρατήσει σύμμαχο ή λιγότερο αντίπαλο το Ηνωμένο Βασίλειο και τον ηττημένο πρωθυπουργό David William Donald Cameron. Η στήριξη της καγκελαρίου σίγουρα θα είναι βαρόμετρο ως προς την εκλογή, αυτό είναι σίγουρο. Αυτή με τη σειρά της, εκτιμώ, πως θα στηρίξει τελικά τον συμπατριώτη της Martin Schulz, τόσο λόγω της ατυχούς έμπνευσής του προεκλογικά να προκαλέσει λέγοντας πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλει Γερμανό πρόεδρο, αλλά κυρίως για το λόγο που προείπα, την προσπάθεια της δηλαδή να πάρει με το μέρος της τον πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου και να μετριάσει τις απώλειες που είχε από ευρωσκεπτικιστές και ακροδεξιούς. Ο Juncker είναι θιασώτης της "περισσότερης Ευρώπης", μιας ηλιθιότητας που αναμάσησαν οι περισσότεροι εκ των πρωθυπουργών της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένου του Βρετανού και φυσικά και ... του ανεκδιήγητου δικού μας πρωθυπουργού. Βέβαια παραμένει άγνωστο το τι θα πράξει ο Βρετανός πρωθυπουργός, δεδομένου του ότι ο μεγάλος νικητής των ευρωεκλογών στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη (κατά την εκτίμησή μου), ο Nigel Farage, ετοιμάζει ήδη το σχέδιο Brexit, δηλαδή την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε. την οποία ο Cameron έχει δηλώσει εμμέσως, πλην σαφώς, πως θα στηρίξει!

Τα τρία σενάρια που προείπα και δεν αποτυπώνουν την λαϊκή βούληση, αλλά διορίζονται με σκοπό την εξυπηρέτηση της "Ευρωπαϊκής ιδέας", έχουν ως εξής: Τα δύο πρώτα μοιάζουν αρκετά, με την πρώτη επιλογή να ακούει στο όνομα της Christine Madeleine Odette Lagarde από το Δ.Ν.Τ. και την δεύτερη στου πρώην προέδρου του W.T.O. (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) Pascal Lamy. Δύο επιλογές που μοιάζουν και ταυτόχρονα περνούν το μήνυμα πως το βάρος της Ε.Ε. θα είναι στην οικονομική ανάπτυξη και τη δημοσιονομική σύγκλιση, παραμερίζοντας ή ατονώντας τα πολιτικοθεσμικά ζητήματα. Επιπρόσθετα είναι επιλογές από την Γαλλία που επικυρώνουν την Γαλλο-Γερμανική ή Γερμανο-Γαλλική (όπως προτιμάτε) κυριαρχία στην Ε.Ε. Η τρίτη επιλογή είναι αυτή της πρωθυπουργού της Δανίας Helle Thorning-Schmidt. Αν τελικά επικρατήσει θα πρόκειται για ένα ισχυρό, εκ των έσω, χτύπημα πισώπλατα στον ευρωσκεπτικισμό και κυρίως στην δεύτερη ισχυρή και αγνή έκφρασή του. Εκτιμώ πως αν η πρωθυπουργός της Δανίας δεχτεί, αυτόματα θα σημαίνει πως έχει απεμπολήσει και προδώσει τις ιδέες και τους αγώνες των ευρωσκεπτικιστών, όχι μόνο στη Δανία αλλά και σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο. Προσωπικά δεν θέλω να το πιστέψω και εύχομαι να μη γίνει ποτέ. Είναι το χειρότερο σενάριο που μπορώ να σκεφτώ.

Μέσα στις επόμενες μέρες θα ξέρουμε. Αναμένοντας, λοιπόν, το όνομα του δικτάτορα! Η πολιτική του είναι δεδομένη!