Η ψήφος εκτός των άλλων είναι και οικονομική απόφαση, και κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι αυτός που ψηφίζουμε μπορεί να κληθεί να μας κυβερνήσει, οπότε οι πολιτικές που θα επιλέξει θα επηρεάσουν άμεσα την ευημερία ή την οικονομική καταστροφή μας.
του Άγη Βερούτη(*) στο capital.gr
Μια φράση που ανέβασα δημόσια πριν λίγες μέρες έγινε viral. Η φράση γράφει “Ένας Λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες, προδότες και απατεώνες, δεν είναι θύμα! Είναι συνεργός τους!” και αποδίδεται στον Τζωρτζ Όργουελ(**) (δεν κατάφερα να το επιβεβαιώσω).
Η έκπληξη είναι ότι υπάρχει τόσος κόσμος που αντιλαμβάνεται ότι χάριν της δικής του ψήφου κάποιοι έχουν την ευκαιρία να κάνουν όλα όσα φέρεται να κατονομάζει ο Όργουελ, και μάλιστα νομοθετώντας την ασυλία τους να συνεχίζουν ασταμάτητα.
Σε δεύτερη ανάγνωση, αυτός που κάθε ένας πολίτης ψηφίζει, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις επιπτώσεις που ο ίδιος θα υποστεί (οικονομικές και άλλες) αν αυτός που ψηφίζει κληθεί να κυβερνήσει ή να συμμετέχει στις πολιτικές εξελίξεις. Ο λόγος για τις επικείμενες διπλές εκλογές, αλλά και τις επόμενες εθνικές εκλογές, και κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Νομίζω το ζήτημα είναι κατ΄ εξοχήν προσωπικό. Επαναφέρει και αποδίδει την ατομική ευθύνη στον ψηφοφόρο που εν γνώσει του ψηφίζει τον κλεφτάκο, τον τραμπούκο, τον απατεώνα, τον καιροσκόπο, το μαχαιροβγάλτη, τον εθνικιστή αντί για τον πατριώτη.
Αυτό λέει κατ΄ εμέ: πως αυτός που ψηφίζεις μέσα από το παραβάν, θα σε κυβερνήσει κιόλας μετά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η ψήφος είναι κατοχυρωμένο πολιτικό δικαίωμα στη Δημοκρατία. Θα κυβερνηθείς από αυτόν που ψηφίζεις.
Αν ψηφίζεις απατεώνες, ψεύτες και κλέφτες, θα κυβερνιέσαι από απατεώνες, ψεύτες και κλέφτες.
Στις προηγούμενες εκλογές, η πλειοψηφία των πολιτών ψήφισαν για να γίνουν μεταρρυθμίσεις, μείωση της φορολογίας, απελευθέρωση της οικονομίας, και νοικοκύρεμα του κράτους που συνεπάγεται μείωση της σπατάλης και απολύσεις όσων προσελήφθησαν με πλαστά πτυχία, πλαστές συντάξεις, πλαστές αναπηρίες, πλαστά επιδόματα τοκετού σε άνδρες, πλαστά δικαιολογητικά, πλαστούς οργανισμούς χωρίς αντικείμενο, κλπ.
Αντί αυτών οι ψηφοφόροι υπέστησαν υπερφορολόγηση, ποινικοποίηση της φτώχειας, διατήρηση της κλειστής αγοράς, αγχόνη ρευστότητας, φοροδοτικό γκρεμό, καταδίωξη από τη δικαιοσύνη και τις αστυνομικές αρχές.
Το κόστος βέβαια για καθένα είναι διαφορετικό, και έχει να κάνει με τον τρόπο που ο ίδιος έχει δομήσει την προσωπική και οικογενειακή του ζωή. Αν για παράδειγμα δεν ξόδευε στα μπουζούκια όσα έβγαζε, και δεν τα έκρυβε στο εξωτερικό αλλά έβαζε τα λεφτά του σε ακίνητα, τότε μαύρο φίδι που τον έφαγε! Την λάθος ψήφο του αυτή την πλήρωσε με αρκετές δεκάδες χιλιάδες ευρώ.
Αν είχε αγοράσει αυτοκίνητο, τότε το κόστος διατήρησής τους εκτοξεύτηκε με το διπλασιασμό του κόστους της βενζίνης και με τα τέλη κυκλοφορίας, τα τεκμήρια, τους φόρους πολυτελείας. Το κόστος της ψήφου στη συγκυβέρνηση για τον ίδιο τον πολίτη που την ψήφισε, είναι εύκολο να υπολογιστεί: το άθροισμα της αύξησης των φόρων, της απώλειας εισοδήματος, της αύξησης του κόστους ζωής, της πτώσης του βιοτικού του επιπέδου.
Υπάρχουν και άλλες μη-μετατρέψιμες σε χρήμα παροχές, όπως οι κίνδυνοι του να είναι κάποιος ανασφάλιστος ο ίδιος και η οικογένειά του, το κόστος σε αξιοπρέπεια του να είναι άνεργος, το κόστος σε χρόνο ζωής του να είναι δυστυχισμένος, ή του να κρυώνει στο σπίτι του γιατί διπλασίασαν το κόστος του πετρελαίου θέρμανσης και παρά το ότι μειώθηκαν τα έσοδα δεν το κατεβάζουν, ή το ότι δεν είχε χρήματα πλέον για να σπουδάσει το παιδί του γιατί τα πήρε όλα η εφορία, ή ότι πήγε στο σουπερμάρκετ να πάρει φαγητό και η χρεωστική του κάρτα από το λογαριασμό του είχε μπλοκαριστεί από τον ΟΑΕΕ ή χειρότερα από το ΚΕΑΟ.
Αντίστοιχα, κάποιος υποψήφιος που υπόσχεται να αυξήσει κι’ άλλο τους φόρους από “άλλες πηγές”, αλλά να μη μειώσει το κόστος του κράτους Λεβιάθαν, προδιαγράφει το μελλοντικό κόστος για τον καθένα ψηφοφόρο. Άλλος που υπόσχεται να πλακώσει στα χαστούκια όποιον βρει μπροστά του έχει άλλου είδους κόστος, μη-οικονομικό αρχικά, που όμως είναι πραγματικό. Κάποιος άλλος που υπόσχεται να διορθώσει τις αδικίες που ο ίδιος διέπραξε, να τηρήσει το Σύνταγμα που ό ίδιος παρέβει, πόσο πιστευτός μπορεί να είναι από τον καμένο ψηφοφόρο. “Να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω μέλι;”
Για κάθε ψήφο, ο ψηφοφόρος φέρει απολύτως και καθοριστικώς την ευθύνη για τις πολιτικές επιλογές που θα υποστεί στα χρόνια που θα διαρκέσει η θητεία του εκλεχθέντος.
Ο δήμαρχος και ο κοινοτάρχης που "ξόδεψε" 7 εκατομμύρια ευρωπαϊκών κοινοτικών πόρων για να "φτιάξει" μια πλατεία 8 στρέμματα, αντί για παράδειγμα μια βιβλιοθήκη ή ένα παιδικό σταθμό, και ξαναβγαίνει δεν είναι ο μοναδικός υπαίτιος της λαμογιάς του.
Επίσης αυτός που ανέβασε το φόρο στην κατοχή και χρήση του αυτοκινήτου σου, ή του σπιτιού σου, ή σου διπλασίασε το λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος, προκειμένου να συνεχίζει να δίνει επιχορήγηση 16.000 ευρώ το χρόνο σε κάθε συνταξιούχο της ΔΕΗ, οι πιθανότητες είναι ότι δεδομένης της περίπτωσης να ξαναβρεθεί στο ίδιο δίλημμα, πάλι την ίδια απόφαση θα πάρει. Πάλι εσένα θα τσακίσει.
Δεν φταίει εκείνος μόνο που εκλέγεται για τις καταστροφικές αποφάσεις του προς τον ψηφοφόρο. Φταίει κυρίως ο ψηφοφόρος που του δίνει το μαχαίρι για να τον σφάξει.
Είμαι βέβαιος, επί παραδείγματι, ότι:
- 2.000.000 άνεργοι,
- 1.500.000 ανασφάλιστοι,- 1.000.000 οφειλέτες με ρολόγια χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα,
- 2.600.000 οφειλέτες καθυστερημένων φόρων, και
- 4.000.000 νεόπτωχοι της πρώην μεσαίας τάξης,
δεν πετάνε από τη χαρά τους για την σημερινή Πρώτη Έκδοση ΟΕΔ μετά από 4 χρόνια, των 2,5 δις ελληνικών ομολόγων με αγγλικό δίκαιο, επειδή έτσι η κυβέρνηση μπορεί να αποφύγει να κλείσει κάποιον από τους αμέτρητους άχρηστους οργανισμούς που συντηρεί με τους φόρους μας και τα δάνεια στο όνομα του Ελληνικού Λαού.
Αυτό συμβαίνει γιατί κανένα αντίκτυπο δεν έχει στο κόστος που οι ίδιοι οι παραπάνω νεόσκλαβοι υπόκεινται από τις πολιτικές φτωχοποίησης και εσωτερικής υποτίμησης που συνεχίζονται αμείλικτες.
Όμως, όσοι βρίσκονται αργόμισθοι σε κάποιον άχρηστο δημόσιο οργανισμό έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν!
Την επόμενη φορά που καθένας θα πάει να ψηφίσει, για το καλό του θα είναι να έχει υπολογίσει εκ των προτέρων ποιο θα είναι το κόστος της ψήφου του για τον ίδιον.
Το κόστος στο ύψος του μισθού του, των κρατήσεών του, των φόρων επί της ακίνητης ιδιοκτησίας του, των φόρων στη βενζίνη και το πετρέλαιο και τα τέλη κυκλοφορίας, το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών του, τις τιμές των προϊόντων και των φαρμάκων σε μια κλειστή αγορά, το κόστος των μετακινήσεων, την πιθανότητα να πέσει ο τζίρος της επιχείρησής του και να χάσει τη δουλειά του ή την περιουσία του, όλα. Όλα.
Με χαρτί και με μολύβι. Και αν κάποιοι δεν έχουν την καθαρότητα σκέψης να το κάνουν μόνοι τους, οφείλει όποιος μπορεί να τους το ξεκαθαρίσει. Για το καλό του ίδιου του εαυτού του.
Είτε αυτός που ψηφίσεις εκλεγεί, είτε κυβερνήσει, είτε αντιπολιτευτεί, αυτή η εκλογή θα επηρεάσει την τσέπη σου και την ποιότητα της ζωής σου αποφασιστικά.
Καλό βέβαια είναι, εξετάζοντας το πρόγραμμα του καθενός πολιτευτή, να σκεφτεί κάθε ψηφοφόρος, αν αυτός που σκέφτεται να ψηφίσει έχει την πρόθεση, τον πρότερο έντιμο βίο και την ικανότητα να κάνει πραγματικότητα εκείνα που ευαγγελίζεται, ή αν απλά λέει ψέματα και αερολογίες για να βγει, όπως λένε και στο χωριό μου.
Ένας που είναι καλός πχ στην κωμωδία ή στο άλμα επί κοντώ, δεν είναι απαραίτητο ότι θα νομοθετήσει με την ευθύνοια που απαιτεί ένα οικονομικό νομοσχέδιο, ή ένα νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των μεταφορών!
Φιλική συμβουλή: χαρτί, αριθμομηχανή και μολύβι.
[Διευκρίνιση: τα παραπάνω αφορούν Πολίτες και όχι Πελάτες]
(*) Ο Άγης Βερούτης είναι Μηχανολόγος-Μηχανικός με μεταπτυχιακά στην Οικολογική βιομηχανική παραγωγή.
(**) Σημείωση δική μου: Η φράση αυτή δεν ανήκει στον George Orwell. To πιο πιθανό είναι να ανήκει στον ίδιο τον συγγραφέα του άρθρου.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου