Τεχνολογία Vs. Putin

Ο Simon Shuster από τη Μόσχα γράφει στο περιοδικό "Time" για τη σχέση του Ρώσου προέδρου με την τεχνολογία που κάθε άλλο παρά καλή είναι.

Η Δύση και οι Η.Π.Α. τον αποκαλούν τεχνοφοβικό (άλλη μια ηλίθια και άστοχη λέξη με δεύτερο συνθετικό τη φοβία, ατόφιο προϊόν προπαγάνδας και απαύγασμα μιας εντελώς παρηκμασμένης εποχής), αλλά αυτός κάνει τη δουλειά του. Οι gadgetάκιες απανταχού γης ασχολούνται τρελαμένοι με φαντεζί gadget τους -όλα προϊόντα τελευταίας γενιάς- την στιγμή που ο μοναδικός ηγέτης στον πλανήτη έχει στο γραφείο του παλιομοδίτικα τηλέφωνα και στοίβες φακέλλων. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, θρησκευτικής πεποιθήσεως, μορφωτικού επιπέδου, έχει άλλος πολύ, άλλος λίγο τον εθισμό του στο Internet, ενώ αντίθετα ο Ρώσος πρόεδρος το αποκαλεί απαξιωτικά "αυτό το ίντερνετ".

Russian President Vladimir Putin doesn't use a cell phone, nor does he often use technology, which makes it very difficult for America's spymasters to tap his devices for actionable intelligence ahead of Russian military movements.	Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο, ούτε χρησιμοποιεί συχνά την τεχνολογία, γεγονός που καθιστά πολύ δύσκολο το έργο των Αμερικανών κατασκόπων όσον αφορά στην προσπάθειά τους για κατασκοπεία των Ρώσων.
Earlier this month, as Russia began its takeover of the region of Crimea, U.S. spy agencies reportedly found a worrying silence in the spot where they were listening most attentively — the digital space around Russian President Vladimir Putin and his military brass. As the Wall Street Journal reported on Monday, U.S. intelligence services could not intercept any communications on the start of the Crimean invasion. One U.S. official called it a piece of “classic maskirovka,” the Russian spy term for masking sensitive data. But at least part of the radio silence may have a simpler explanation: Putin, by his own admission, does not have a cell phone for the Americans to tap.	Στις αρχές του μήνα, όταν η Ρωσία ξεκινούσε την επιχείρηση κατάληψης της Κριμαία, οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. διαπίστωσαν πως υπήρχε μία ανησυχητική ησυχία στον ψηφιακό χώρο γύρω από τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και τους στρατιωτικούς του. Όπως αναφέρει η Wall Street Journal, οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν να υποκλέψουν οποια­δήποτε επικοινωνία στην αρχή της εισβολής στην Κριμαία. Ένας Αμερικανός αξιωματούχος χαρα­κτή­ρισε το γεγονός ως «κλασική maskirovka», τον όρο της ρωσικής κατασκοπίας για την συγκάλυψη ευαίσθη­των δεδομένων. Η «σιγή ασυρμάτου» θα μπορούσε να έχει και μία πιο απλή εξήγηση: ο Πούτιν, κατά δική του παραδοχή, δεν διαθέτει κινητό έτσι ώστε να έχουν κάτι να παρακολουθήσουν οι Αμερικανοί.
Nor can he be called a man of the Internet age, which he has long derided, most recently on March 20, two days after he formally annexed Crimea from Ukraine. During a meeting that day with Russian industrialists, one of them cited documents that could be found online. “I rarely look at that,” Putin retorted, “into that place where you apparently live, that Internet.”	Ο Ρώσος πρόεδρος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε άνθρωπος του διαδικτύου, το οποίο χλευάζει εδώ και καιρό, με τελευταίο περιστατικό να συμβαίνει στις 20 Μαρτίου. Κατά τη διάρκεια συνάντησης με Ρώσους βιομηχάνους, ένας από αυτούς αναφέρθηκε σε έγγραφα που μπορούν να βρεθούν online. «Σπάνια κοιτάζω σε αυτό το μέρος που προφανώς εσύ ζεις, αυτό το ίντερνετ», του απάντησε ο Πούτιν.
Outmoded as that may sound, the remark was in line with Putin’s long-established communication habits, which have apparently made him a very hard target for foreign spies. Unlike German Chancellor Angela Merkel, whose phone was tapped for years by the U.S. National Security Agency, Putin does not do text messaging. He has no social-networking pages. He gets his news from the daily briefings of his own spy agencies. And as early as 2005, at the start of his second term as President, Putin said that he does not own a cell phone.	Όσο παλαιομοδίτικο κι αν ακούγεται το σχόλιό του, οι συνήθειές του στο θέμα της επικοινωνίας τον έχουν κάνει δύσκολο στόχο για τους ξένους κατασκόπους. Σε αντίθεση με την Ανγκελα Μέρκελ, το τηλέφωνο της οποίας παρακολουθούσε η NSA για πολλά χρόνια, ο Πούτιν δεν στέλνει SMS. Ούτε έχει σελίδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μαθαίνει τα νέα από τις καθημερινές ενημερώσεις από τις μυστικές υπηρεσίες. Και από το 2005, τη χρονιά που ξεκινούσε την δεύτερη θητεία του ως Πρόεδρος, έχει δηλώσει πως δεν διαθέτει κινητό.
“If I had a mobile phone, it would never stop ringing,” Putin said when asked about this most recently in 2010. “More than that, when my home phone rings, I don’t ever answer it.”	«Αν είχα κινητό, δεν θα σταματούσε ποτέ να χτυπά. Πέ­ρα από αυτό, δεν απαντάω ποτέ όταν με καλούν στο τηλέ­φωνο του σπιτιού μου», είχε απαντήσει το 2010 ο Ρώ­σος πρόεδρος σε σχετική ερώτηση που του είχε γίνει.
That seems astounding for the leader of a country that has more activated cell phones than people and more Internet users than any other nation in Europe. But in some ways Putin’s technophobia is part of a Russian tradition older than the telephone itself: an aversion to blabbering that has been hardwired into the national psyche after a century of life in an industrial police state. In Soviet times, the eavesdropping practices of Putin’s alma mater, the KGB, even gave rise to a Russian saying that my grandmother still uses when talking to my mother. “This is not a telephone conversation,” Russians like to say in the middle of a telephone conversation, reminding each other that only the most innocent chatter is safe to transmit over an insecure line.	Αυτό ακούγεται παράδοξο για τον ηγέτη της χώρας που έχει περισσότερα ενεργοποιημένα κινητά από ότι κατοίκους και διαθέτει τους περισσότερους χρήστες ίντερνετ από οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα. Η φοβία του για την τεχνολογία όμως φαίνεται πως είναι κομμάτι μίας ρωσικής παράδοσης, παλαιότερης από το ίδιο το τηλέφωνο. Η αποστροφή για τη φλυαρία που έχει εδραιωθεί στη συνείδηση του έθνους μετά από έναν αιώνα αστυνομοκρατούμενου κράτους. Στη Σοβιετική εποχή η KGB, έδωσε αφορμή για ακόμη μια Ρωσική παροιμία που λέει ότι η γιαγιά μου εξακολουθεί να χρησιμοποιεί όταν μιλάει με τη μαμά μου. «Αυτή δεν είναι τηλεφωνική συνομιλία», συνη­θίζουν να λένε ακόμη οι Ρώσοι μεταξύ τους όταν μιλούν στο τηλέφωνο, μία αναφορά στις παρα­κο­λου­θήσεις της KGB και μία υπενθύμιση ότι είναι ασφαλές να μιλάει κανείς μόνο για αθώα πράγματα σε μία μη ασφαλή γραμμή.
“This is a Soviet habit,” says Andrei Soldatov, a Moscow-based expert on the Russian surveillance state. “Nothing can beat it out of us.”	«Πρόκειται για μια Σοβιετική συνήθεια» λέει ο Andrei Soldatov, ειδικός σε θέματα παρακολουθήσεων της Μόσχας «Τίποτε δεν μπορεί να μας ξεπεράσει».
In Putin’s case, though probably not in my grandmother’s, the Kremlin devotes massive resources to keeping conversations private. The Russian school of cryptography, says Soldatov, has a long track record of standing up to Western spies. Most recently in 2009, both American and British spy agencies reportedly attempted to tap the communications of Dmitri Medvedev, who was then serving as Russia’s President, during a summit of world leaders in London. According to documents provided to the Guardian newspaper by NSA leaker Edward Snowden, they bugged the phones, but they could not break the Kremlin’s encryption, says Soldatov. “Our special services may not be great. But when the task is to protect the data of just a few top people, they can manage.”	Στην περίπτωση του Πούτιν το Κρεμλίνο αφιερώνει τεράστιους πόρους για τη διατήρηση των συνομιλιών του ως ιδιωτικές. Η Ρωσική σχολή κρυπτογράφησης έχει μακρά ιστορία «αντίστασης» στους δυτικούς κατασκόπους, λέει ο Soldatov. Το 2009 για παράδειγμα, Αμερικανικές και Βρετανικές μυστικές υπηρεσίες προσπάθησαν να παρακολουθήσουν τις επικοινωνίες του Ντμίτρι Μεντβέντεφ, που τότε ήταν πρόεδρος της Ρωσίας, κατά τη διάρκεια μίας διάσκεψης των παγκοσμίων ηγετών στο Λονδίνο. Σύμφωνα με έγγραφα του Έντουαρντ Σνόουντεν στην εφημερίδα «The Guardian», έβαλαν κοριούς στα τηλέφωνα, αλλά δεν μπορούσαν να σπάσουν την κωδικοποίηση του Κρεμλίνου. «Μπορεί οι μυστικές υπηρεσίες μας να μην είναι κάτι απουδαίο, αλλά όταν το θέμα είναι η προστασία δεδομένων, μπορούν να τα καταφέρουν», λέει ο Soldatov.
Putin, a former spymaster himself, makes that as easy for them as possible. During one of the rare instances when state TV showed him using what appeared to be a cell phone in 2010, it was not the type of smartphone that the NSA has proved so adept at tapping. It was a bricklike device, black and clunky, which Putin held to his ear while standing in a forest of birch. Whatever that gadget was, it earned him a lot of ridicule from the snarky Russian blogosphere.	Ο Πούτιν, που είναι άλλωστε πρώην συνάδελφός τους, κάνει ό,τι μπορεί για να τους βοηθήσει. Σε μία σπάνια στιγμή που η κάμερα τον κατέγραψε με ένα κινητό τηλέφωνο το 2010, δεν είχε στο χέρι του κάποιο smartphone το οποίο όπως έχει αποδειχθεί παρακολουθεί για πλάκα η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας των ΗΠΑ. Ήταν μία τεράστια μαύρη τουβλοειδής συσκευή, που ο Πούτιν είχε στο αυτί του, ενώ στεκόταν σε ένα δάσος σημύδας. Ότι κι αν ήταν αυτή η συσκευή προκάλεσε το χλευασμό αρκετών στα Ρώσικα blogs.
So did the contents of his private office, which was first shown to the public in 2012 as part of a fawning documentary aired on state TV in time for Putin’s 60th birthday. On his desk, there did appear to be a computer, although Putin made clear that this was not his source of news. The stack of red folders from his intelligence agencies provided that, and as for his methods of communication, there was a bank of ancient yellow telephones on his desk, the type found in any Kremlin office. Instead of a dial pad, these usually have just one button with a name beside it, and my only attempt to play with one a few years ago, in the pressroom of Putin’s residence, revealed no secrets. The line was dead.	Το ίδιο έκαναν και για τα περιεχόμενα του ιδιαίτερου γραφείου του, τα οποία παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο κοινό το 2012, στα πλαίσια ενός ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε από την κρατική τηλεόραση το εκείνο το χρόνο με αφορμή τα 60ά γενέθλιά του Πούτιν. Στο γραφείο του εμφανίζεται ένας υπολογιστής που όμως όπως είπε ο Πούτιν δεν είναι η πηγή της πληροφόρησής του. Μία στοίβα από κόκκινους φακέλους προερχόμενους από τις μυστικές υπηρεσίες του ήταν η πηγή της ενημέρωσής του, ενώ όσον αφορά στις μεθόδους επικοινωνίας του, υπήρχαν αρκετά παλιά κίτρινα τηλέφωνα, από αυτά που βρίσκονται στα περισσότερα γραφεία στο Κρεμλίνο. Αντί για καντράν κλίσης διέθεταν ένα κουμπί με ένα όνομα δίπλα. «Η μοναδική προσπάθειά μου να παίξω με ένα από αυτά πριν από μερικά χρόνια, στην αίθουσα τύπου της κατοικίας του Πούτιν, δεν αποκάλυψε τα μυστικά του», λέει ο δημοσιογράφος του TIME. Η γραμμή ήταν νεκρή.

Ένα άρθρο που εμένα προσωπικά προβλημάτισε πολύ, εσάς;