Η Ευρωπαϊκή κρίση είναι μια ευκαιρία για δημοκρατία

Μήπως η Ευρωπαϊκή Ένωση μετατρέπεται σε μια αυτοκρατορία διοικούμενη  από τη Γερμανία; Σύμφωνα με τον Γερμανό κοινωνιολόγο Ulrich Beck(*), θα πρέπει να επωφεληθούμε από αυτό τον ευρέως διαδεδομένο και πολυσυζητημένο φόβο για να  δημιουργήσουμε ένα νέο οργανισμό για την Ένωση,που θα  βασίζεται σε μια πραγματική κοινότητα των πολιτών. 

Ένα άρθρο με σωστές επισημάνσεις, αλλά αρκετά λανθασμένες λύσεις. Η λύση δεν είναι κοινωνίες πολιτών, αλλά να αφεθεί το κάθε κράτος ελεύθερο στην κουλτούρα και τον πολιτισμό του. Η Ε.Ε. θα πρέπει να γίνει μια ομοσπονδία εμπορικών και μόνο συνθηκών και συναλλαγών αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει όλα τα κράτη και κυρίως την Ρωσία. Δεν νοείται Ευρώπη χωρίς τη Ρωσία, δεν νοείται Ευρώπη χωρίς την ισότιμη και ενεργή συμμετοχή της.

Αφήνοντας στην άκρη τις προτροπές και εστιάζοντας στις παρατηρήσεις του Γερμανού κοινωνιολόγου, θα διαπιστώσετε πως οι Ευρωπαίοι έχουν πλήρη συνείδηση των συνεπειών των πράξεων και της πολιτικής τους.

Το άρθρο δημοσίευσε ο "Guardian" τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011 και το παραθέτω αυτούσιο:

Instead of Soviet-style German euro-nationalism, let us create a Europe of the citizens, a community of democracies	Αντί σοβιετικού τύπου Γερμανικού Ευρώ-εθνικισμού, ας δημιουργήσουμε μια Ευρώπη των πολιτών, μια κοινότητα δημοκρατιών.
Europe already accomplished a miracle once before: enemies became neighbours. In the light of the euro crisis, the cardinal question must be confronted once again: how can Europe guarantee its citizens peace, freedom and security in the risk-storms raging in the globalised world? This calls for nothing less than a second miracle: how can the Europe of bureaucracy become a Europe of citizens?	Η Ευρώπη έχει ήδη καταφέρει ένα θαύμα ακόμα μια φορά παλιότερα: εχθροί έγιναν γείτονες. Υπό το πρίσμα της κρίσης του ευρώ, το κύριο ερώτημα που πρέπει να τεθεί για άλλη μια φορά: πώς μπορεί η Ευρώπη να εγγυηθεί στους πολίτες της την ειρήνη, την ελευθερία και την ασφάλεια μέσα στις καταιγίδες των κινδύνων που μαίνονται τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο; Αυτό δεν  απαιτεί τίποτα λιγότερο από ένα δεύτερο θαύμα: πώς μπορεί η Ευρώπη της γραφειοκρατίας να γίνει  μια Ευρώπη των πολιτών;
Once upon a time, after the Greek debt had been devalued, people began to breathe easily and to draw hope: Europe had survived and was perhaps even strong and agile enough to overcome its problems. Then the Greek prime minister, Giorgios Papandreou, announced that he wanted to put this fateful question to the Greek people in a referendum. Suddenly, the hidden, inverted reality came to light. In Europe, which is so proud of its democracy, someone who practices democracy becomes a threat to Europe! Papandreou was forced to call off the democratic referendum.	Μια φορά κι έναν καιρό, αφού είχε μειωθεί το Ελληνικό χρέος, οι άνθρωποι άρχισαν να αναπνέουν εύκολα και να  ελπίζουν: η Ευρώπη είχε επιζήσει και ίσως  ήταν ακόμη ισχυρή και αρκετά ευέλικτη για να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Στη συνέχεια, ο Έλληνας πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, ανα­κοί­νω­σε πως θα ήθελε να θέσει αυτό το ζωτικής σημασίας ζήτημα για τον ελληνικό λαό σε ένα δημοψήφισμα. Ξαφνικά, η κρυφή, ανε­στραμ­μένη πραγματικότητα ήρθε στο φως. Στην Ευρώπη, η οποία είναι τόσο περήφανη για τη δημο­κρατία της, κάποιος που ασκεί  δημοκρατία γίνεται απειλή για την Ευρώπη! Ο Παπανδρέου αναγκάστηκε να ματαιώσει το δημοκρατικό δημοψήφισμα.
Whereas just a short time ago we had hoped, to quote the German poet Hölderlin, that "Where there is danger, salvation grows too", now a new counter-reality is appearing on the horizon: where there is salvation, danger grows too. At any rate, the anxious question has suddenly wormed its way into people's heads: Are the measures introduced to rescue the euro abolishing European democracy? Will the "rescued" EU cease to be a European Union as we know it and instead become an "EE", a European Empire with a German stamp? Is this never-ending crisis giving birth to a political monster?	Λαμβάνοντας υπόψη ότι μόλις πριν από λίγο καιρό είχαμε ελπίσει, να παραθέσω τη ρήση του Γερμανού ποιητή Χέλντερλιν, ότι «όταν υπάρχει κίνδυνος, η σωτηρία μεγαλώνει πάρα πολύ», τώρα μια νέα αντι-πραγματικότητα εμφανίζεται στον ορίζοντα: όπου υπάρχει σωτηρία, ο κίνδυνος αυξάνει επίσης. Σε κάθε περίπτωση, το αγωνιώδες ερώτημα γλίστρησε κρυφά και αθόρυβα  στα κεφάλια των ανθρώπων: Είναι τα μέτρα που θεσπίστηκαν για τη διάσωση του ευρώ, ενάντια στην Ευρωπαϊκή δημοκρατία; Μήπως η διασωθείσα Ε.Ε. πάψει να είναι μια Ευρωπαϊκή Ένωση όπως την ξέρουμε και αντί αυτής  γίνει μία "Ε.Ε.", μια Ευρωπαϊκή αυτο­κρα­το­ρία με Γερμανική σφραγίδα; Μήπως αυτή η α­τε­λεί­ωτη  κρίση ετοιμάζεται να γεννήσει ένα πολιτικό τέρας;
Not long ago it was commonplace to speak in disparaging terms about the cacophony in the European Union. Now all of a sudden Europe has a single telephone. It rings in Berlin and for the moment it belongs to Angela Merkel.	Πριν από λίγο καιρό ήταν κοινός τόπος να μιλήσει κανείς υποτιμητικά  σχετικά με την κακοφωνία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα ξαφ­νικά η Ευρώπη έχει ένα μοναδικό τηλέφωνο. Χτυπά στο Βερολίνο και προς το παρόν ανήκει στην Άνγκελα Μέρκελ.
Yesterday it seemed as if the crisis was raising the old question of the finalité of European unification: should Europe become a nation writ large, a confederation, a federal state, a mere economic community, an informal UN, or something historically new: namely, a cosmopolitan Europe founded on European law that performs the role of politically coordinating Europeanised nation-states?	Χθες φάνηκε σαν η κρίση να εγείρει το παλιό ερώτημα του finalité της ευρωπαϊκής ενο­ποίη­σης: πρέπει η Ευρώπη να γίνει ένα έθνος με την ευρεία έννοια, μια συνομοσπονδία, ένα ομο­σπον­διακό κράτος, μια απλή οικονομική κοινότητα, ένας άτυπος Ο.Η.Ε., ή κάτι ιστορικά νέο: δηλαδή, μια κοσμοπολίτικη Ευρώπη που βασίζεται στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία που εκτελεί το ρόλο του πολιτικού συντονιστή των εξευρωπαϊσμένων εθνών-κρατών;
All of that suddenly looks like folklore. Even asking "Which Europe do we want?" is to act as though one could still choose after rescuing the euro. The train seems to have already left the station –at least for Greece, Italy and Spain.	Όλα αυτά φαίνονται ξαφνικά σαν φολκλόρ. Ακόμη και απορώντας «Ποια Ευρώπη θέλουμε;» είναι σαν να ενεργεί  κανείς λες και μπορούσε  να επιλέξει μετά από τη διάσωση του ευρώ. Το τρένο φαίνεται να έχει ήδη φύγει από το σταθμό -τουλάχιστον για την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία.
Not just the power structure has undergone a permanent shift. Instead, a new logic of power is taking shape. The Merkel-Europe's grammar of power conforms to the imperial difference between lender and borrower countries. Thus it is not a military but an economic logic. (In this respect, crucially, any talk of a "Fourth Reich" is wide of the mark.) Its ideological foundation is what I would like to call German euro-nationalism: that is, an extended European version of Deutschmark nationalism. In this way the German culture of stability is being elevated to Europe's guiding idea.	Όχι μόνο η δομή της εξουσίας έχει υποστεί μια μόνιμη μετατόπιση. Αντί αυτού, μια νέα λογική της εξουσίας παίρνει μορφή. Η γραμματική εξουσίας της Μέρκελ-Europe συμβαδίζει  με την αυτοκρατορική διαφορά μεταξύ δανειστών και δανειοληπτών χωρών. Έτσι, δεν είναι μια στρατιωτική λογική αλλά μία λογική των οικονομικών. (Σε αυτό το πλαίσιο, οποιοσδήποτε λόγος για ένα «Τέταρτο Ράιχ» είναι άστοχος, ανεπαρκής). Το ιδεολογικό της  υπόβαθρο  είναι αυτό που θα ήθελα να ονομάσω Γερμανικός ευρώ-εθνικισμός: δηλαδή, μια εκτεταμένη Ευρωπαϊκή εκδοχή εθνικισμού του Γερμανικού μάρκου. Με τον τρόπο αυτό η Γερμανική κουλτούρα της σταθερότητας ανυψώνεται  ως κατευθυντήρια ιδέα της Ευρώπης.
Some Germans do believe their model exerts a magnetic power of attraction on the people of Europe: Europe is learning German, they say. But it is more realistic to ask: what is the basis of the power of enforcement? Angela Merkel has dictated that the price for debt without restraint is loss of sovereignty.	Μερικοί Γερμανοί όντως πιστεύουν ότι το  μοντέλο τους ασκεί μια μαγνητική δύναμη έλξης για τους λαούς της Ευρώπης: η Ευρώπη μαθαίνει γερμανικά, λένε. Αλλά είναι πιο ρεαλιστικό να ρωτήσω το εξής: ποια είναι η βάση επιβολής της εξουσίας; Η Άνγκελα Μέρκελ έχει επιβάλει το γεγονός ότι το τίμημα για  χρέος χωρίς περιορισμούς, είναι η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.
The consequences are the splitting of the EU. This is reflected, first, in the new internal conflict between the eurozone countries and the EU countries outside the eurozone. Those who do not have the euro find themselves excluded from the decision-making processes which are shaping the present and future of Europe. They are losing their political voice –most apparent in Britain's case, which is sliding into European irrelevance.	Σαν συνέπεια είναι η διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό αντικατοπτρίζεται, πρώτα, στη νέα εσωτερική σύγκρουση μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης και των  χωρών της Ε.Ε. εκτός της ζώνης του ευρώ. Όσοι δεν έχουν το ευρώ  αποκλείονται από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που διαμορφώνουν το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Χάνουν την πολιτική τους φωνή -πιο εμφανής η περίπτωση της Βρετανίας, η οποία ολισθαίνει σε Ευρωπαϊκή ασυνάφεια.
However, a dramatic split is also occurring in the new, crisis-torn centre of activity of the euro countries, a split between the countries that already or will soon depend on the drip feed of the rescue fund and the countries financing the rescue fund. The former have no other option but to submit to the claim to power of German euro-nationalism. Italy, perhaps one of the most European countries, is threatened with playing no further role in shaping the present and future of the continent.	Ωστόσο, μια δραματική διάσπαση παρατηρείται επίσης στο νέο κέντρο  δραστηριότητας των χωρών του ευρώ που μαστίζονται από τη κρίση, μια διάσπαση μεταξύ των χωρών που έχουν ήδη εξάρτηση ή που σύντομα θα εξαρτώνται  από την σταγόνα-σταγόνα χορήγηση του ταμείου διάσωσης και τις χώρες που χρηματοδοτούν το ταμείο διάσωσης. Οι πρώτες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παραδοθούν στον ισχυρισμό εξουσίας του Γερμανικού ευρώ-εθνικισμού. Η  Ιταλία, ίσως μία από τις πιο Ευρωπαϊκές χώρες, απειλείται με το να μη παίζει πια κανέναν ρόλο στη διαμόρφωση του παρόντος και του μέλλοντος της ηπείρου.
The basic rules of European democracy are being suspended or even inverted, bypassing parliaments, governments and EU institutions. Multilateralism is turning into unilateralism, equality into hegemony, sovereignty into the deprivation of sovereignty, and recognition into disrespect for the democratic dignity of other nations. Even France, which long dominated European unification, must submit to Berlin's strictures now that it must fear for its international credit rating.	Οι βασικοί κανόνες της Ευρωπαϊκής δημοκρατίας καταργούνται ή ακόμα χειρότερα αναποδογυρίζονται, παρακάμπτοντας τα κοινοβούλια, τις κυβερνήσεις και τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πολυμέρεια μετατρέπεται σε μονομέρεια, η ισότητα σε ηγεμονία, η κυριαρχία σε στέρηση της κυριαρχίας, και η αποδοχή σε έλλειψη σεβασμού για τη δημοκρατική αξιοπρέπεια των άλλων εθνών. Ακόμα και η Γαλλία, η οποία κυριαρχούσε για μεγάλο διάστημα στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, πρέπει να υποχωρήσει στους περιορισμούς του Βερολίνου τώρα που πρέπει να φοβάται για τη διεθνή πιστοληπτική της ικανότητα.
This future taking shape in the laboratory of the euro rescue as an intentional side-effect resembles –I hesitate to say it– a belated European variant of the Soviet Union. A centralised economy no longer means having to draw up five-year plans for the production of goods and services, but five-year plans for debt reduction. The power to implement them is being placed in the hands of "commissioners", authorised by "rights of direct access" (Merkel) to stop at nothing in tearing down the Potemkin villages erected by notorious debtor countries. We all know how the USSR ended.	Αυτό το μέλλον που διαμορφώνεται στο εργαστήριο της διάσωσης του ευρώ ως σκόπιμη παρενέργεια μοιάζει -διστάζω να το πω- μια καθυστερημένη ευρωπαϊκή παραλλαγή της Σοβιετικής Ένωσης. Μια συγκεντρωτική οικονομία δεν σημαίνει πλέον να χρειάζεται να καταρτιστούν σχέδια των πέντε ετών για την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, αλλά  πενταετή σχέδια για τη μείωση του χρέους. Η εξουσία για την εφαρμογή τους δίνεται στα χέρια των «επιτρόπων», που εγκρίνονται από τα "δικαιώματα για άμεση πρόσβαση" (Μέρκελ) για να μη σταματάει μπροστά σε τίποτα αρκεί να γκρεμίσει τα χωριά Ποτέμκιν που έχουν ανεγερθεί από τις περιβόητες χώρες-οφειλέτες. Όλοι γνωρίζουμε πως  τελείωσε η Ε.Σ.Σ.Δ.
But could there be opportunity amid the crisis? In fact, the question of how this enormous space comprising 27 member states should be governed if, before every decision, 27 heads of government, cabinets and parliaments have to be convinced, has answered itself. In contrast to the EU, the eurozone is de facto a community of two speeds. In future only the eurozone (not the EU) will belong to the avant-garde of Europeanisation. This could represent an opportunity for the urgently needed institutional imagination.	Αλλά θα μπορούσε να υπάρξει ευκαιρία μέσα στην κρίση; Στην πραγματικότητα, το ερώτημα του πώς αυτός ο τεράστιος χώρος που αποτελείται από 27 κράτη-μέλη θα έπρεπε να κυβερνηθεί  εάν, πριν από κάθε απόφαση, 27 αρχηγοί κυβερνήσεων, υπουργικά συμβούλια και  κοινοβούλια πρέπει να πειστούν, απαντήθηκε από μόνο του. Σε αντίθεση με την Ε.Ε., η ευρωζώνη είναι εκ των πραγμάτων μια κοινότητα δύο ταχυτήτων. Στο μέλλον μόνο η ευρωζώνη (όχι η Ε.Ε.) θα ανήκει στην avant- garde του εξευρωπαϊσμού. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία για την επειγόντως αναγκαία θεσμική φαντασία.
There has long been talk of an "economic government". What is behind this needs to be fleshed out, negotiated and tested. Sooner or later the highly controversial eurobonds will also be introduced. The German finance minister, Wolfgang Schäuble, is already arguing for the introduction of the tax on financial transactions that, in the larger EU, would founder on Britain's veto.	Για πολύ καιρό έγινε κουβέντα για μια «κυβέρ­νη­ση οικονομικών». Αυτό που κρύβεται από πί­σω είναι ανάγκη να πάρει σχήμα και να φανε­ρω­θεί, να διαπραγματευτεί και να δοκι­μα­στεί. Αργά ή γρήγορα τα εξαιρετικά αμφι­λεγόμενα ευρω­ομό­λο­γα θα συστηθούν. Ο Γερ­μανός υπουργός Οικο­νομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ήδη επιχει­ρη­μα­τολογεί για την εισα­γω­γή του φόρου επί των χρηματο­πι­στω­τι­κών συν­αλ­λαγών που, στην ευρύτερη Ε.Ε., θα κατα­πο­ντι­στεί  από το βέτο της Βρετανίας.
John F Kennedy once astonished the world with his idea to create a peace corps. By analogy, the neo-European Merkel should dare to surprise the world with the insight and initiative that the euro crisis is not just about the economy but about initiating the Europeanisation of Europe from below, about diversity and self-determination, about a political and cultural space in which the citizens no longer confront each other as enemies who have been disenfranchised or fleeced. Create the Europe of the citizens now!	Ο John F Kennedy κάποτε εξέπληξε τον κόσμο με την ιδέα του να δημιουργήσει ένα ειρηνευτικό σώμα. Κατ 'αναλογία, η νεο-Ευρωπαϊκή Μέρκελ θα έπρεπε να τολμήσει να εκπλήξει τον κόσμο με τη βαθιά γνώση και την απόφαση  ότι η κρίση του ευρώ δεν σχετίζεται  μόνο με την οικονομία αλλά και  με  την έναρξη του εξευρωπαϊσμού της Ευρώπης από χαμηλά, με τη διαφορετικότητα και την αυτοδιάθεση, με ένα πολιτικό και πολιτιστικό χώρο στον οποίο οι πολίτες δεν θα αντιμετωπίζουν πλέον ο ένας τον άλλον σαν εχθρό που έχει στερηθεί του εκλογικού του δικαιώματος ή που έχει μαδηθεί. Δημιουργήστε την Ευρώπη των πολιτών τώρα!
Any talk of "enlargement" and "deepening" would thereby acquire a new meaning. What would have to be enlarged and deepened is democracy in Europe. The rule of law and the market are not sufficient. Freedom needs a third pillar if it is to become secure; its name is European civil society or, in more concrete terms, doing Europe or European civic activity. Such an autonomous civic practice, providing basic funding for Europe's unemployed youth, would doubtlessly cost a pile, but just a fraction of the zeros which have been, and are probably going to be, swallowed up by the rescue of the banks.	Οποιαδήποτε κουβέντα  για «διεύρυνση» και «εμβάθυνση» θα αποκτούσε έτσι ένα νέο νόημα. Αυτό που  θα πρέπει να διευρυνθεί και να “εμ­βαθυν­θεί ” είναι η δημοκρατία στην Ευρώπη. Το κράτος δικαίου και η αγορά δεν επαρκούν. Η Ελευθερία χρειάζεται έναν τρίτο πυλώνα, εάν θέλει να καταστεί ασφαλής. Το όνομά του είναι  Ευρωπαϊκή κοινωνία των πολιτών ή πιο συγκε­κρι­μένα  Ευρωπαϊκή πολιτική δραστηριό­τη­τα. Μια τέτοια αυτόνομη πρακτική του  πολί­τη, που θα παρείχε  βασική χρηματο­δό­τη­ση για τους άνεργους νέους της Ευρώπης, θα κόστιζε αναμ­φίβολα ένα σωρό, αλλά μόνο ένα κλάσμα από τα μη­δενικά που είχαν, και κατά πάσα πιθα­νότητα πρόκειται να καταβροχθίσει η διάσωση των τραπεζών.
We should have no fear of direct democracy. Without transnational opportunities for interventions from below, without European referendums on European themes that send a shudder through the ocean liner Europe, the whole enterprise will fail. Why not have the president of the European commission directly elected by all European citizens on the same day, which would thus for the first time be European in the strict sense?	Δε θα έπρεπε να έχουμε κανέναν φόβο για άμεση δημοκρατία. Χωρίς διακρατικές ευκαιρίες για παρεμβάσεις από  κάτω, χωρίς τα Ευρω­παϊκά δημοψηφίσματα για ευρωπαϊκά θέματα που στέλνουν ένα ρίγος σε ολόκληρη την Ευρώπη, το όλο εγχείρημα θα αποτύχει. Γιατί να μην εκλεγεί ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής  άμεσα από όλους τους Ευρωπαίους πολίτες την ίδια ημέρα, ο οποίος με τον τρόπο αυτό για πρώτη φορά θα είναι Ευρωπαϊκός στην κυριολεξία;
It might also make sense to appoint a new constitutional convention which this time would confer democratic legitimation on another Europe –let us name it the "European Community of Democracies" (ECD). That would be a beginning, not the answer to the European crisis. We have to speak of the Europe of the citoyen, the citizen, the burgermaatschappij, theciudadano, the obywatel, etc, thus of the antagonisms hidden in the unifying formula "Europe of the citizens". For each of these national cultural key concepts stands for a different path to political modernity.	Θα μπορούσε επίσης να έχει νόημα να διορίσει μια νέα συνταγματική συνθήκη η οποία αυτή τη φορά θα προσδώσει δημοκρατική νομιμοποίηση για μια άλλη Ευρώπη -ας την ονομάσουμε «Ευρωπαϊκή Κοινότητα των Δημοκρατιών» (ECD). Αυτό θα ήταν μια αρχή, αλλά όχι η απάντηση στην Ευρωπαϊκή κρίση. Πρέπει να μιλήσουμε για την Ευρώπη του citoyen, τον πολίτη, τον burgermaatschappij, το ciudadano, το obywatel, κλπ, επομένως, των  κρυμμένων ανταγωνισμών στην ενωτική φόρμουλα  "Ευρώπη των πολιτών". Γιατί καθεμία από αυτές τις εθνικές πολιτισμικές βασικές έννοιες αντιπροσωπεύει μια διαφορετική πορεία στον πολιτικό μοντερνισμό.
How is a European democracy possible without disenfranchising the national parliaments? Assuming one recognises that implementing democratic rights involves and requires many paths, can the democratic empowerment of a cosmopolitan Europe be accompanied by a strengthening of its national democracies in the member states?	Πώς είναι δυνατή  μια Ευρωπαϊκή δημοκρατία χωρίς στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων των εθνικών κοινοβουλίων; Υποθέτοντας ότι κανείς αναγνωρίζει ότι η εφαρμογή των δημοκρατικών δικαιωμάτων συνεπάγεται και απαιτεί πολλά μονοπάτια, μπορεί η δημοκρατική ενδυνάμωση μιας κοσμοπολίτικης Ευρώπης να συνοδεύεται από ενίσχυση των εθνικών δημοκρατιών  στα κράτη μέλη της;
The answer has to be that new Europe would not follow the model of German euro-nationalism but would be an emerging European Community of Democracies. And sharing sovereignty becomes a multiplier of power and democracy.	Η απάντηση πρέπει να είναι ότι η νέα Ευρώπη δεν θα ακολουθήσει το μοντέλο του Γερμανικού ευρώ-εθνικισμού, αλλά θα είναι μια αναδυόμενη Ευρωπαϊκή Κοινότητα των Δημοκρατιών. Γιατί το να μοιράζεσαι την εξουσία και τη κυριαρχία γίνεται ένας ενισχυτής δύναμης και  δημο­κρα­τίας.

                                                            

(*) Ο Ulrich Beck είναι καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Ludwig-Maximilian του Μονάχου και του London School of Economics. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο "World at Risk". Επίσης αυτός και ο Edgar Grande είναι συν-συγγραφείς του βιβλίου "Cosmopolitan Europe" (Polity Press)