Υπάρχει λαός, που επιθυμεί τον αφανισμό του;

Η καθημερινά αυξανόμενη καχυποψία των υγιώς σκεπτόμενων Ευρωπαίων απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση προβληματίζει ιδιαίτερα τους υπηρέτες του "Ευρωπαϊκού ιδεώδους", που διαστρέφουν με κάθε τρόπο την πραγματικότητα προκειμένου να προπαγανδίσουν την "ανάγκη" για την "Ευρωπαϊκή σύγκλιση" των λαών.

Είναι άκρως απογοητευτικό το γεγονός πως στην Πατρίδα μας υπάρχουν ακόμα υποστηρικτές της "Ευρωπαϊκής πορείας" της Χώρας, παρά την επί μία δεκαετία σκληρή και ανελέητη πολιτική, που ασκούν σε βάρος μας οι Ευρωπαίοι, φυσικά με την συνέργεια των Ελλήνων πολιτικών. Κρίνουμε απαραίτητο να ασχοληθούμε με κάποια επιχειρήματα, που θέτουν οι φιλευρωπαϊστές και, δυστυχώς, υιοθετούνται και αναπαράγονται και από Κληρικούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Η επί σειρά ετών μεθοδική και συστηματική διαστροφή και η καθημερινή διαστρέβλωση της πραγματικότητος εκ μέρους των υπηρετών του πολιτικού –και όχι μόνον– οικουμενισμού, έχει προκαλέσει τεράστια σύγχυση στην συντριπτική πλειοψηφία και των απλών ανθρώπων, αλλά και των διακεκριμένων ή λογίων. Παραθέτω δύο παραγράφους με τοποθετήσεις επιστήμονος και Κληρικού, που ενισχύουν αυτή τη σύγχυση:

«[…] Συναφές εδώ [σημείωση ΜΒΒ: αναφέρεται στην παγκόσμια πολιτική κατάσταση] είναι και το πρόβλημα της γιγαντούμενης αντιευρωπαϊκότητας. Όσο και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση περνά βαθειά κρίση, είναι γεγονός ότι αποτελεί αποτελεσματικό ανάχωμα απέναντι στον απομονωτισμό και στο εσωτερικό διχασμό, και τούτο αφ’ ενός λόγω της νοοτροπίας διεθνούς συνεργασίας την οποία θεσμικά καλλιεργεί, και αφ’ ετέρου λόγω της εντονότερης θεσμικής συνείδησης την οποία εμπεριέχει και προάγει. Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες αυτή τη στιγμή το πολιτικό διακύβευμα δεν είναι "δεξιά-αριστερά" αλλά "φιλοευρωπαϊκότητα-αντιευρωπαϊκότητα". Γι’ αυτό άλλωστε και παρατηρούμε περίεργες συγκλίσεις κομμάτων των άκρων.
Αλλά στην Ελλάδα η απομάκρυνση από τις Ευρωπαϊκές συμμαχίες ανέκαθεν γέννησε τραγωδίες και καταστροφές, από την Μικρασιατική μέχρι την Κυπριακή. Η αιτία δεν είναι μόνο πολιτική (δηλαδή συσχετισμοί δυνάμεων) αλλά και ψυχολογική: ο απομονωτισμός σού στερεί το νηφάλιο βλέμμα, την δυνατότητα να έχεις μια καθαρότερη εικόνα του εαυτού σου καθώς τον παρατηρείς να συναναστρέφεται με πολλούς άλλους. Η πείσμων, θυμωμένη στην πραγματικότητα, εμμονή στον πολωτικό λόγο για την Δύση, μας αφήνει έκθετους στην αντιθεσμική αυτοκαταστροφικότητα και στην ναρκισσιστική φαντασίωση ως αντίδοτο στην οδυνηρή μειονεξία. Στο μοναχικό τοπίο μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου όποιο μέγεθος θέλεις […]».

Μέσα σε αυτές τις δύο παραγράφους συνοψίζεται η επιχειρηματολογία όλων όσοι υποστηρίζουν και επιδιώκουν την εγκατάσταση μίας ενιαίας παγκοσμίου κυβερνήσεως. Αυτές είναι απόψεις που, δυστυχώς, διατυπώνονται και από Κληρικούς!

Ποιος είναι, αλήθεια, ο απομονωτισμός ή ο εσωτερικός διχασμός από τον οποίο –υποτίθεται– πως μας "αποτρέπει" η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Στην Δύση ισχύει το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» και αυτό έχει επιβληθεί ως άποψη σε ολόκληρο τον κόσμο! Η προπαγάνδα των Δυτικών Μέσων Ενημερώσεως έχει δουλέψει τόσο καλά όλα αυτά τα χρόνια, που σήμερα πλούσια και αυτάρκη κράτη, όπως η Ελλάδα μας, έχουν αποδεχθεί πως δεν μπορούν να σταθούν αν δεν είναι υποχείρια των Φράγκων!

Τα κράτη μέλη της Ε.Ε. προκειμένου να εισχωρήσουν στην Ένωση αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν την Εθνική Κυριαρχία τους! Αποδέχθηκαν "θεσμικά όργανα", όπως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, το Δικαστήριο, το Ελεγκτικό Συνέδριο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης, την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή, την Επιτροπή των Περιφερειών, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τον Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή, τον Ευρωπαίο Επόπτη Προστασίας Δεδομένων, την Υπηρεσία Εκδόσεων, την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Επιλογής Προσωπικού, την Ευρωπαϊκή Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, καθώς επίσης μια σειρά εξειδικευμένων οργανισμών και αποκεντρωμένων φορέων, που έχουν διάφορα τεχνικά, επιστημονικά και διοικητικά καθήκοντα, αντικαθιστώντας –στην πράξη– πλήρως τις εθνικές τους κυβερνήσεις.

Τα κράτη μέλη της Ενώσεως παραχώρησαν σε αυτά τα Όργανα τον απόλυτο έλεγχο της Εθνικής Παιδείας, της Οικονομίας, των Εξωτερικών υποθέσεων, της Βιομηχανίας, του Εμπορίου και της Εσωτερικής διάρθρωσης του κράτους, οπότε είναι απολύτως φυσιολογικό να μην μπορούν να αποχωρήσουν από την Ε.Ε.

Ωστόσο, όλα αυτά δεν είναι εμπόδια στον πραγματικά πατριώτη πολιτικό, που με την ελπίδα του στραμμένη στον Ουρανό, με προστάτη τον Άγιο Μεγάλο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και οδηγό τον σύγχρονο άγιο της πολιτικής, Ιωάννη Α. Καποδίστρια, έχει την δυνατότητα να εφαρμόσει εκ νέου το «δια του Σταυρού πολίτευμα» και να φέρει την πραγματική –και όχι εικονική– ανάκαμψη του Έθνους. Αρκεί να το πιστεύει ο ίδιος!

Η Ε.Ε. εμφανίζεται πως αποτρέπει τον διχασμό και πρεσβεύει την ειρήνη, όπως έχουμε έχουμε παρουσιάσει με αποδείξεις πολλές φορές παλαιότερα, παρατείνοντας επί γης λίγο περισσότερο την ειρήνη –κατά την προσωπική μας εκτίμηση όχι για πολύ καιρό ακόμα– με τίμημα τον εξοστρακισμό του Θεού από την Πατρίδα μας και όλη την Οικουμένη.

Σε ό,τι αφορά στον ισχυρισμό πως «στην Ελλάδα η απομάκρυνση από τις Ευρωπαϊκές συμμαχίες ανέκαθεν γέννησε τραγωδίες και καταστροφές, από την Μικρασιατική μέχρι την Κυπριακή», η Ιστορία έχει απαντήσει μόνη της. Όχι η Ιστορία όπως διαστρεβλώθηκε από την Δύση, αλλά όπως την κατέγραψαν αυτοί, που την έζησαν.

Στο παρελθόν έχουμε γράψει εκτενώς τόσο για την Μικρασιατική καταστροφή, όσο και την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο μας. Η αλήθεια πόρρω απέχει από τα "παραμύθια" όχι της Χαλιμά, αλλά των απογόνων των Φράγκων, που προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία σύμφωνα με ό,τι τους εξυπηρετεί. Το βέβαιον είναι πως και οι δύο εθνικές καταστροφές έγιναν με τις "ευλογίες" των Ευρωπαίων και την συμμετοχή – συνενοχή των Ελληνικών κυβερνήσεων!

Θα επαναλάβουμε για μία ακόμα φορά, πως η πολιτική, που εφαρμόζει κατά κανόνα η Δύση, είναι η δημιουργία πλαστών ειδήσεων και ψευδών εντυπώσεων –που συνήθως συνοδεύουν προβοκατόρικα και σκηνοθετημένα γεγονότα– προκειμένου να εμφανίσει κάποιο κράτος ως τρομοκρατική απειλή ή επικίνδυνο για την διασάλευση της παγκοσμίου ειρήνης.

Στην συνέχεια, μέσω της προπαγάνδας των μισθοφορικών Μέσων Ενημερώσεως, καλλιεργείται έντεχνα το κλίμα και χειραγωγείται κατάλληλα η κοινή γνώμη σε βαθμό που εξαφανίζεται και η παραμικρή λαϊκή αντίδραση σε ό,τι και εάν επακολουθήσει. Κλασικά παραδείγματα αυτής της τακτικής είναι ο βομβαρδισμός της Σερβίας τον Μάρτιο του 1999 και η πραξικοπηματική αλλαγή της κυβερνήσεως στην Ουκρανία πριν από τέσσερα χρόνια (Φεβρουάριος 2014), καθώς και τα γεγονότα που επακολούθησαν με αφορμή την χερσόνησο της Κριμαία.

Το κοινό χαρακτηριστικό που έχουν οι βίαιες αυτές παρεμβάσεις της Ευρώπης στα δύο Ευρωπαϊκά κράτη είναι ο πόλεμος της Δύσης εναντίον της Ορθοδοξίας. Τόσο η Σερβία, όσο και οι Ορθόδοξοι κάτοικοι της χερσονήσου της Κριμαία έγιναν αποδέκτες της ωμής Ευρωπαϊκής βιαιότητος εξαιτίας του Ορθοδόξου φρονήματος της πλειοψηφίας των κατοίκων τους.

Τι όφελος είχε η Ελλάδα από την παραμονή της στην Ε.Ε. σε ό,τι αφορά στην διασφάλιση των συνόρων της; Η Δύση έχει αφήσει μέχρι σήμερα ατιμώρητη την Τουρκική εισβολή στην Μεγαλόνησο της Ελλάδος, στην Κύπρο, παρά το ότι είναι η μοναδική εισβολή που έχει γίνει ποτέ σε Ευρωπαϊκό έδαφος μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ομοίως ατιμώρητη έχει αφήσει την προκλητική στάση των Τούρκων στο Αιγαίο και στην Θράκη, παρά το ότι απειλείται ευθέως Ευρωπαϊκό έδαφος από χώρα, που βρίσκεται εκτός της Ενώσεως.

Έχει, επίσης, αφήσει ατιμώρητη την προκλητική στάση των Σκοπιανών, που διεκδικούν εκτός της ονομασίας και τα εδάφη της Μακεδονίας μας και μάλιστα με σύμμαχο το εγχώριο πολιτικό σύστημα.

Τέλος, η Ευρώπη κωφεύει στις νέες Αλβανικές προκλήσεις που εγείρουν ανύπαρκτα ζητήματα και διεκδικήσεις, πάλι σε βάρος ενός κράτους μέλους της Ενώσεως.

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την μη εφαρμογή του άρθρου 226 της Συνθήκης της Ρώμης, που προβλέπει την δυνατότητα για ένα κράτος μέλος «που αντιμετωπίζει σοβαρές και ενδεχομένως παρατεινόμενες δυσχέρειες σε τομέα της οικονομικής δραστηριότητος καθώς και δυσχέρειες που δύνανται να επιφέρουν σοβαρή επιδείνωση της οικονομικής καταστάσεως σε ορισμένη περιοχή, δύναται να ζητήσει να του επιτραπεί η λήψη μέτρων διασφαλίσεως για την εξισορρόπηση της καταστάσεως ή την προσαρμογή του εν λόγω τομέως στην οικονομία της Κοινής Αγοράς» και θα παρείχε ανακούφιση στην επί δεκαετία δοκιμαζόμενη Ελληνική οικονομία και στους δεινά δοκιμαζόμενους Έλληνες πολίτες, μας οδηγεί και πάλι στο συμπέρασμα πως τα κίνητρα των ιθυνόντων και των δημιουργών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως δεν είναι αυτά που ισχυρίζονται.

Η Ελλάδα βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο της Δύσης παρά την μόνιμη εγκατάσταση ενός αντίθεου και αντορθόδοξου πολιτικού κατεστημένου, παρά το ότι ένα σημαντικό κομμάτι της Ιεραρχίας και του Κλήρου έχει χάσει ή αγνοεί το νόημα της αποστολής του και ανακατεύεται ή/και διαπλέκεται με τους μειοδότες του Έθνους και παρά το ότι εξαιτίας της ελλείψεως της αληθινά Ορθοδόξου κατηχήσεως ο λαός έχει αλλοιωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και δεν θυμίζει σε τίποτε τους προγόνους του.

Πώς, όμως, φθάσαμε ως εδώ;
Πώς φθάσαμε να αμπελοφιλοσοφούμε την ώρα, που χανόμαστε ως Έθνος;
Πώς φθάσαμε να υποστηρίζουμε θέσεις και απόψεις, που μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό, αντί να επιθυμούμε διακαώς την επιστροφή στην Αλήθεια των Πατέρων μας;

Μία απάντηση είναι το «σύνδρομο του βραστού βατράχου», που αναφέρεται στην λεγόμενη συναισθηματική κόπωση. Αυτό το είδος ψυχικής εξάντλησης, σύμφωνα με την ψυχιατρική, εμφανίζεται όταν κάποιος εγκλωβίζει τον εαυτό του σε μια κατάσταση από όπου φαντάζεται πως είναι αδύνατον να ξεφύγει. Έτσι, συνεχίζει να την ανέχεται μέχρι που τελικά αυτή τον καταστρέφει.

Αν πάρουμε μία κατσαρόλα με βραστό νερό και πετάξουμε μέσα ένα βάτραχο, αυτός θα πηδήξει ψηλά και θα φύγει μακρυά. Αν όμως, βάλουμε τον βάτραχο σε κρύο νερό, αυτός θα παραμείνει χωρίς να αντιδράσει. Αν σταδιακά αυξάνουμε ελάχιστα την θερμοκρασία του νερού –υπάρχει μία θεωρία, που λέει πως ο ρυθμός αύξησης της θέρμανσης του νερού πρέπει να είναι 0,02 βαθμούς Κελσίου ανά λεπτό– ο βάτραχος θα μένει ακίνητος και εντός της κατσαρόλας μέχρι να πεθάνει μόλις το νερό φθάσει στο σημείο βρασμού. Αν η αύξηση της θερμοκρασίας του νερού γίνει απότομα, ο βάτραχος θα αντιδράσει και θα σώσει την ζωή του.

Δεν γνωρίζουμε εάν η θεωρία αυτή προέρχεται από υπαρκτό πείραμα ή αποτελεί φιλοσοφική υπόθεση. Αυτό, που γνωρίζουμε καλά, είναι η σωστή απάντηση στο ερώτημα: «Τι ήταν αυτό που σκότωσε το βάτραχο; (α) Το βραστό νερό, ή, (β) η ανικανότητά του να αποφασίσει ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να πηδήξει έξω από αυτό;» και, φυσικά, είναι η δεύτερη.

Έχουμε τονίσει πολλές φορές κατά το παρελθόν πως οι Δυτικοί δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη, εργάζονται σκληρά και μεθοδικά, κάνουν μακροχρόνια σχέδια και προσβλέπουν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Οι λαοί και οι άνθρωποι, που υποτίμησαν την μεθοδολογία τους, κατέληξαν όχι μόνο υποτελείς, αλλά και θερμοί υποστηρικτές τους!

Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε από την υπνοθεραπεία στην οποία μας έχουν υποβάλλει και οικειοθελώς αποδεχθήκαμε; Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε την ζωή μας και πάλι στα χέρια μας; Μήπως το νερό έχει φθάσει λίγο πριν το σημείο βρασμού;

___________________
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος»