Δάκρυα, ψέμματα και υποκρισία

Αναμφίβολα τα τελευταία χρόνια ζούμε στην Πατρίδα μας τις μελανότερες στιγμές της μακραίωνης Ιστορίας της. Προσωπικά, δεν μπορώ να βρω καμία περίοδο στο παρελθόν, τόσο απέραντης θλίψης, ηθικής κατάπτωσης, εθνικής αναξιοπρέπειας και εξαθλίωσης.

Διαβάζουμε με λύπη, αλλά και θυμό, τις δηλώσεις των διαφόρων, που παρουσιάζονται στα κανάλια και στα Μέσα της δημοσιότητος για να προβάλλουν την αρρώστια, το complex, τις σκοπιμότητες και τα κολλήματά τους, εκμεταλλευόμενοι την ανείπωτη τραγωδία, που έχει μοναδικό αίτιο και ηθικό αυτουργό το ανθελληνικό πολιτικό κατεστημένο της Χώρας.

Οι πολιτικάντηδες θεώρησαν σωστό να αρχίσουν τις δακρύβρεχτες κορώνες και τα κροκοδείλια δάκρυα, εις άγραν ψήφων για τις εκλογές, που έρχονται πολύ σύντομα. Κανείς τους, όμως, δεν κάνει λόγο για την τρομακτική ευθύνη του ανύπαρκτου κρατικού μηχανισμού, για τις πολιτικές σκοπιμότητες, που (ενδεχομένως) κρύβονται πίσω από αυτές τις ενέργειες, και, ιδιαίτερα, για την πλήρη ανυπαρξία όλων των αρμοδίων. Αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι το εάν πρόκειται για ευθύνες, που προέκυψαν από πρόθεση ή/και δόλο ή ήσαν συνέπεια ανικανότητος. Όποια και αν είναι η απάντηση, όλοι οι ένοχοι πρέπει να συλληφθούν, να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Προσωπικά δεν πιστεύω στην τύχη. Δεν είναι δυνατόν το 2004, την χρονιά των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας, να μην συμβεί το παραμικρό, να μην υπάρξει η παραμικρή εστία πυρκαγιάς ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο σημείο της Ελλάδος, και, το 2018 -την εποχή που η τεχνολογία έχει προχωρήσει ακόμα πιο πολύ- να χάνουν την ζωή τους δεκάδες άνθρωποι και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από στην πρωτεύουσα!

Εξίσου τραγική ήταν και η στάση -ευτυχώς μόνο ενός- Ιεράρχου της Εκκλησίας, που θεώρησε σωστό και πρέπον να παρουσιάσει τον Θεό ως εκδικητή και απάνθρωπο προκειμένου να αντιπαρατεθεί ακόμα μία φορά με την κυβέρνηση. Δεν γνωρίζω αν έχει δίκιο ή άδικο στα όσα είπε, ούτε μπορώ να γίνω σύμβουλος του Θεού. Ωστόσο, δεν μπορώ να αγνοήσω την λογική μου και την προϊστορία αυτών, που εκφράζονται δημόσια. Οι αφορισμοί και οι κατάρες δεν αναπληρώνουν το έλλειμμα της κατήχησης του Ελληνικού λαού, ούτε αναπληρώνει την ευθύνη των πνευματικών ταγών του Έθνους, που φαίνεται πως ξέχασαν την αποστολή τους ή πίστεψαν την Δύση και περιορίστηκαν στον ρόλο του κομπάρσου!

Το μεγαλύτερο, όμως, μερίδιο ευθύνης βαρύνει όλους εμάς, που κατά κανόνα είμαστε υποκριτές. Αν ο καθένας μας ξεχωριστά εξετάσει τον εαυτό και τις πράξεις του, θα δει πως είναι ανακόλουθος σε πολλά από τα λεγόμενά του. Το πολιτικό σύστημα της Πατρίδος μας δεν είναι δικτατορικό, αλλά έχει εκλεγεί μέσα από διαδικασίες, που όλοι έχουμε αποδεχθεί ή ανεχθεί! Κανείς δεν αντιστάθηκε, κανείς δεν αντιμίλησε, κανείς δεν αντιστρατεύτηκε επί της ουσίας τα κόμματα και τους πολιτικάντηδες, παρά τα όσα διατρανώνει μετά πάθους στις ανώφελες τύπου καφενείου συζητήσεις.

Αλλά πώς θα αντισταθεί αυτός, που διαπλέκεται με κάθε τρόπο με το πολιτικό σύστημα;
Πώς είναι δυνατόν να έρθει σε σύγκρουση με τους πολιτικάντηδες εκείνος, που έχει αποδεχθεί πάσης φύσεως ρουσφέτι από αυτούς;
Πώς θα παλέψει ενάντια στο σύστημα εκείνος, που μονίμως ασχολείται με τις μικροπρεπείς προσωπικές φιλοδοξίες και τα καταπιεσμένα απωθημένα του;
Πώς θα προβάλλει αντίσταση ο κομματικά διορισμένος στον κρατικό μηχανισμό, που εκτός από τον μισθό του εισπράττει άδηλες αμοιβές από εργασίες που κάνει -πλημμελώς πολλές φορές- την ώρα, που θα έπρεπε να είναι παρών στην εργασία του;
Πώς θα αντιπαρατεθεί με το πολιτικό κατεστημένο ο εφοριακός, ή ο υπάλληλος της ΣΔΟΕ, ή του Λιμενικού Σώματος, ή δεν ξέρω και εγώ ποιας άλλης Δημόσιας Υπηρεσίας "λειτουργός", που έχει μετατρέψει την εργασία του σε πηγή πλουτισμού ή εκδίκησης σε βάρος των συνανθρώπων του;

Οι τουλάχιστον 77 νεκροί -που έχουν καταγραφεί μέχρι την στιγμή που δημοσιεύθηκε το παρόν άρθρο- υπήρξαν θύματα όλων μας και ενδεχομένως και των επιλογών τους. Ωστόσο, αυτοί με τον αιφνίδιο, επώδυνο και βίαιο θάνατό τους, σίγουρα δικαιώθηκαν για πολλά από τα πταίσματα τους. Όμως, όλοι εμείς τι απολογία έχουμε, αφού εξακολουθούμε την υποκριτική στάση μας χωρίς να συναισθανόμαστε ούτε κατ' ελάχιστο την ευθύνη μας και γι' αυτήν την τραγωδία;