Το πολίτευμα της Δύσης

Δύο χώρες με σημαντική επιρροή στην Ευρωπαϊκή Οικονομία και βασικοί πυλώνες της συνοχής της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η Ιταλία και η Ισπανία, αντιμετωπίζουν έντονα φαινόμενα πολιτικής αποσταθεροποίησης. Η "Ευρωπαϊκή πορεία" και σε αυτές τις δύο χώρες έχει κοστίσει την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων τους. Το γεγονός αυτό έχει προξενήσει την δυσαρέσκεια των ανθρώπων και την απαξίωσή τους προς το πολιτικό σύστημα. Οι Ισπανοί και οι Ιταλοί, όπως και όλοι οι σκεπτόμενοι Ευρωπαίοι πολίτες, δεν εμπιστεύονται πλέον τους πολιτικούς και τις υποσχέσεις τους και αυτό αποτυπώνεται και στα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα, όπου δεν προέκυψε απόλυτη κυβερνητική πλειοψηφία, ούτε στην Ισπανία, ούτε στην Ιταλία.

Στην Ισπανία τα πράγματα έδειχναν πως βάδιζαν τον δρόμο της σταθερότητος όσο ο πρωθυπουργός Mariano Rajoy Brey υποστηριζόταν εκτός από το κόμμα του, Partido Popular (PP – Λαϊκό κόμμα) και από τους Ciudadanos-Partido de la Ciudadanía (Κόμμα Πολιτών της Καταλωνίας). Επιπρόσθετα, ο Rajoy είχε και την στήριξη σημαντικής μερίδος του Partido Socialista Obrero Español (PSOE – Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό κόμμα).

Ωστόσο, την 1η Ιουνίου του 2018 η κυβέρνηση του Rajoy κατέρρευσε μετά από πρόταση μομφής, που κατέθεσαν οι μέχρι πρότινος υποστηρικτές του, και έτσι την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Pedro Sánchez Pérez-Castejón, που είναι πλέον ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας.
Αυτό, που προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση, είναι το πώς και το γιατί άλλαξε η κυβέρνηση στο Βασίλειο της Ισπανίας και εδώ αξίζει να σταθούμε.

Ο Rajoy, παρότι προέρχεται από ένα κόμμα με "εθνικιστική" ιδεολογία –σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό της Δύσης– έχει ιδιαίτερα νεοφιλελεύθερες απόψεις σε ό,τι αφορά στην οικονομία και γι’ αυτό οι ισχυροί της γης, συνεπώς και της Ε.Ε., του επέτρεψαν να κυβερνήσει. Η Ισπανική οικονομία υπέστη αρκετές "μεταρρυθμίσεις" –στην πραγματικότητα κακοποιήσεις– και έζησε άγριες καταστάσεις –που, δυστυχώς, θα ζήσουμε και στην Πατρίδα μας αν δεν αλλάξουν δραστικά τα πράγματα– με κορυφή του παγόβουνου τους γνωστούς "πλειστηριασμούς" των ακινήτων.
Εδώ και μία δεκαετία, εκατομμύρια Ισπανοί βιώνουν την χειρότερη μορφή ψυχολογικής βίας, που ασκείται από το ίδιο το κράτος τους. Από το 2008, όταν δηλαδή άρχισε να αποκαλύπτεται η πλαστή και εικονική στεγαστική ανάπτυξη στη χώρα, εκδόθηκαν συνολικά 415.117 διαταγές έξωσης, ενώ 253.000 ενοικιαστές και ιδιοκτήτες σπιτιών και γραφείων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Τα στατιστικά, που έχουν δημοσιευθεί στον διεθνή έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, είναι ιδιαίτερα σκληρά, αν αναλογιστεί κανείς πως κατά μέσο όρο περίπου 500 άνθρωποι ημερησίως έχαναν το σπίτι τους, ενώ το 8% ή 65.778 από τα τουλάχιστον 800.000 στεγαστικά δάνεια είναι επισφαλή και αντιμετωπίζουν προβλήματα καταβολής των δόσεων. Επιπλέον, το ποσοστό των δανείων που οι χρεώστες τους αδυνατούν να αποπληρώνουν τις δόσεις τους έφτασε στο 11,6%, ενώ παράλληλα, υπάρχουν 3,4 εκατομμύρια άδεια σπίτια σ’ όλη τη χώρα –σχεδόν το 14% των σπιτιών της Ισπανίας– η πλειοψηφία των οποίων ανήκει στις τράπεζες.
Κατόπιν εντολής της "φιλανθρώπου"(!) και ... ανθρωποκεντρικής(!) Ε.Ε., η νομοθεσία προβλέπει την κατάσχεση των ακινήτων από τον πρώτο μόλις μήνα, που θα καθυστερήσει να καταβληθεί κάποια δόση του δανείου! Επίσης, εάν ένα σπίτι κατασχεθεί από την τράπεζα, η ιδιοκτησία τίθεται σε δημοπρασία –συνήθως σε πολύ χαμηλή τιμή– και όποιο ποσό προκύπτει από την πώληση, αφαιρείται από το υπόλοιπο χρεωστούμενο ποσό του δανείου, που εξακολουθεί να βαραίνει τον πρώην ιδιοκτήτη!
Η κυβέρνηση Rajoy πήρε κάποια μέτρα, για την εξαίρεση από τους πλειστηριασμούς οικογενειών με ετήσιο εισόδημα έως 19.200 ευρώ, αυτών που είχαν τρία ή περισσότερα παιδιά ή ένα παιδί κάτω των 3 ετών ή αυτών που φιλοξενούσαν εξαρτώμενα άτομα. Επίσης υπήρξε μέριμνα για μονογονεϊκές οικογένειες και για τους άνεργους. Αυτό ήρθε σε αντίθεση με τις "υποδείξεις" της Ε.Ε., που ανέδειξε στο αξίωμα του πρωθυπουργού έναν "δικό" της άνθρωπο, φυσικά με ... "δημοκρατικές" διαδικασίες!
Το ότι ο Pedro Sánchez Pérez-Castejón είναι άνθρωπος της Δύσης φαίνεται τόσο από την μέχρι σήμερα διαδρομή του, όσο και από την στάση που κράτησε τα προηγούμενα χρόνια. Όταν το κόμμα του αποφάσισε να στηρίξει εν μέρει την κυβέρνηση Rajoy, εκείνος παραιτήθηκε όχι μόνο από την προεδρία του PSOE, αλλά και από το βουλευτικό του αξίωμα προκειμένου να μην ακολουθήσει –δήθεν– την απαιτούμενη "κομματική πειθαρχία". Στην πραγματικότητα, όμως, δεν απομακρύνθηκε ποτέ από το κόμμα αλλά συνέχισε να το επηρεάζει παρασκηνιακά –υποβοηθούμενος από τις Βρυξέλλες– μέχρι που στις εσωτερικές εκλογές της 22ας Μαΐου του 2017 επεκράτησε της συνυποψηφίου του και προέδρου της Ανδαλουσίας Susana Díaz Pacheco και του προέδρου της αυτόνομης κοινότητος των Βάσκων, Francisco Javier López Álvarez, γνωστού ως Patxi López.
Σημειωτέον πως τόσο η Díaz, όσο και ο López, παρά τις εθνοτικές διαφορές τους με τον Rajoy, δίνουν απόλυτη προτεραιότητα στην συνοχή της Ισπανίας ως ενιαίου κράτους, διαφωνώντας πλήρως με την διάσπασή της σε αυτόνομες περιοχές, όπως επιδιώκει η Ε.Ε. και ο "υπάλληλός" της Sánchez.
Η όλη πορεία του Sánchez δείχνει εμφανώς έναν άνθρωπο, που εμφορείται πλήρως από το πνεύμα της Δύσης, δεν έχει θρησκεία ούτε πατρίδα και υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα του Ένα τοις Εκατό, που κυβερνά τον κόσμο.

Παρόμοιες πολιτικές συνθήκες επικρατούν και στην Ιταλία, μόνο που εκεί το κυρίως ζητούμενο είναι οι "μεταρρυθμίσεις", που απαιτεί και πάλι η Ε.Ε., προκειμένου να ελέγξει πλήρως το σύστημα των Τραπεζών της χώρας.

Τον καιρό των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, δηλαδή λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι έχοντες την παγκόσμια κυριαρχία φρόντισαν να δημιουργηθεί σε όλα τα κράτη ένα πολιτικό σύστημα, που θα επιτάχυνε τις διαδικασίες για την επιβολή μίας ενιαίας παγκοσμίου κυβερνήσεως. Το "νέο" πολίτευμα ονομαζόταν "κοινοβουλευτισμός" και βασιζόταν αποκλειστικά σε δύο κόμματα, που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Τα πάλαι ποτέ κραταιά βασίλεια της Ευρώπης κατέρρευσαν το ένα πίσω από το άλλο και γεννήθηκαν οι διαβόητες "κοινοβουλευτικές δημοκρατίες". Στα λίγα κράτη, που διατηρήθηκε η βασιλεία, αποδυναμώθηκε πλήρως, χάνοντας την εξουσία της, την οποία παραχώρησε στο "κοινοβούλιο".
Δίπλα στα δύο μεγάλα κόμματα κάθε χώρας τοποθετήθηκαν –όχι τυχαία– διάφορα μικρότερα, αλλά εξίσου ελεγχόμενα κομματίδια, που μετά από πολλά χρόνια κλήθηκαν να παίξουν το δικό τους πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο δικομματισμός και τα συνεπακόλουθά του –διαφθορά, διαπλοκή, σκάνδαλα, κατάχρηση εξουσίας και άλλα παρεμφερή– οδήγησαν τους ανθρώπους σε αδιέξοδο, οπότε η φωνή της "νέας γενιάς" των πολιτικών ήχησε ως σωτηρία στα αυτιά τους. Έτσι, φθάσαμε στην σημερινή εποχή της "δημοκρατικής" πολυφωνίας, των ανώριμων στην ηλικία και στον νου αλλά πλήρως κατευθυνόμενων πολιτικών, της πολιτικής των social media και εν τέλει στην συνέχιση της πορείας προς την μία κοινή παγκόσμια κυβέρνηση.

Η Αυστρία, η Γαλλία, η Γεωργία, η Ουκρανία, η Εσθονία, τα Σκόπια, το Βέλγιο, η Ισλανδία, η Μολδαβία, η Ελλάδα, το Λουξεμβούργο, η Τσεχία, έχουν αναθέσει το μέλλον του τόπου τους σε ανθρώπους που μόλις έκλεισαν την τρίτη ή το πολύ την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, χωρίς την παραμικρή επαγγελματική εμπειρία και, κυρίως, χωρίς να διαθέτουν ισχυρή προσωπικότητα ή ηγετικά χαρίσματα. Το κοινό γνώρισμα όλων αυτών είναι ο "ξύλινος" και ανούσιος –τάχα– επαναστατικός λόγος, που συνοδεύεται από την απόλυτη υποταγή στις προσταγές των ανωτέρων τους, δηλαδή των παρασκηνιακών παραγόντων που τους διαμορφώνουν από το απόλυτο τίποτε, στους αχυρανθρώπους "ηγέτες" της Δύσης.

Οι Ορθόδοξοι και ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες είμαστε αναπολόγητοι, όταν έχουμε γνωρίσει το παράδειγμα του απόλυτου και αληθινού ηγέτη, του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου, αλλά και του κατά πάντα μιμητή του, του Ιωάννη Α. Καποδίστρια, και παρά ταύτα εξακολουθούμε και αλληθωρίζουμε προς την Δύση και προς τα κόμματα –παραρτήματά της– στην Ελλάδα…

___________________
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος»