Ατιμώρητα εγκλήματα κατά του έθνους

Έστω και καθυστερημένα, λόγω της επικαιρότητας που διαρκώς μεταβάλλεται, πρέπει πιστεύω να αναδείξουμε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, το οποίο έφερε σε γνώση μου, εδώ και δέκα ημέρες, η εκλεκτή μου συνεργάτις, Μ.Δ.: Σύμφωνα με μία πολύ σοβαρή καταγγελία στην οποία προχώρησε στο Ελληνικό κοινοβούλιο ο υπουργός των Οικονομικών, «δεν υπάρχει αντίγραφο της επιστολής για τη δίμηνη παράταση. Το επίμαχο έγγραφο βρίσκεται στο προσωπικό εμπιστευτικό πρωτόκολλο του κ. Χαρδούβελη, το οποίο το πήρε μαζί του».

Παράλληλα, ο υπουργός υπογράμμισε ότι όπως του μεταφέρθηκε από τα αρμόδια τμήματα του υπουργείου Οικονομικών, «η εν λόγω πράξη ήταν απόλυτα σύννομη, καθώς ο εκάστοτε υπουργός έχει δικαίωμα ό,τι εντάσσεται στο προσωπικό εμπιστευτικό του πρωτόκολλο να το παίρνει μαζί του μετά την απομάκρυνσή του από το υπουργείο» και πρόσθεσε πως «Τις προάλλες ζήτησα την αρχική και τη μετέπειτα σύμβαση της χώρας με το ΔΝΤ. Αναγκάστηκα ο ίδιος να έρθω σε επαφή με το ΔΝΤ στην Washington για να την πάρω. Αυτό είναι μία εικόνα που πραγματικά νομίζω ότι πρέπει να μας θλίβει όλους. Και δεσμεύομαι ότι όταν εγώ αποχωρήσω από το υπουργείο Οικονομικών, ο επόμενος δεν θα έρθει αντιμέτωπος με αυτό το απόλυτο κενό εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν έγγραφα, στοιχεία και εργαλεία για να συνεχίσει να δουλεύει το κράτος».

Αυτό είναι το κράτος που αμνηστεύει κάθε είδους ενέργεια εκ μέρους των υπουργών του, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζει σε αφανισμό όποιον θέλει να είναι τίμιος και ηθικός. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τον πολιτικό βίο των υπουργών των τελευταίων κυβερνήσεων και ακόμα πιο συγκεκριμένα των υπουργών των Οικονομικών; Ο προκάτοχος του σημερινού υπουργού, απέσυρε μεγάλο τμήμα της περιουσίας του στο εξωτερικό, αρχικά γιατί φοβήθηκε τη χρεοκοπία της χώρας (!!!) και αργότερα για αστείες προφάσεις. Ο ομόλογός του την εποχή του ΠΑΣΟΚ, καταδικάστηκε για πλημμέλημα (!) για το γνωστό σκάνδαλο της νόθευσης εγγράφων και ζημία εις βάρος του κράτους γιατί δεν αποδείχθηκε πως αυτή ήταν μεγαλύτερη των 150.000 €. Και τι έτι λέγω; επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος περί υπουργών και πρωθυπουργών που κατηγορούνται ή/και κατηγορήθηκαν, αλλά ποτέ δεν καταδικάστηκαν.

Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα μας. Αυτό το ήθος διακρίνει τους υπουργούς και τους υφυπουργούς, τους διοικητές και τους προϊσταμένους, καθώς και την συντριπτική πλειοψηφία των εχόντων υψηλή θέση στον ευρύτερο δημόσιο -και όχι μόνο- τομέα της χώρας. Η θητεία αυτής της νοοτροπίας είχε και έχει ως αποτέλεσμα πολύ βαριές συνέπειες που βαρύνουν και καταστρέφουν το έθνος.

Τόσο ο απαράδεκτος νόμος περί της ευθύνης των υπουργών, όσο και η βουλευτική ασυλία δρουν ως προστασία και αμνηστία κάθε είδους ζημιογόνου ενέργειας σε βάρος τους έθνους. Όποιος θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά και πολύ περισσότερο να αναλάβει και ύπατο αξίωμα, θα πρέπει να γνωρίζει πως η δικαιοσύνη μαζί του θα είναι πολύ πιο αυστηρή από ότι στον απλό πολίτη. Επιπλέον, δεν μπορεί να υπάρχει η έννοια της παραγραφής για ζητήματα που είναι σε βάρος του έθνους, ενώ πολύ περισσότερο είναι απαράδεκτο, αλλά και αστείο, να συζητούμε για απαλλαγές κατηγορουμένων επειδή δεν αποδεικνύεται ζημία μεγαλύτερη από 150.000 €.

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση που εισήγαγαν με ψευδή στοιχεία τη χώρα στην ευρωζώνη γιατί δεν κλήθηκαν ποτέ να απολογηθούν και κατόπιν να καταδικαστούν με δήμευση της προσωπικής τους περιουσίας; Πως αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να περιφέρονται ακόμα ελεύθεροι και μάλιστα εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή του τόπου, εκφράζοντας αναιδώς την άποψή τους για το πως θα βγει η χώρα από το αδιέξοδο στο οποίο οι ίδιοι την οδήγησαν; Γιατί τα εγκλήματα αυτών να καλούνται να τα πληρώσουν οι Έλληνες, τα παιδιά και τα εγγόνια τους;

Αν δεν συνέλθουμε γρήγορα, μας περιμένουν ακόμα περισσότερα δεινά. Δεν αρκεί να συμφωνούμε με κάποιες λίγες μεμονωμένες φωνές που ουρλιάζουν την αλήθεια. Πρέπει όλοι να ενώσουμε τις φωνές και τη θέλησή μας και να πάρουμε, επιτέλους την Πατρίδα μας πίσω, από αυτούς που δεν την θεωρούν πατρίδα τους, αλλά πηγή εσόδων και προσωπικής προβολής.