Άσχετοι ή προδότες;

«Η άνοδος του αδιαφανούς "eurogroup"» είναι ο τίτλος άρθρου που δημοσιεύεται στη διαδικτυακή πύλη Ευρωπαϊκής ενημέρωσης, EUObserver, όπου επισημαίνεται ότι παρότι το σώμα αυτό αναδείχθηκε σημαντικός παράγοντας της εξελισσόμενης οικονομικής διακυβέρνησης της Ε.Ε., εντούτοις δεν λειτουργεί θεσμικά. Ιδίως σε ότι αφορά στο ρόλο του στο θέμα της διάσωσης της Ελλάδας δεν λογοδοτεί δημοκρατικά σε κανένα θεσμικό όργανο της Ε.Ε. και φυσικά δεν επιβλέπεται υπό τινος.

Το άρθρο αναφέρει πως από νομικής απόψεως πρόκειται απλά για ένα μηνιαίο forum των υπουργών των Οικονομικών της ευρωζώνης, το οποίο δεν αποτελεί Ευρωπαϊκό θεσμό και δεν δύναται να λάβει νομικά δεσμευτικές αποφάσεις. Το δημοσίευμα στην συνέχεια κάνει μια σημαντική επισήμανση λέγοντας πως «το μέγεθος της οικονομικής κρίσης και η παραγωγή νέων κανόνων το κατέστησαν de facto σημαντικό παίκτη του νέου Ευρωπαϊκού συστήματος οικονομικής διακυβέρνησης, ένα παίκτη ο οποίος ολοένα ενισχύεται».

Το ότι η Ε.Ε. είναι εκπαιδευτήριο φασιστικής πολιτικής είναι κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά. Πως είναι δυνατόν, ωστόσο, να υπάρχουν πολιτικοί που θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες και ταυτόχρονα να πρεσβεύουν υπέρ της Ευρωπαϊκής φασιστικής πολιτικής;

Η ισχύς του eurogroup γίνεται φανερή από τη συνεχιζόμενη διαμάχη μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της ως προς το ποιες μεταρρυθμίσεις πρέπει να υλοποιήσει η Αθήνα προκειμένου να λάβει χρηματοδότηση σχολιάζει ο EUObserver, τονίζοντας ότι οι αποφάσεις του δεν έχουν νομική ισχύ. Πως, λοιπόν, η κυβέρνηση ανέχεται να διασύρεται και να δεινοπαθεί ένα έθνος ολόκληρο από ένα απλό οικονομικό forum που δεν έχει καμία νομική υπόσταση και θεσμική κατοχύρωση;

Σύμφωνα με τον Rene Repasi, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Leiden, το eurogroup λειτουργεί εν μέσω ενός κενού διαφάνειας. «Το eurogroup δεν υποχρεούται νομικά να πληροφορεί το κοινό ή τους άλλους θεσμούς για τις δραστηριότητές του. Δεν υπάρχουν κανόνες διαφάνειας για το eurogroup. Δεν υπάρχουν πρακτικά των συνεδριάσεών του». Από αυτό και μόνο φαίνεται η ενοχή όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών του Ελληνικού κοινοβουλίου και ιδιαίτερα αυτών που έχουν αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς να εξαιρείται η παρούσα κυβέρνηση. Γιατί δεν είναι η αμφισβήτηση της ύπαρξης του eurogroup η αρχή των διαπραγματεύσεων;

Επιπλέον, ο πρόεδρός του δεν υποχρεούται να εμφανίζεται ενώπιον κανενός κοινοβουλευτικού σώματος, ούτε χρειάζεται να ανησυχεί για τις «επιπτώσεις» μιας κακής απόφασης, τόνισε μιλώντας σε ευρωβουλευτές της επιτροπής συνταγματικών υποθέσεων. Εμείς ως έθνος γιατί λογοδοτούμε σε κάποιον τυχαίο, ανεύθυνο, που δεν λογαριάζει κανέναν και κυρίως είναι έξω από κάθε θεσμικό πλαίσιο;

Από την πλευρά της η Daniela Schwarzer, από το German Marshall Fund (GMF) των Ηνωμένων Πολιτειών [μη-κομματικό Αμερικανικό ανοιχτό think tank και φιλανθρωπικό ίδρυμα αφιερωμένο στην προώθηση της καλύτερης συνεργασίας και κατανόησης μεταξύ της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης], προσθέτει ότι η ενίσχυση του ρόλου των κοινοβουλίων δεν αποτελεί απαραίτητα τη λύση, επισημαίνοντας το σημαντικό de facto ρόλο που έχει αποκτήσει το Γερμανικό κοινοβούλιο όσον αφορά σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις. «Αν το μελετήσεις από διευρωπαϊκή προοπτική, θα αναρωτηθείς κατά πόσο είναι νόμιμο να υπάρχουν παίκτες που μπορούν να ασκήσουν veto σε εθνικό πλαίσιο», σημειώνει.

Οι Γερμανοί είχαν επισημάνει εδώ και πολύ καιρό, δια στόματος του λιγότερο συμπαθούς προσώπου στην Ευρώπη, πως η νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου θα ενέκρινε θεσμικές αλλαγές στην δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είχε διευκρινίσει, για ευνόητους λόγους, πως η βασική θεσμική αλλαγή θα ήταν η κατάργηση της ισοτιμίας των κρατών-μελών καθώς επίσης η κατάλυση της δημοκρατίας.

Σήμερα η Ε.Ε. είναι το περίτεχνο περιτύλιγμα του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και η πρόφαση που καλύπτει και αλλοιώνει την πραγματικότητα των πιο ειδεχθών και αποτρόπαιων εγκλημάτων εντός της γηραιάς ηπείρου (και όχι μόνο).

Το ερώτημα που αφορά στην πατρίδα μας είναι το εξής: Ποιο μερίδιο ευθύνης έχουν οι Έλληνες πολιτικοί; Αυτό της άγνοιας ή αυτό της προδοσίας; Τόσο το πρώτο, όσο και το δεύτερο είναι λόγοι για να απομακρυνθούν από τις θέσεις που κατέχουν, με τη διαφορά πως στην περίπτωση του δεύτερου λόγου είναι απαιτητή η παραδειγματική τιμωρία.