Το χρονικό της προαποφασισμένης χρεωκοπίας

Το χρονικό της προαποφασισμένης από το 1990 χρεωκοπίας της Ελλάδος βαδίζει προς την κατάληξή του. Η χώρα μας χωρίς να πληρεί τις προϋποθέσεις, βρέθηκε (;) στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την δημιουργία της Ευρωπαϊκής οικονομικής ένωσης, γνωστής σε όλους ως ΟΝΕ. Το εθνικό έγκλημα ολοκληρώθηκε την 1η Ιανουαρίου 2002 με την ένταξη της Ελλάδος στην ζώνη του ευρώ όπου ακολούθησε σε μια αταίριαστη νομισματική ένωση, πολύ ισχυρότερες οικονομίες.

Αν παρατηρήσει κανείς τις 12 χώρες που ήσαν ο θεμέλιος λίθος του ευρώ, θα διαπιστώσει πως η Ελλάδα ήταν εξαρχής το πρόβατο προς σφαγή: Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Φινλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, και Ιρλανδία ήσαν εκτός της Ελλάδος οι χώρες που αποφάσισαν να προχωρήσουν κάτω από το κοινό νόμισμα του ευρώ, με τις Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ελλάδα να είναι εξόφθαλμα οι "παράταιροι εταίροι" και προφανώς εκείνοι που θα "πλήρωναν" τους όποιους πειραματισμούς.

Η Ελλάδα μας, όμως, εξαρχής είχε επιλεγεί διότι η οικονομική της χρεωκοπία θα σήμαινε αυτόματα και την άνευ όρων παράδοσή της στους δυτικούς εταίρους. Αυτός άλλωστε ήταν κι ο λόγος που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας επεδίωξαν μετά πάθους την ένταξή της στο αρχικό σχήμα της ευρωζώνης και όχι σε κάποιο μελλοντικό όπως έπραξαν με την Εσθονία, την Μάλτα, την Λιθουανία, την Σλοβακία, την Σλοβενία την Λετονία, ακόμα και με την Κύπρο.

Οι τρεις μεγάλες δυνάμεις της ευρωζώνης είχαν φροντίσει να μη βρεθούν σε δύσκολη θέση μετά την νομισματική ένωση, με την κάθε μία να φροντίζει με διαφορετικό τρόπο τα του "οίκου" της οικονομίας της:

Οι Γερμανοί με την -τάχα- δημοκρατική εξέγερση και την κατάργηση του τείχους του Βερολίνου ένα χρόνο πριν την έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ΟΝΕ, διεύρυναν την αγορά τους και επέκτειναν το εύρος της οικονομίας τους. Ταυτόχρονα, είχαν προσχεδιάσει να μετακυλίσουν στην ευρωζώνη τις όποιες επιβαρύνσεις προέκυπταν από την προσαρμογή της οικονομίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Η Γαλλία φρόντισε να την ακολουθήσουν στο ευρώ οι εύρωστες οικονομίες της Ανδόρα και του Μονακό που μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή στήριζαν το Γαλλικό φράγκο.

Την ίδια τακτική ακολούθησε και η Ιταλία χρησιμοποιώντας ως στήριγμα στην δική της οικονομία, τις ισχυρές οικονομίες του Σαν Μαρίνο και του κράτους του Βατικανό που χρησιμοποιούσαν μέχρι τότε ως νόμισμα την Ιταλική λίρα.

Στην Ελλάδα, η Οικουμενική κυβέρνηση υπό τον επιφανή οικονομολόγο Ξενοφώντα Ζολώτα ήταν η τελευταία που προσπάθησε να ανακόψει την πορεία της Ελλάδος προς τον αφανισμό και την ένταξή της σε ένα σχήμα ενός ενιαίου Ευρωπαϊκού νομίσματος. Είναι παροιμιώδεις οι διορατικές επισημάνσεις που έκανε στον Περικλή Βασιλόπουλο, δημοσιογράφο, που διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού στην Οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90) και στον οποίο έλεγε: «Παιδί μου, (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου. Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους. Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Να το θυμάσαι ότι αυτοί οι δύο σε πέντε σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια θα χρεωκοπήσουν την Ελλάδα».

Οι μετά από αυτόν κυβερνήσεις φέρουν στο ακέραιο την ευθύνη για το τι επακολούθησε, με κύριο υπαίτιο και φυσικό αυτουργό τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και την κυβέρνησή του, που παραποίησαν τα στοιχεία της Ελληνικής οικονομίας έτσι ώστε αυτή να μπορέσει να ενταχθεί την 1/1/2002 στην ζώνη του ευρώ. Πολύ μεγάλη ευθύνη και εθνική ζημία πρέπει σαφώς να καταλογιστεί τόσο στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου για την υπαγωγή της Ελλάδος στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ, αλλά και στην κυβέρνηση του πρώην τραπεζίτη της ECB, Λουκά Παπαδήμου, που ουσιαστικά διέλυσε τις όποιες ελπίδες είχε η Ελληνική οικονομία για ανάκαμψη. Πιστεύω πως είναι περιττό να αναφερθώ στις ευθύνες της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη που υιοθέτησαν στο ακέραιο τις δυτικές προσταγές. Οι ευθύνες πολλών πολιτικών αγγίζουν τα όρια της προδοσίας εναντίον του έθνους, αλλά ουδείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να επιδείξει την απαιτούμενη παρρησία και να καταγγείλει δημόσια όλα όσα έχουν συμβεί.

Το ζήτημα είναι εάν η κυβέρνηση έχει το πολιτικό ανάστημα αλλά και το σθένος έτσι ώστε να καλέσει σε απολογία όλους τους πρωθυπουργούς, τους υπουργούς, τους υφυπουργούς, τους συμβούλους και τους λοιπούς που εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση ή σκοπεύει να αναλωθεί σε μία τυπική εξεταστική επιτροπή που θα βγάλει ένα χλιαρό πόρισμα και θα καταδικάσει τον λιγότερο ένοχο και το προαποφασισμένο θύμα; Δυστυχώς η προϊστορία παρόμοιων εξαγγελιών δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας...