Ο φασισμός και η ασύδοτη παρέμβαση στα ζητήματα που αφορούν στο εσωτερικό των κρατών-μελών δεν έχουν όρια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δείγμα αυτής της αισχρής στάσης των Ευρωπαίων αποτελεί η τελευταία ενέργεια του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Martin Schulz, ο οποίος ζήτησε από τον Έλληνα πρωθυπουργό να βάλει τέλος στον συνασπισμό με την «λαϊκιστική δεξιά» καθώς χαρακτηρίζει «λάθος» την συνεργασία των δύο κομμάτων.
«Θεωρώ τον σημερινό συνασπισμό του αριστερού κόμματος με αυτούς τους δεξιούς λαϊκιστές ως λάθος», δηλώνει ο Schulz στην σημερινή (15/3/2015) έκδοση της Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung και προσθέτει ότι το επισήμανε και στον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό κατά την συνάντηση που είχαν την Παρασκευή (13/3/2015) στις Βρυξέλλες.
Σύμφωνα με το άρθρο του Thomas Gutschker, αναφερόμενος στον πρόεδρο των ΑνΕλ, ο Martin Schulz δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «σε σύγκριση με τον κ. Καμμένο, ο ελέφαντας στο κατάστημα με τις πορσελάνες μοιάζει με διπλωμάτη που ξέρει να ελίσσεται».
Δεν ανήκω στους υπερασπιστές της κυβέρνησης και πολύ περισσότερο στους ακροδεξιούς λαϊκιστές που την υποστηρίζουν με τους οποίους μας χωρίζει πολιτική άβυσσος. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν μπορώ να αποδεχθώ παρεμβάσεις και υποδείξεις από αλλοεθνείς πολιτικούς και πολύ περισσότερο όταν αυτοί κατέχουν θεσμικό ρόλο. Ο Schulz αυτή τη στιγμή έχει λάθος από κάθε άποψη γιατί:
(1) Είναι πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ως εκ τούτου δεν έχει δικαίωμα να εκφέρει προσωπική άποψη επί οιουδήποτε άλλου πολιτικού ζητήματος, πλην αυτών που αναφέρονται λεπτομερώς στην περιγραφή των καθηκόντων του.
(2) Είναι φασισμός και αποτελεί προσβολή στο πολίτευμα της Ελλάδος η παρέμβαση με οποιοδήποτε τρόπο από τον οποιοδήποτε εκτός των συνόρων, πολύ περισσότερο από ένα θεσμικό πρόσωπο και μάλιστα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
(3) Προσωποποιώντας και μάλιστα με τόσο άστοχο και άκομψο τρόπο την αντιπαράθεσή του, αυτόματα βρίσκεται εν αδίκω. Η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται με επιχειρήματα και ενώπιον του πολιτικού αντιπάλου και όχι με υβριστικές δηλώσεις στα μέσα ενημερώσεως και πολύ περισσότερο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι Ευρωπαίοι έχουν κατά πολύ υπερβεί τα όρια της ανοχής αλλά και της αντοχής του Ελληνικού έθνους. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να ανέχεται αυτή τη στάση από τους δυτικούς και πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η ίδια δεν έχει κάτι να κερδίσει. Αντίθετα, μέρα με την ημέρα χάνει από το κύρος της, την αξιοπρέπειά της και κυρίως από την εθνική κυριαρχία της!
Η GRexit είναι μονόδρομος για την Ελλάδα. Ο φιλικός διακανονισμός και η αποχώρηση από την ευρωζώνη μπορεί κάλλιστα να συντελεστεί την παρούσα χρονική συγκυρία όπου και οι εταίροι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση: Ακόμα και ο άσπονδος εχθρός της πατρίδας μας, ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών, δηλώνει πρόθυμος να βοηθήσει εάν η Ελλάδα αποχωρήσει τελικά από την ευρωζώνη.
Εάν η κυβέρνηση προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση θα έχει επιδείξει μία πολύ υπεύθυνη και γενναία στάση και θα μας βρει όλους στο πλευρό της. Δεν έχουμε κανένα λόγο να ανεχόμαστε πλέον τις προσβολές και τις παρεμβάσεις των Ευρωπαίων. Οι Έλληνες δεν έσκυψαν το κεφάλι ποτέ! Δεν θα το πράξουν σήμερα! Ως εδώ!
Αναρτήσεις
Εξαιρετικό άρθρο! Εύγε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κυβέρνηση διαπράττει το ένα ολίσθημα μετά το άλλο σε βαθμό τέτοιο που η όλη της πράξη από τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία ομοιάζει με κατολίσθηση. Με τον ίδιο τρόπο που ηττάται στην οικονομική διελκυστίνδα κι επειδή κρατά σφικτά το σχοινί παρασύρεται στην ευρω-παγίδα, με το ίδιο τρόπο διολισθαίνει και πολιτικώς.Ο κ. πρωθυπουργός δεν αναζητούσε άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του και δεδομένης της τότε δυσμενούς πρώτης επαφής του υπ.οικ. με το πρόεδρο του eurogroup τη στήριξη του προέδρου του ευρωκοινοβουλίου? Μήπως τώρα κατάλαβε ο κ. πρωθυπουργός ότι όπως απλά λέει ο λαός οι παραδόπιστοι δεν πιάνονται φίλοι? Το ελληνικό περιφερόμενο ξιπασμένο μπουλούκι δε μπορεί να συναγωνιστεί σε τίποτα τον οργανωμένο εγκληματικό θίασο των ευρωπαίων εταίρων, σε υποκρισία και σε προδοσία. Αυτό μάλλον οφείλεται στην εν γένει κουλτούρα τους η οποία συνίσταται στην καταλήστευση των λαών όταν υπάρχει λεία κι όταν υπάρχει επίδικο στις μεταξύ τους συγκρούσεις. Έτσι πορεύτηκε η Ευρώπη του Καρλομάγνου χωρίς να αρνηθεί κανείς ότι υπήρξαν και υπάρχουν ανοικτά μυαλά και καθαρές καρδιές που θλίβονται όμως απέραντα από της ηγεσίες τους. Τι κάνουν όμως αυτοί, με ποιους συνασπίζονται, τι τελικά επιδιώκουν και τι κατάληξη θα έχουν είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αφορά τους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου. Όταν για παράδειγμα ανέλαβε τη Γερμανία η σημερινή καγκελάριος ήταν μια υπολογίσιμη ισχυρή χώρα και την κατέστησε μια υπερδύναμη. Στα καθ’ ημάς και ακριβώς στο σημείο που η προηγούμενη μνημονιακή κυβέρνηση θα εκτίθονταν ανεπανόρθωτα για το άγονο των θυσιών του ελληνικού λαού και θα απογύμνωνε από την προβιά αμνού την ευρωπαϊκή λυκοφιλία, ήρθε η συγκυβέρνηση του Καμμένου Σύριζα. Αν δινόταν καταχρηστικά η ευκαιρία στην πρότερη κατάσταση να φέρει εις πέρας το ομολογουμένως βασανιστικό της έργο σε βάρος του ελληνικού λαού αλλά ακολουθώντας κατά γράμμα τις ντιρεκτίβες της τρόϊκας, θα είχαν όλοι την ευκαιρία να δούνε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Αυτό δεν επετράπη τελικώς να συμβεί και αντ’ αυτού ένας ευκαιριακός κυβερνητικός σχηματισμός με λαϊκιστική ρητορική και ρεφορμιστική πράξη ανέλαβε να διαμεσολαβήσει τη λαϊκή βούληση. Ακόμα κι αν αυτή η κυβέρνηση όπως αποδείχθηκε επί του πρακτέου δεν είχε κανένα σχέδιο δράσης για οποιοδήποτε τομέα πολιτικής διαχείρισης, θα έπρεπε έστω από την πενιχρά εμπειρία σχεδόν δύο μηνών να κατασταλάξει προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί. Αν διέθετε την πολιτική ταπείνωση να αντιληφθεί έστω και τώρα ότι το κατεστημένο των ευρωπαϊκών θεσμών που τώρα επικαλείται με ιερό σεβασμό θα την προδώσει λίγο αργότερα όπως ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Αυστρίας, ακόμα και της Κύπρου, θα μετανοούσε. Όμως όχι, επιμένει να κρούει τις θύρες των αντιπάλων για να της παράσχουν βοήθεια από τον εχθρό που την καταδιώκει μη αντιλαμβανόμενη ότι το δόγμα, ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος εστί, δεν ισχύει πάντα. Ιδιαιτέρως δε βρίσκει εφαρμογή ανάμεσα στα μέλη ηγεσιών ενός συνασπισμού κρατών, ο οποίος αν και ουσιαστικά παραπαίει σε ζητήματα δομικής συνοχής, ωστόσο πατά επί πτωμάτων έστω και για την προσωρινή του διάσωση. Ποια Ευρώπη αγαπά και θέλει να παραμείνει ο κ. πρωθυπουργός πάση θυσία? Από ποιάς ποιότητας θέσμια ζητά στήριξη και αλληλεγγύη? Βάζει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα? Με νοοτροπία διαδήλωσης ακούγεται κι ένα σύνθημα για τις αποζημιώσεις. Είναι αυτό πολιτική ριζοσπαστικής ανατροπής νομο-κατεστημένων συμφερόντων? Ο ερχόμενος Απρίλιος είναι μήνας πολύ κρίσιμος: α. για την αποπληρωμή σοβαρών ανειλημμένων δημοσιονομικών υποχρεώσεων, β. για την αξιολόγηση των μεταρρυθμίσεων από τους θεσμούς και γ. ξεκινά και η δίκη για τη χρυσή αυγή. Με άλλα λόγια αν αντιστοιχίσουμε: α. επίκειται μια ισχυρά οικονομική ταλάντωση, β. ένας έξωθεν πολιτικός έλεγχος με πιθανές ενδοκυβερνητικές αναταράξεις και γ. ενδεχόμενες διχαστικές τάσεις στην ελληνική κοινωνία. Μήπως η κυβέρνηση δε δείχνει να συγκαταβαίνει στην ανάγκη των περιστάσεων και λόγω ενθουσιασμού προσιδιάζει με το νόημα της φράσης, τα παιδία παίζει και το λαό εμπαίζει? Αυτεξούσιος
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ contraTVπαρακολουθεί ο ..ακατανόμαστος...
ΑπάντησηΔιαγραφή