Σε τι χώρα ζούμε;

Σε τι χώρα ζούμε επιτέλους; Σε ποια πόλη της Ευρώπης ή του κόσμου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει εδώ και μία εβδομάδα στην πλατεία Συντάγματος; Περίπου 200 Σύροι, οικογένειες με μικρά παιδιά, συνεχίζουν για πέμπτη ημέρα τη διαμαρτυρία τους στο Σύνταγμα ζητώντας να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες πολέμου και να διευθετηθεί το ζήτημα της στέγασης και της ιατρικής περίθαλψης τους. Οι οικογένειες βρίσκονται νυχθημερόν στην πλατεία, με πανό στα σκαλιά απέναντι από τη Βουλή.

Δηλώνουν ότι είναι πρόσφυγες πολέμου και ζητούν να τους αναγνωριστεί το καθεστώς του πρόσφυγα, καθώς επίσης να λυθούν τα προβλήματα σίτισης και στέγασης που αντιμετωπίζουν. Ζητούν ακόμη να τους παρασχεθεί ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ιδιαίτερα στα παιδιά που είναι μαζί τους. Για την ώρα, όπως αναφέρουν οι ίδιοι, απευθύνονται σε έναν μόνο γιατρό Συριακής καταγωγής που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, αλλά προφανώς δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες τόσων ανθρώπων.

Με ποιο αιτιολογικό και για ποιο λόγο εισήλθαν στη χώρα; Πως και γιατί επέλεξαν την Ελλάδα; Πως έφτασαν μέχρι την πλατεία Συντάγματος και πως παραμένουν ανενόχλητοι απαιτώντας με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο την συμπάθεια και τον οίκτο της Ελληνικής πολιτείας; Αν πραγματικά ενδιαφέρει την Ελληνική κοινωνία η τύχη αυτών των ανθρώπων, γιατί δεν τους φιλοξενούν στα σπίτια τους όλοι όσοι -τάχα- τους συμπαρίστανται; Γιατί όλοι οι "φιλάνθρωποι" -κυρίως- της αριστεράς, της θολοκουλτούρας και της ελεεινής προπαγάνδας δεν τους περιθάλπουν στα γραφεία του κόμματός τους ή στα ακίνητα που διαθέτουν; Πολύ απλά γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για αυτούς τους ανθρώπους. Το μόνο που κοιτούν και στο μόνο στο οποίο αποσκοπούν είναι η πολιτική εκμετάλλευση του γεγονότος.

Η πολιτική ανεπάρκεια και τα πολιτικά συμφέροντα είναι αυτά που συντηρούν αυτήν την οικτρή και ταυτόχρονα άθλια κατάσταση που εξαθλιώνει και εξευτελίζει τόσο την ανθρώπινη φύση των μεταναστών, όσο και την εικόνα της χώρας μας. Το πόσο κατευθυνόμενο είναι το όλο ζήτημα φαίνεται από το γεγονός πως αυτήν την τραγική εικόνα πλαισιώνουν οι αδαείς πολίτες που θεωρούν πως συμπαραστέκονται στον ανθρώπινο πόνο χωρίς να εξετάζουν τα πραγματικά αίτια του προβλήματος. Οι πολίτες σε πολλές περιπτώσεις ζητούν -και καλά κάνουν- να πολεμηθεί ένα κακό σύμπτωμα, αλλά σπάνια ζητούν την θεραπεία της ασθένειας που το προξενεί. Η ασθένεια αυτή δεν είναι άλλη από το πολιτικό κατεστημένο που διαλύει μέρα με την ημέρα κάθε συνεκτικό δεσμό που συγκρατεί αλλά και συγκροτεί την πατρίδα μας.

Βρισκόμαστε στην ύστατη ώρα και είναι απόλυτη ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως βαδίζουμε προς τον αφανισμό ως έθνος, χωρίς τίποτε να μπορεί να ανακόψει την φρενήρη πορεία που ακολουθούμε.