Η Γαλλία στο ΔΝΤ;

Η απόλυτη επιβεβαίωση και επαλήθευση όλων όσων έγραφα στις αρχές του μήνα (11/10/2014) και αφορούσαν στη Γαλλία και στην πορεία της μέσα στην Ε.Ε., έρχεται σήμερα δια στόματος ενός πρώην προέδρου της. Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Valéry Giscard d'Estaing, εκτιμά σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε σήμερα (25/10) στην εφημερίδα Le Figaro, πως η Γαλλία «κινδυνεύει να βρεθεί στην κατάσταση την οποία έχει γνωρίσει η Ελλάδα και να αναγκαστεί να ζητήσει τη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου».

Ο πρόεδρος της Γαλλίας από το 1974 έως το 1981, προτείνει με την υποστήριξη του Helmut Heinrich Waldemar Schmidt, καγκελάριου της Γερμανίας την ίδια περίοδο, να σχηματιστεί γύρω από το ευρώ μία «ομοιογενής ομάδα» αποτελούμενη από δέκα περίπου χώρες που θα έχουν τους ίδιους κανόνες όσον αφορά στον προϋπολογισμό και στα δημοσιονομικά. Την ομάδα αυτή την αποκαλεί «Europa».

Παρά το αυξημένο χρέος, εξηγεί, «σήμερα προστατευόμαστε από τα πολύ χαμηλά επιτόκια, όμως αυτό είναι προσωρινό. Η Fed [1] έχει ανακοινώσει την πρόθεσή της να αυξήσει τα επιτόκια της όταν ο συνδυασμός των περιστάσεων το επιτρέψουν, πιθανόν σε 18 μήνες [...] Εκείνη την ημέρα, η χώρα μας κινδυνεύει να βρεθεί στην κατάσταση της Ελλάδας. Οι δημόσιες αρχές θα οδηγηθούν στο να ζητήσουν τη βοήθεια του ΔΝΤ».

Σύμφωνα με τον Giscard d'Estaing, «ο μηχανισμός της Ευρώπης αποσυναρμολογήθηκε με το Γαλλικό "Όχι" στο δημοψήφισμα του 2005 [2]. Όμως οι δημοσκοπήσεις το καθιστούν σαφές: μία μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών μας δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να εγκαταλείψουν το ευρώ! Θα πρέπει να στηριχθούμε σε αυτή την υποστήριξη της κοινής γνώμης για να ξαναβρούμε το νήμα του αρχικού Ευρωπαϊκού σχεδίου, μαζί με εκείνους από τους γείτονές μας που το επιθυμούν πολύ και να αφήσουμε τους άλλους να ζήσουν τη ζωή τους».

Ο Giscard d'Estaing μάλιστα προτείνει και τα μέλη αυτής της elite που ονειρεύεται και είναι η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Αυστρία, και «όταν έρθει η στιγμή η Πολωνία», όπως ο ίδιος λέει προσθέτοντας πως «μπορεί να προβλεφθεί η συμμετοχή της Ιρλανδίας και της Φινλανδίας».

«Αυτές οι δώδεκα χώρες θα αποτελούσαν μία ομοιογενή ομάδα που θα αποκαλέσουμε Europa. Ο σκοπός της είναι να συμπληρωθεί το ευρώ με μία ένωση των προϋπολογισμών και των δημοσιονομικών, η οποία θα επιτευχθεί εν καιρώ από ένα κοινό δημόσιο Θησαυροφυλάκιο και από έναν μηχανισμό οικονομικής αλληλεγγύης», αναφέρει ο Valéry Giscard d'Estaing, ο οποίος υπερασπίζεται τη θέση αυτή σε ένα βιβλίο του με τίτλο "Europa – la dernière chance de l’ Europe" (Europa, η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης) και το οποίο προλογίζει ο Helmut Heinrich Waldemar Schmidt.

Μόνο οι δικοί μας πολιτικοί εμμένουν να κρατούν σιδηροδέσμια τη χώρα μας σε ένα νόμισμα που δεν αντικατοπτρίζει σε τίποτε την οικονομία μας. Αν οι Ευρωπαίοι δεν μας θέλουν μια φορά στη ζώνη του ευρώ, εμείς θα έπρεπε δέκα φορές να συμφωνούμε και να είχαμε αποχωρήσει εδώ και πολύ καιρό. Δυστυχώς η Ελλάδα πάσχει από πολιτική (και όχι μόνο) λειψανδρία...

_____________________

[1] Η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ.

[2] Αναφέρεται στο δημοψήφισμα της 29/5/2005 όπου το 54,87% των Γάλλων πολιτών ψήφισε κατά της Συνταγματικής Συνθήκης προκαλώντας πολιτικό "σεισμό" στην Ευρώπη, η οποία μάλλον δεν ήταν προετοιμασμένη για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τα χειρότερα για την Ευρώπη ήρθαν τρεις ημέρες αργότερα: την 1η Ιουνίου, η Ολλανδία με συντριπτικό ποσοστό που άγγιξε το 65% απέρριψε με τη σειρά της πανηγυρικά το ευρωσύνταγμα. Την προεδρία ανέλαβε η Βρετανία που έσπευσε να δηλώσει ότι το δικό της -πιθανό- δημοψήφισμα για το θέμα επρόκειτο να αναβληθεί επ' αόριστον. Με δύο ιδρυτικά μέλη να έχουν ήδη απορρίψει το ευρωσύνταγμα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε το Σεπτέμβριο του 2005 ότι η διαδικασία «παγώνει» για τουλάχιστον τρία χρόνια, αν και είχε προηγηθεί ενδιάμεσα η επικύρωση από το Λουξεμβούργο και τη Μάλτα. Για να τεθεί άλλωστε σε ισχύ η Συνταγματική Συνθήκη, πρέπει να επικυρωθεί από όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Όπως ήταν αναμενόμενο η αρχική προθεσμία που είχε οριστεί για να τεθεί σε ισχύ το ευρωσύνταγμα δηλ. ο Νοέμβριος του 2006 δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Tο μόνο που πέτυχε η Ε.Ε. ήταν η «Συνθήκη της Λισσαβόνας» ή αλλιώς «η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», που τέθηκε σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου του 2009.