Θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση και βαρύτητα στις σημαντικές γεωπολιτικές αλλαγές, που επιμελώς έχουν δρομολογηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αποσκοπούν στην κατάργηση των εθνικών κρατών και στην αντικατάστασή τους από "ανεξάρτητες" περιοχές, που θα υπάγονται διοικητικά στην μία ενιαία Ευρωπαϊκή κυβέρνηση των Βρυξελλών. Έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη στο παρελθόν πως, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η "Ευρωπαϊκή" πορεία της Ελλάδος δεν ωφέλησε σε τίποτε τον τόπο, αλλά αντίθετα έγινε αιτία πολλών δεινών με αποκορύφωμα την σημερινή τραγική εικόνα της Χώρας.Παρά τα καίρια πλήγματα, που έχει δεχθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε ό,τι αφορά στην αξιοπιστία και στο κύρος της, εν τούτοις καταφέρνει να μετασχηματίζεται και να παρουσιάζεται ως η μοναδική ελπίδα για την πρόοδο και την ευημερία των λαών της γηραιάς ηπείρου.
Πριν από τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου του 2014 είχε γίνει ιδιαίτερα αισθητή η αύξηση των λεγόμενων "ευρωσκεπτικιστών", που εναντιώνονταν στην πολιτική και στην δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζητώντας την εξασφάλιση αλλά και την ενδυνάμωση της εθνικής ταυτότητος των κρατών–μελών της. Οι ιθύνοντες της Ε.Ε., αντελήφθησαν έγκαιρα πως η κλασσική ρητορική τους δεν είχε την ίδια ισχύ και αποτελεσματικότητα, που είχε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, και γι’ αυτό άρχισαν να αναδιπλώνονται.
Πρωτίστως φρόντισαν να αποδομήσουν το χάρτινο –όπως αποδείχθηκε– οικοδόμημα των ευρωσκεπτικιστών, αποκαλύπτοντας τις πραγματικές προθέσεις των "ηγετών" τους. Κύριος εκφραστής των "πολεμίων" της Ενώσεως εθεωρείτο μέχρι πρότινος ο Βρετανός Nigel Farage, ιδρυτής και πρώην επικεφαλής του UKIP. Ο Farage, ήταν –ενδεχομένως παραμένει– αντίθετος με την παραμονή της Βρετανίας στην Ε.Ε., ενώ από το 2009 αγωνιζόταν τόσο από τα έδρανα του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, όσο και από την Βρετανία για να δείξει ποια είναι πραγματικά η Ε.Ε.
Ωστόσο, στις 4 Ιουλίου του 2016, αιφνιδίασε την υφήλιο ανακοινώνοντας την παραίτησή του από την προεδρία του UKIP, και, μάλιστα, αμέσως μετά από την θεαματική νίκη του στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου του 2016! Έτσι, με όλα όσα έπραξε αμέσως μετά από την παραίτησή του ο "επαναστάτης" Farage απέδειξε πως είχε δική του προσωπική agenda και δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τους Βρετανούς ή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πριν αναλάβει επισήμως ο Trump την προεδρία των ΗΠΑ, συναντήθηκε μαζί του τρεις φορές, προλαβαίνοντας ακόμα και την μετέπειτα επίσκεψη της Βρετανίδος πρωθυπουργού(!). Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονταν –μάλλον όχι άδικα– πως ήταν ήδη συνεργάτης της κυβερνήσεως του Trump ως σύμβουλος στα θέματα που άπτονται των σχέσεων των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου.
Αλίμονο, όμως, σε όλους όσοι είχαν πιστέψει τα λόγια του νομίζοντας πως υποστήριζαν έναν ειλικρινή πολιτικό, που το 1992 είχε αποχωρήσει από τους Συντηρητικούς διαφωνώντας με την υπογραφή της Συνθήκης του Maastricht. Στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα, που απέστειλε προς όλους τους συνεργάτες και συναγωνιστές του, φαινόταν ξεκάθαρα πως τα κίνητρά του δεν ήταν αλτρουιστικά –όπως παρουσιαζόταν τόσα χρόνια– αλλά καθαρά προσωπικά: «Αποφάσισα να αποσυρθώ από την ηγεσία του UKIP. Η νίκη της άποψης για αποχώρηση από την Ε.Ε. στο δημοψήφισμα σημαίνει ότι η πολιτική μου φιλοδοξία έχει επιτευχθεί […]».
Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή. Οι Βρετανοί μέχρι σήμερα, δύο χρόνια μετά το δημοψήφισμα, δεν γνωρίζουν ακόμα τι μέλλει γενήσεσθαι με την πατρίδα τους και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει αλλάξει τίποτε στα μέχρι σήμερα ισχύοντα. Ακόμα μία "δημοκρατική" διαδικασία εντός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, που αποδεικνύεται στην πράξη άχρηστη, ανούσια και τυπική, όπως είχε συμβεί και στην Πατρίδα μας με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015. Είναι σαφές πως η Ε.Ε. στην πράξη δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη της τους "δημοκρατικούς" θεσμούς και την γνώμη των Ευρωπαίων πολιτών, άσχετα με το τι ισχυρίζεται λεκτικά.
Από την άλλη πλευρά, οι υπηρέτες του διαβόητου "Ένα τοις εκατό" και πρωτεργάτες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως κατάφεραν να δημιουργήσουν την εντύπωση στον πολύ κόσμο πως όλοι όσοι αντιστέκονται στα σχέδια τους είναι ανεδαφικοί γραφικοί, που το μόνο που είναι σε θέση να προξενήσουν είναι βάσανα και περιπέτειες. Εδώ που τα λέμε, παραδείγματα όπως ο Nigel Farage, o Alexander Boris de Pfeffel Johnson, o Donald John Trump και οι συν αυτοίς, δικαιώνουν απόλυτα τους Δυτικούς.
Γι’ αυτό επανέρχονται δριμύτεροι και αποφασισμένοι να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο των σχεδίων τους, που είναι ο κατακερματισμός των σημερινών Ευρωπαϊκών κρατών. Δεν πρόκειται –για ακόμα μια φορά– για κάποιο νέο σχέδιο, αλλά για ένα πολύ καλά ενορχηστρωμένο και άψογα μελετημένο σχέδιο, που καταρτίζεται εδώ και πολλά χρόνια.
Στον αντίποδα των ευρωσκεπτικιστών εμφανίζεται, ολοένα και πιο πολύ, μια άλλη τάση –σε μεγάλο βαθμό κατευθυνόμενη από την σημερινή δομή της Ε.Ε. αλλά και από τις Η.Π.Α.– που οραματίζεται μια νέα "αναγέννηση" της Ευρώπης. Όπως είχαμε προβλέψει πριν από μία τετραετία, μέρα με τη ημέρα βλέπουμε ολοένα και περισσότερους εκφραστές αυτής της τάσης να τοποθετούνται δημόσια.
Ένας από αυτούς είναι και ο Γάλλος δημοσιογράφος Olivier Guez, ο οποίος σε ένα αρκετά επικίνδυνο άρθρο του πριν από πέντε χρόνια, έθεσε τα θεμέλια για τη δημιουργία της σύγχρονης Ευρώπης. Το άρθρο του Olivier Guez με τίτλο "Are There Any Europeans Left?", δηλαδή "Έχουν απομείνει καθόλου Ευρωπαίοι;" μετέφρασε από τα Γαλλικά ο Edward Gauvin και δημοσιεύθηκε στους "Times" της Νέας Υόρκης, στις 2 Μαρτίου του 2013.
Ο Guez αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «όλως περιέργως, αποδεικνύεται, πίσω στα τέλη του 20ου αιώνα, ότι οι ηγέτες και τα θεσμικά όργανα της Γηραιάς Ηπείρου δεν κατάλαβαν ποτέ ότι για να οικοδομήσουν μια κοινή Ευρώπη, έπρεπε να βρουν, ή να καλλιεργήσουν, Ευρωπαίους με Ευρωπαϊκό πνεύμα, για να δώσουν στο έργο ενοποιητική ουσία» και συνεχίζει λέγοντας πως «ίσως οι ηγέτες της Ευρώπης θα έπρεπε να ήταν πιο υποψιασμένοι, περισσότερο αφυπνισμένοι όταν ο ενθουσιασμός για την ενότητα άρχισε να ξεφτίζει, ακόμη και πριν από την κρίση. Το 2005, Γάλλοι και Ολλανδοί ψηφοφόροι εμπόδισαν την πρόοδο προς την κατεύθυνση ενός Ευρωπαϊκού συντάγματος».
Βλέπουμε για ακόμα μία φορά πως οι υποστηρικτές του έργου του "Ένα τοις εκατό" δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη, παρατηρούν τα πάντα και λαμβάνουν τα μέτρα τους απέναντι σε οτιδήποτε θα μπορούσε να επιβραδύνει ή να ακυρώσει τα σχέδιά τους. Προσέξτε πόσο έντεχνα ο Guez στην συνέχεια προετοιμάζει την κοινή γνώμη, για τα όσα βιώνουμε σήμερα:
«Οι ηγέτες της άποψης, του εμπορίου και της κυβέρνησης γενικά συμφωνούν ότι η ήπειρος θα μπορούσε να επωφεληθεί από μια μεγαλύτερη πολιτική ενότητα, δεδομένου ότι η παγκοσμιοποίηση ευνοεί τον ηπειρωτικό συνασπισμό. Όμως, τα έθνη και οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να εγκαταλείψουν μεγάλες περιοχές της κυριαρχίας τους, και τίποτα δεν τους έχει προετοιμάσει για αυτό. Με το ρυθμό που πηγαίνουν τα πράγματα, εάν οι Ευρωπαίοι κληθούν να πιέσουν για ενότητα, θα αρνηθούν.
Για το λόγο αυτό, η Ευρώπη πρέπει να βρει μια νέα ιδέα, ένα νέο όραμα, ένα συνδετικό ιστό για το μέλλον. Γνώριμες μεγαλεπήβολες αρχές, δεν θα είναι αρκετές. Τα δικαιώματα του ανθρώπου, του πλουραλισμού, της ελευθερίας της σκέψης, της ελεύθερης αγοράς, της σοσιαλδημοκρατίας –όλα είναι στα συντάγματα των εθνών. Οι πολίτες δεν χρειάζονται την Ευρωπαϊκή Ένωση να τους τα προμηθεύσει.
Πώς, λοιπόν, θα δημιουργηθούν συναισθηματικοί δεσμοί με την Ευρώπη;
Ίσως η απάντηση είναι να φανταστούμε μια Ευρώπη στη σάρκα, με χρώματα, μυρωδιές, λαογραφία, ποιητική δύναμη. Και ποικιλία. Ο στόχος δεν είναι εκείνος που σχηματίζεται με τις γνωστές αρχές –κοινή γλώσσα ή ιστορία ή δεσμοί αίματος– αλλά ακριβώς το αντίθετο: μια υπερεθνική, ουσιαστικά Continental πολιτισμική κατανόηση και σημείο αναφοράς. Όπως η ρήση του κ. Kundera για τη «μέγιστη ποικιλία στον ελάχιστο χώρο» της Ευρώπης –μια ιδέα τόσο ισχυρή όσο το «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη», ή «Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι».
Ένα τέτοιο θεμελιώδες ιδεώδες είναι εκ των ων ουκ άνευ της πολιτικής ενότητας της Γηραιάς Ηπείρου. Ένας Ευρωπαϊκός πολιτισμός γενικότερα θα επέτρεπε την δημιουργία δεσμών που δεν υπάρχουν πια, αλλά χρησιμοποιούνται, όταν οι "επιβάτες", οι Μικρές Βιέννες αλλά και η ροή της λαμπρότητας πέρα από τα σύνορα μεταφέρουν τι σημαίνει το να θεωρεί τον εαυτό του κανείς ως Ευρωπαίο.
Θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω ενός Ευρωπαϊκού προγράμματος σπουδών των πολιτών σε κάθε σχολείο. Δίνοντας έμφαση στην εκμάθηση άλλων γλωσσών. Μέσω της αύξησης των προγραμμάτων ανταλλαγής (σε όλες ηλικίες και τάξεις). Μέσω της βελτίωσης της κινητικότητας. Μέσα από ενοποίηση των Ευρωπαϊκών συστημάτων υγείας και συνταξιοδότησης. Μέσω της εκλογής Ευρωπαίων εκπροσώπων που άμεσα θα λογοδοτούν στους ψηφοφόρους τους, μέσα από πιο ισότιμη μεταχείριση των εργαζομένων επισκεπτών και μεταναστών».
Ο Guez καταλήγει προτρέποντας «Προωθήστε την πνευματική ενότητα της Ευρωπαϊκής ηπείρου, οργανωμένη γύρω από την ποικιλομορφία της».
Πριν από τέσσερα χρόνια, που είχαμε πρωτοαναφερθεί στο συγκεκριμένο ζήτημα, η σημερινή πραγματικότητα φάνταζε σε κάποιους σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή "κινδυνολογία" ευφάνταστων συνωμοσιολόγων.
Το δυστύχημα είναι πως και σήμερα, παρά τα όσα έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν, κάποιοι επιμένουν να υποστηρίζουν την "Ευρωπαϊκή" προοπτική της Ελλάδος! Είμαστε σίγουροι πως είναι αφελείς ή, μήπως, πρόκειται για συνειδητούς προδότες του Έθνους; Αλλά και όλοι όσοι έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο, εργάζονται ουσιωδώς προς την αποτροπή του, ή απλά χτυπούν τον αέρα αντιμετωπίζοντας πυροσβεστικά και τμηματικά τα επί μέρους ζητήματα, που ανακύπτουν, συντηρώντας παράλληλα το περιβάλλον και τις συνθήκες που τα δημιουργούν;
___________________
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος»
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου