Η Μεγάλη ... Πλύση Εγκεφάλου! (2)

Θα το αναλύσω μέσω παραδείγματος. Πώς μπορείτε να συζητήσετε με κάποιον σχετικά με την κατάσταση στην Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στη Συρία, όταν όλες οι απόψεις του επί του θέματος έχουν ληφθεί από μία και μόνο πηγή (τα Δυτικά Μέσα Ενημερώσεως); Αυτοί οι άνθρωποι σπάνια γνωρίζουν πολλά για την ιστορία της Ύστερης Οθωμανικής περιόδου ή την δύναμη του κενού που δημιουργήθηκε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι τραγικό το πόσο ανόητοι απεστάλησαν από την Δύση να βασανίζουν την περιοχή, όπως φαίνεται από την θρυλική ιστορία του Αμερικανού στρατηγού που μετά από συνάντηση με έναν Ιρακινό χριστιανό ρώτησε με απορία «Λοιπόν, πότε προσηλυτίστηκε η οικογένειά σας;» «Α, περίπου 2000 χρόνια πριν» άκουσε για απάντηση. Είναι πολύ πιο εύκολο να κάνουν πλύση εγκεφάλου στους ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με οποιοδήποτε πολιτισμό και καμία γνώση της Ιστορίας. Για όποιον γνωρίζει πραγματικά την Ιστορία και τα γεγονότα, η απεικόνιση της αναταραχής στην Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στην Συρία από τα Δυτικά Μέσα Ενημέρωσης εμφανίζεται ως το πιο απίστευτο παραμύθι.

Σε μια Συριακή εκκλησία συναντήθηκα πρόσφατα με ανθρώπους που ήταν εντελώς προβληματισμένοι από την κάλυψη αυτής της σύγκρουσης από το BBC. Στα μάτια τους ο Putin θα έπρεπε να λάβει βραβείο Nobel Ειρήνης και ίσως θα έπρεπε να ανακηρυχθεί στο ισοδύναμο του "Δίκαιος μεταξύ των εθνών" για το ότι σταμάτησε την γενοκτονία των Χριστιανών από τους Δυτικά χορηγούμενους μαχητές στην χώρα αυτή. Αλλά δεν μπορείτε καν να αρχίσετε να λέτε αυτό σε ένα θύμα της πλύσης εγκεφάλου, επειδή "γνωρίζει" ότι ο Putin "διώκει" τους ομοφυλόφιλους και έχει εισβάλει σε μια χώρα που ονομάζεται Ουκρανία (τώρα πού το θυμήθηκαν αυτό πάλι;). Έτσι, ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις πλύση εγκεφάλου είναι να δημιουργήσεις μια ολόκληρη κοινωνία όπου επιτρέπεται μόνο μία κοσμοθεωρία και μόνο ένα σύστημα "αξιών" κυριαρχεί παντού, αλλά (και αυτό είναι κρίσιμο) αυτό θα πρέπει να γίνει χωρίς βία.

Πράγματι, πρέπει να γίνει με τη μεγαλύτερη δυνατή "ευγένεια" ή " σε σκοτώνω με το γάντι" μέσω του ευφημιστικού σύγχρονου λόγου και θα πρέπει να καυτηριάζει κάθε αντίφαση ως "λόγο-έχθρας".

Λοιπόν, τα αποτελέσματα όλων αυτών είναι πολύ λυπηρά και πολύ κακά, όχι απλώς και μόνο επειδή η κοσμοθεωρία που περιγράφεται είναι στην καλύτερη περίπτωση φορτωμένη με ανοησίες, αλλά επειδή επίσης σκοτώνει την Ιστορία και τον πολιτισμό. Στις σχολές Ιστορίας οι φοιτητές συχνά διαβάζουν περισσότερα βιβλία για την λεγόμενη "θεωρία" από ό, τι για την πραγματική ιστορία. Μαζί με αυτό είναι η τάση να γράψουν ιστορία με το σιωπηλό αλλά πάντα παρών ηθικό πλαίσιο της φιλελεύθερης εκκοσμίκευσης να παραμονεύει σε κάθε πρόταση. Αυτό έχει οδηγήσει σε αυτό που αποκαλώ "η χειραγώγηση της Ιστορίας", όπου ολόκληρη η παλαιότερη Ιστορία συνοψίζεται στο ότι πρόκειται για την ιστορία των "αποκλεισμένων φωνών" ή των "περιθωριοποιημένων ατόμων" και ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία (ακόμη και η ιστορία του Ναπολέοντα) συνοψίζεται στο ότι ο Hitler ήταν "ένας πολύ κακός άνθρωπος" και στην αναγκαιότητα του "να μην επαναληφθεί ποτέ ο φασισμός" (δηλαδή, οτιδήποτε άλλο εκτός από την σύγχρονη φιλελεύθερη εκκοσμίκευση). Στην λογοτεχνία, τα αποτελέσματα έγιναν ακόμη πιο καταστροφικά και τολμώ να πω ότι είναι πολύ απίθανο και μάλλον αδύνατο να προκύψει ποτέ ξανά ένας πραγματικά μεγάλος συγγραφέας.

Αντί του Mishima έχουμε τον Murakami και αντί του T.S. Eliot έχουμε τον Seamus Heaney. Είναι αυτονόητο ότι μια ιδιοφυΐα, όπως ο Louis-Ferdinand Celine ή ο Dostoyevsky ποτέ δεν θα μπορούσαν να προκύψουν από τον τρέχοντα μονοδιάστατο πολιτισμό μας (και σίγουρα εάν το έκαναν αμέσως θα κατηγορούντο για λόγο-έχθρας ή απλώς θα αγνοούνταν). Αλλά είναι επίσης αλήθεια, ακόμη και αν οι φιλελεύθεροι θιχθούν από αυτό, ότι ακόμη και οι κλίνοντας πιο αριστερά (αν και κάποιος θα πρέπει να είναι προσεκτικός εδώ) μεγάλοι συγγραφείς του περασμένου αιώνα, όπως ο Rilke, ο Broch, o Musil και o Thomas Bernhard σήμερα δεν θα μπορούσαν ποτέ να εμφανιστούν στην αποδυναμωμένη κουλτούρα που ζούμε. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η παρακμή πηγαίνει χέρι-χέρι με τον "χωρίς αποκλεισμούς" ευαγγελισμό της φιλελεύθερης elite. Στις ευαγγελιζόμενες την ισότητα μέρες μας, όπου ο καθένας είναι ένας καλλιτέχνης και ο καθένας είναι ένας συγγραφέας, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα καλλιτέχνες και δεν υπάρχουν συγγραφείς. Το πρόβλημα είναι ότι αν και το απανταχού δόγμα των φιλελευθέρων φιλοδοξεί να είναι ένα "σύστημα αξιών", στην πραγματικότητα είναι ένα σύστημα κενό από όλες τις πεποιθήσεις, ή ακόμα και από την έννοια της πίστης. Ο T.S. Eliot πανεύκολα το αναγνώρισε αυτό στο αμφιλεγόμενο "φασιστικό" δοκίμιό του «Αfter Strange Gods», όπου γράφοντας για την βλασφημία κατέληξε: «Επαναλαμβάνω ότι δεν υπερασπίζομαι την βλασφημία, αποδοκιμάζω έναν κόσμο που η βλασφημία είναι αδύνατη».

[ προηγούμενη σελίδα ]