Γράφει ο διακεκριμένος οικονομολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati στο Ohio των ΗΠΑ, Δρ. Κωνσταντίνος Γ. Πολυχρονίου.Η Μετάβαση στην Παγκόσμια Διακυβέρνηση
Στις 9 Νοεμβρίου του 1989, το Τείχος του Βερολίνου έπεσε σηματοδοτώντας την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την έναρξη αυτού που ο Πρόεδρος George H. W. Bush αποκάλεσε «Νέα Παγκόσμια Τάξη» (1991). Ο στόχος της Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής, εν μέρει, μπορεί να ήταν υγιής, και μιλάω για τον εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής, αλλά η στρατηγική και σίγουρα οι τακτικές που επινοήθηκαν ήταν άστοχες. Ο εκδημοκρατισμός είναι ένας υγιής στόχος, αλλά πρέπει να πραγματοποιηθεί αξιολογώντας τις πολιτισμικές ιδιοσυγκρασίες. Η ορθολογική σκέψη απαιτεί ότι μια έννοια πρέπει πρώτα να γίνει κατανοητή πριν μπορέσει να χρησιμοποιηθεί. Το 2003, ο Πρόεδρος George W. Bush (Junior), διατύπωσε το όραμά του για εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής χρησιμοποιώντας το αμερικανικό μοντέλο. Προφανώς, ένας τέτοιος στόχος δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί άμεσα, δεδομένου ότι τα πολιτιστικά ερείσματα των κοινωνιών της Μέσης Ανατολής είναι διαφορετικά από αυτά της αμερικανικής κοινωνίας. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο λάθος της Aμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η «Διατάραξη» της ΝέαςΤάξης - Πολυαρχία
Το 2000 η Γερουσία των ΗΠΑ έδωσε στην Κίνα το καθεστώς του πιο ευνοημένου έθνους (MFN) ευνοώντας την οικονομική της άνοδο. Μια τέτοια οικονομική άνοδος τροφοδοτήθηκε συνεργιστικά από την Κίνα που ήθελε να αναπτυχθεί οικονομικά και μια ενδημικήαμερικανική κουλτούρα της οποίας ο προσανατολισμός προωθεί τηνακόρεστη υπερκατανάλωση. Η δημιουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) το 1995 ήταν μια ενδεδειγμένη εξέλιξη του διεθνούς εμπορίου, αλλά η Περιφερειακή Ολοκλήρωση οδήγησε στην πολυαρχία. Το σημερινό παγκόσμιο περιβάλλον είναι πολυαρχικό. Παγκόσμια διείσδυση και κυριαρχία επιδιώκουν η Κίνα, η ΕΕ, η Ινδία, η Ν. Κορέα εκτός από τις ιστορικές δυνάμεις της Αμερικής και της Ρωσίας. Ως αποτέλεσμα, υπάρχει μεγαλύτερο χάος στην παγκόσμια διακυβέρνηση καθώς νέοι παγκόσμιοι παίκτες αρχίζουν να ανταγωνίζονται την αμερικανική κυριαρχία. Αυτή η σκληρή αξιολόγηση και συμπεριφορά αποτελούν το δεύτερο μεγάλο λάθος της Aμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι μια πολεμική κίνηση
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1991, το ΝΑΤΟ συνέχισε να διευρύνεται προς τα ανατολικά με χώρες που ήσαν πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτή η διεύρυνση θεωρήθηκε από την Ρωσία ως μια κίνηση «κακής πίστης» από την πλευρά του ΝΑΤΟ και της Αμερικής. Γιατί, άραγε, χρειαζόταν να υπάρχει το ΝΑΤΟ και, δη να επεκταθεί περαιτέρω προς τα ανατολικά, για να φτάσει σήμερα στα σύνορα της Ρωσίας; Οι χώρες της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Τσεχικής Δημοκρατίας και άλλων χωρών έχουν εκδημοκρατιστεί πρόσφατα και είναι μέλη της Ε.Ε. Αλλά, γιατί χρειάζεται να ανήκουν στο ΝΑΤΟ, όταν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δεν υπάρχει πλέον; Ποια είναι η άμεση σχέση μεταξύ εκδημοκρατισμού και στρατιωτικής οργάνωσης; Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά δεν είναι μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας. Τι κάνει η Αμερική ή το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία; Γιατί η Αμερική επένδυσε, έως τις 21 Απριλίου 2022, 14,9 δισεκατομμύρια δολάρια, με επιπλέον 33 δισεκατομμύρια δολάρια υπό συζήτηση στο Κογκρέσο των ΗΠΑ; Μια τέτοια τοποθέτηση αποτελεί το τρίτο μεγάλο λάθος της Aμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Το Δόγμα Μονρό – Μαθήματα για τη Ρωσία
Το 1823, ο τότε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζέιμς Μονρό καθιέρωσε το λεγόμενο δόγμα Μονρό, το οποίο θεωρούσε την ξένη παρέμβαση στο δυτικό ημισφαίριο ως εχθρική πράξη κατά των Ηνωμένων Πολιτειών. Ερώτηση: Γιατί η Ρωσία δεν έχει το δικαίωμα να ορίσει το δικό της δόγμα, ανάλογο με αυτό του δόγματος Μονρό; Αυτή η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν προβάλλει την Αμερική ως συνετή αλλά μάλλον ως ιμπεριαλιστική λόγω της ηθικής ασάφειας της δεδομένης πολιτικής. Αυτό αποτελεί το τέταρτο σημαντικό λάθος της Aμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Επιπροσθέτως, η πυρετώδης νεοφιλελεύθερη ώθηση προς την παγκοσμιοποίηση δεν έλαβε υπόψητον αρνητικό αντίκτυπο των εγγενών διαφορών στις διαπολιτισμικές αξίες. Η προώθηση της «πολυπολιτισμικότητος» (diversity), αυτή τη στιγμή, κυριαρχεί στην αμερικανική κοινωνικοοικονομική κουλτούρα. Ασφαλώς, η ποικιλομορφία είναι απαραίτητη και ενδείκνυται σε ένα περιβάλλον «ρυθμιστικό», «οργανωτικό» ή «προσανατολισμένο στην ατζέντα». Όμως, η «ποικιλομορφία» σε «γνωστικά-πολιτισμικά» (cognitive-cultural) περιβάλλοντα προάγει την αποδυνάμωση ενδημικών πολιτιστικών αξιών, επιφέροντας χάος και σύρραξη στην παγκόσμια διακυβέρνηση.
Σημειωτέον: Καθώς γνωρίζω ο Καθηγητής JohnMearsheimer, Πολιτικός επιστήμων, του Πανεπιστημίου του Σικάγου είναι ο μόνος επικριτής της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην Ουκρανία.
Στις 9 Νοεμβρίου του 1989, το Τείχος του Βερολίνου έπεσε σηματοδοτώντας την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την έναρξη αυτού που ο Πρόεδρος George H. W. Bush αποκάλεσε «Νέα Παγκόσμια Τάξη» (1991). Ο στόχος της Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής, εν μέρει, μπορεί να ήταν υγιής, και μιλάω για τον εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής, αλλά η στρατηγική και σίγουρα οι τακτικές που επινοήθηκαν ήταν άστοχες. Ο εκδημοκρατισμός είναι ένας υγιής στόχος, αλλά πρέπει να πραγματοποιηθεί αξιολογώντας τις πολιτισμικές ιδιοσυγκρασίες. Η ορθολογική σκέψη απαιτεί ότι μια έννοια πρέπει πρώτα να γίνει κατανοητή πριν μπορέσει να χρησιμοποιηθεί. Το 2003, ο Πρόεδρος George W. Bush (Junior), διατύπωσε το όραμά του για εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής χρησιμοποιώντας το αμερικανικό μοντέλο. Προφανώς, ένας τέτοιος στόχος δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί άμεσα, δεδομένου ότι τα πολιτιστικά ερείσματα των κοινωνιών της Μέσης Ανατολής είναι διαφορετικά από αυτά της αμερικανικής κοινωνίας. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο λάθος της Aμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η «Διατάραξη» της ΝέαςΤάξης - Πολυαρχία
Το 2000 η Γερουσία των ΗΠΑ έδωσε στην Κίνα το καθεστώς του πιο ευνοημένου έθνους (MFN) ευνοώντας την οικονομική της άνοδο. Μια τέτοια οικονομική άνοδος τροφοδοτήθηκε συνεργιστικά από την Κίνα που ήθελε να αναπτυχθεί οικονομικά και μια ενδημικήαμερικανική κουλτούρα της οποίας ο προσανατολισμός προωθεί τηνακόρεστη υπερκατανάλωση. Η δημιουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) το 1995 ήταν μια ενδεδειγμένη εξέλιξη του διεθνούς εμπορίου, αλλά η Περιφερειακή Ολοκλήρωση οδήγησε στην πολυαρχία. Το σημερινό παγκόσμιο περιβάλλον είναι πολυαρχικό. Παγκόσμια διείσδυση και κυριαρχία επιδιώκουν η Κίνα, η ΕΕ, η Ινδία, η Ν. Κορέα εκτός από τις ιστορικές δυνάμεις της Αμερικής και της Ρωσίας. Ως αποτέλεσμα, υπάρχει μεγαλύτερο χάος στην παγκόσμια διακυβέρνηση καθώς νέοι παγκόσμιοι παίκτες αρχίζουν να ανταγωνίζονται την αμερικανική κυριαρχία. Αυτή η σκληρή αξιολόγηση και συμπεριφορά αποτελούν το δεύτερο μεγάλο λάθος της Aμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι μια πολεμική κίνηση
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1991, το ΝΑΤΟ συνέχισε να διευρύνεται προς τα ανατολικά με χώρες που ήσαν πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτή η διεύρυνση θεωρήθηκε από την Ρωσία ως μια κίνηση «κακής πίστης» από την πλευρά του ΝΑΤΟ και της Αμερικής. Γιατί, άραγε, χρειαζόταν να υπάρχει το ΝΑΤΟ και, δη να επεκταθεί περαιτέρω προς τα ανατολικά, για να φτάσει σήμερα στα σύνορα της Ρωσίας; Οι χώρες της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Τσεχικής Δημοκρατίας και άλλων χωρών έχουν εκδημοκρατιστεί πρόσφατα και είναι μέλη της Ε.Ε. Αλλά, γιατί χρειάζεται να ανήκουν στο ΝΑΤΟ, όταν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δεν υπάρχει πλέον; Ποια είναι η άμεση σχέση μεταξύ εκδημοκρατισμού και στρατιωτικής οργάνωσης; Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά δεν είναι μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας. Τι κάνει η Αμερική ή το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία; Γιατί η Αμερική επένδυσε, έως τις 21 Απριλίου 2022, 14,9 δισεκατομμύρια δολάρια, με επιπλέον 33 δισεκατομμύρια δολάρια υπό συζήτηση στο Κογκρέσο των ΗΠΑ; Μια τέτοια τοποθέτηση αποτελεί το τρίτο μεγάλο λάθος της Aμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Το Δόγμα Μονρό – Μαθήματα για τη Ρωσία
Το 1823, ο τότε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζέιμς Μονρό καθιέρωσε το λεγόμενο δόγμα Μονρό, το οποίο θεωρούσε την ξένη παρέμβαση στο δυτικό ημισφαίριο ως εχθρική πράξη κατά των Ηνωμένων Πολιτειών. Ερώτηση: Γιατί η Ρωσία δεν έχει το δικαίωμα να ορίσει το δικό της δόγμα, ανάλογο με αυτό του δόγματος Μονρό; Αυτή η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν προβάλλει την Αμερική ως συνετή αλλά μάλλον ως ιμπεριαλιστική λόγω της ηθικής ασάφειας της δεδομένης πολιτικής. Αυτό αποτελεί το τέταρτο σημαντικό λάθος της Aμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Επιπροσθέτως, η πυρετώδης νεοφιλελεύθερη ώθηση προς την παγκοσμιοποίηση δεν έλαβε υπόψητον αρνητικό αντίκτυπο των εγγενών διαφορών στις διαπολιτισμικές αξίες. Η προώθηση της «πολυπολιτισμικότητος» (diversity), αυτή τη στιγμή, κυριαρχεί στην αμερικανική κοινωνικοοικονομική κουλτούρα. Ασφαλώς, η ποικιλομορφία είναι απαραίτητη και ενδείκνυται σε ένα περιβάλλον «ρυθμιστικό», «οργανωτικό» ή «προσανατολισμένο στην ατζέντα». Όμως, η «ποικιλομορφία» σε «γνωστικά-πολιτισμικά» (cognitive-cultural) περιβάλλοντα προάγει την αποδυνάμωση ενδημικών πολιτιστικών αξιών, επιφέροντας χάος και σύρραξη στην παγκόσμια διακυβέρνηση.
Σημειωτέον: Καθώς γνωρίζω ο Καθηγητής JohnMearsheimer, Πολιτικός επιστήμων, του Πανεπιστημίου του Σικάγου είναι ο μόνος επικριτής της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην Ουκρανία.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία», του Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πευκακίων. (Έτος ΚΑ', Ιούνιος – Ιούλιος 2022, Τεύχος 238-239, Σελίδα 274.)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου