Η Πόλις των πόλεων - Μανώλης Β. Βολουδάκης

Breaking

29/05/2017

Η Πόλις των πόλεων

Σήμερα, 29 Μαΐου 2017, αντί των τετριμμένων και χιλιοειπωμένων θρήνων, θα ήθελα να αφιερώσω ένα μικρό απόσπασμα από το ανέκδοτο αριστούργημα της αγαπημένης μου συγγραφέως, Νινέττας Βολουδάκη, με θέμα την Πόλη των πόλεων, την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη.

[ ... ] Λέγεται πως ο Βύζαντας, προτού ξεκινήσει από τα Μέγαρα για να βρει το κατάλληλο μέρος να χτίσει τη νέα αποικία, ζήτησε χρησμό από το μαντείο των Δελφών. Κι η Πυθία του απάντησε να χτίσει τη νέα του πόλη απέναντι από την πόλη των τυφλών! Γεμάτοι απορία για το ποια μπορεί να είναι αυτή η πόλη των τυφλών, οι Μεγαρείς με τον αρχηγό τους, ξεκίνησαν την έρευνά τους, ρωτώντας παντού όπου περνούσαν. Κανείς όμως από όσους συνάντησαν δεν την είχε ακούσει. Έτσι, ρωτώντας από λιμάνι σε λιμάνι, πέρασαν τη Μακεδονία και τη Θράκη και, κουρασμένοι και αποθαρρυμένοι, έφτασαν στη μικρασιατική ακτή, στη Χαλκηδόνα, αποικία κι αυτή των Μεγαρέων. Ευχαριστημένοι που βρήκαν μια αδερφική πόλη, αγκυροβόλησαν στο λιμάνι της για ανεφοδιασμό και πληροφορίες. Ούτε και οι Χαλκηδόνιοι όμως δεν είχαν ακουστά την πόλη των τυφλών. Απογοητευμένος και ταλαιπωρημένος ο Βύζαντας, εκείνο το βράδυ, δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι από την κούραση και τη στενοχώρια. Κι όταν έφυγε η νύχτα, όπως καθόταν στο λιμάνι, σήκωσε τα μάτια του προς την απέναντι ακτή, να δει τον ήλιο που ανέτειλε. Και είδε τότε εκείνο τον πανέμορφο τόπο, όπου η θάλασσα κυλάει σαν ποτάμι, με τους επτά καταπράσινους λόφους και την πεδιάδα ανάμεσά τους, με τις πηγές και τα ποτάμια του. Και τότε κατάλαβε το χρησμό της Πυθίας και γύρισε στους συντρόφους του και τους είπε: βρήκαμε τον τόπο που ζητούσαμε. Η πόλη των τυφλών είναι η Χαλκηδόνα, γιατί οι συμπατριώτες μας είναι τυφλοί που έχτισαν εδώ την πόλη τους, αγνοώντας τον υπέροχο τόπο που έχουν απέναντί τους.

Έτσι, ο Μέγας Κωνσταντίνος βρήκε τη δική του Επτάλοφο (αντίστοιχη με τους επτά λόφους της Ρώμης) και έχτισε τη δική του Νέα Ρώμη, στην ίδια ευθεία με την παλαιά, αλλά κατά πολύ ανώτερη στη γεωγραφική σπουδαιότητα και στην ωραιότητα από την παλαιά. Βρήκε τον τόπο που έγινε η καρδιά του νέου τρόπου ζωής και γι’ αυτό την αφιέρωσε σε Εκείνον που, Θεός ών, έγινε άνθρωπος, για να μας μάθει τον τρόπο να γίνουμε εμείς θεοί, αντί να λατρεύουμε για θεούς ανύπαρκτα όντα που δεν μπορούν να μας βοηθήσουν σε τίποτα.

Η παράδοση λέει πως, όταν όριζε τα όρια της πόλης, εκεί όπου έχτισε και το πρώτο τείχος, πήγαινε μπροστά από τους αυλικούς του, πάνω στο άλογό του, δείχνοντας τα σημεία στους μηχανικούς του. Κάποια στιγμή που οι υπόλοιποι κουράστηκαν να τον ακολουθούν, τον ρώτησαν πότε θα σταματήσει. Κι εκείνος τους απάντησε: όταν θα σταματήσει αυτός που πηγαίνει μπροστά μου και μου δείχνει το δρόμο! Έτσι, διαδόθηκε η είδηση ότι τα όρια της νέας πόλης τα αποκάλυψε άγγελος του Θεού στον ιδρυτή της.

Η "γέννησή" της –τα εγκαίνιά της- έγιναν στις 11 Μαΐου του 330, κι ο Μάιος συνδέθηκε μ’ έναν παράξενο και μυστηριακό τρόπο με την ύπαρξη της νέας πόλης. Και το στίγμα του "χαρακτήρα" που θα είχε, δόθηκε από τον ίδιο τον ιδρυτή της. Το πρώτο forum της πόλης, ήταν το Αυγουσταίον, η πλατεία η αφιερωμένη στην Αυγούστα Ελένη, την αγία μητέρα του αυτοκράτορα. Εκεί στήθηκε ο κίονας με το άγαλμά της και το Μίλιον, το σημείο που έγινε το κέντρο μετρήσεως όλων των αποστάσεων στην αυτοκρατορία. Το δεύτερο forum, λίγο πιο πάνω, ήταν το forum του Κωνσταντίνου, στο οποίο στήθηκε η στήλη του Κωνσταντίνου, ένας μαρμάρινος κίονας με ύψος 50 μέτρα, κατασκευασμένος από πορφυρίτη διαιρεμένο σε εννέα σπονδυλωτά τμήματα. Κάθε σπονδυλωτή ένωση ήταν καλυμμένη από ένα χάλκινο στεφάνι και στην κορυφή τοποθετήθηκε το άγαλμα του ιδρυτή Μεγάλου Κωνσταντίνου, έφιππου και στα πέταλα του αλόγου του, καρφώθηκαν δύο ήλοι από την Σταύρωση του Χριστού μας. Το άγαλμα της μητέρας ήταν στραμμένο στο γιό της και το άγαλμα του γιου ήταν στραμμένο στη μητέρα, ένδειξη του σεβασμού, της αγάπης και της συνεργασίας που είχαν σε όλη τους τη ζωή. Στη βάση της στήλης είχε ενσωματωθεί ένα τεμάχιο από τον Τίμιο Σταυρό και το εξωτερικό λευκό μάρμαρο είχε εγχάρακτες παραστάσεις αγίων και την επιγραφή:

ΣΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΚΟΣΜΟΥ ΚΟΙΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΗΣ.
ΣΟΙ ΝΥΝ ΠΡΟΣΗΞΑ ΤΗΝΔΕ ΣΗΝ ΔΟΥΛΗΝ ΠΟΛΙΝ
ΚΑΙ ΣΚΗΠΤΡΑ ΤΑΔΕ ΚΑΙ ΤΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΡΑΤΟΣ.
ΦΥΛΑΤΤΕ ΤΑΥΤΗΝ, ΣΩΖΕ Τ’ ΕΚ ΠΑΣΗΣ ΒΛΑΒΗΣ

Δηλαδή, Εσύ, λέει, Χριστέ, είσαι Κυβερνήτης και Άναξ και Δεσπότης του κόσμου. Σε Σένα τώρα προσφέρω αυτή τη δική Σου δούλη πόλη και αυτά τα σκήπτρα και όλη τη δύναμη της Ρώμης. Αυτή φύλαττε και σώζε από κάθε βλάβη.

Δεν άφησε σε κανέναν αμφιβολία –ούτε στους συγχρόνους του, ούτε στους μελλοντικούς αυθαίρετους ερμηνευτές του- ο πρώτος αυτοκράτορας της Νέας Ρώμης για το ποιόν έβαζε θεμέλιο της νέας ζωής, της οποίας έγινε ο ίδιος η αρχή. Και εξακολουθεί, μέσα στους αιώνες, να μιλάει σε μας που δεν ακούμε και να δείχνει σε μας που είμαστε πιο τυφλοί από τους κατοίκους της Χαλκηδόνας, ποιος ήταν Αυτός που κράτησε αυτήν την αυτοκρατορία της οποίας Του παρέδωσε τα σκήπτρα, για χίλια εκατόν είκοσι τρία χρόνια και 18 ημέρες (από την ημέρα των εγκαινίων μέχρι τη μέρα της πτώσης της) δηλαδή το μεγαλύτερο διάστημα που έχει ποτέ ζήσει αυτοκρατορία στην ιστορία του κόσμου!

(Είναι άραγε, τυχαίο το ότι το άγαλμα του, ενώ σώθηκε από σεισμούς και επαναστάσεις και πυρκαγιές, έπεσε -μαζί με τρία από τα σπονδυλωτά τεμάχια του κίονα- μετά από μια καταιγίδα το 1106, τότε που βασίλευε ο πρώτος Κομνηνός, ο Αλέξιος, τότε που άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για την ηθική και πνευματική παρακμή που γκρέμισε την ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ακριβώς όπως γκρέμισε και την παλαιά Ρώμη; Τότε που η Βασιλεύουσα είχε δει για πρώτη φορά Φράγκους να στρατοπεδεύουν έξω από τα τείχη της, τότε που οι ορδές, όχι των βαρβάρων, αλλά των "χριστιανών" σταυροφόρων σκορπούσαν την αγριότητα και το θάνατο και τη λεηλασία σε όλες τις περιοχές που περνούσαν, που, μπαίνοντας στην Αντιόχεια, στη Νίκαια και στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ συμπεριφέρονταν όχι σαν λαός του Θεού με σύμβολο το Σταυρό, όπως ήθελαν να θεωρούν τον εαυτό τους, αλλά σαν χειρότεροι από τους χειρότερους βάρβαρους λαούς. Ο Αττίλας με τους Ούννους του, ο Τζένκις Χαν, ο Ταμερλάνος, μπορεί να ήταν άγριοι πολέμαρχοι, αλλά είναι άγγελοι μπροστά στους σταυροφόρους. Κι όμως τότε άρχισαν οι Ρωμαίοι της ανατολής να ελκύονται από αυτούς και να τους θαυμάζουν και λίγο-λίγο να τους μιμούνται!) [ ... ]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου