Ο ορισμός του ηγέτη (2) - Μανώλης Β. Βολουδάκης

Breaking

21/05/2017

Ο ορισμός του ηγέτη (2)

Η σήμερα (21 Μαΐου) εορταζόμενη μνήμη του τρανότερου, του ικανότερου, του σπουδαιότερου, του ανεπανάληπτου, του Μεγάλου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου, είναι μία προσωπική υπενθύμιση για μία ανεκπλήρωτη παλαιότερη υπόσχεσή μου σχετικά με το έργο του.

Ο Μέγας Αυτοκράτορας (με ψιλή και με δασεία) Κωνσταντίνος είναι το απόλυτο πρότυπο όποιου επιθυμεί να ασχοληθεί με τα κοινά. Ο Μέγας Κωνσταντίνος υπήρξε ο πλέον χαρισματικός, ο πλέον ικανός και πλέον αποτελεσματικός από όλους του πολιτικούς, που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Σήμερα, μαζί με την ανανέωση της δέσμευσής μου για την παρουσίαση του πολύπλευρου έργου του, θέλω να ευχηθώ δημόσια σε δύο αφανείς εργάτες της αληθινής πολιτικής, που μας παρέδωσε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος μέσω του Ιωάννη Α. Καποδίστρια.

Εύχομαι ολόψυχα ο Θεός και ο Μέγας Κωνσταντίνος, με τις ευχές και του προστάτη μας Ιωάννη Α. Καποδίστρια, να έχει καλά και να στηρίζει πάντοτε τον Κώστα Τ., τον ακάματο εργάτη στο Ηράκλειο Κρήτης, και τον υπερπολύτεκνο αγωνιστή δάσκαλο Κωνσταντίνο Ι. Π., που ακούραστα μάχεται στην Λάρισα.

Εύχομαι ολόψυχα χρόνια πολλά σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, που δεν καταθέτει τα όπλα αλλά μάχεται, έστω μοναχικά, προσπαθώντας να διατηρηθεί η Πατρίδα μας όπως την παραλάβαμε!

Η μνήμη του πραγματικού ηγέτη, μας γεμίζει όλους αισιοδοξία και μας παροτρύνει να μην υποστείλουμε την σημαία του αγώνα μέχρι να πάρουμε την Πατρίδα μας πίσω από όλους αυτούς, που παρότι την κατέστρεψαν, συνεχίζουν να την πολεμούν.

5 σχόλια:

  1. Είναι όχι απλώς ιδιαίτερη αλλά τεράστια ή τιμή όπως και η ευθύνη να συγκαταλέγεσαι ,έστω και τελευταίος, στους συνεχιστές του πρότυπου της πολιτικής Ιωάννη Καποδίστρια.
    Για να πάρουμε τη Πατρίδα μας πίσω θα χρειαστεί να αγωνιστούμε σε πολλά μέτωπα. Το δυσκολότερο είναι αυτό που από τη μία μεριά βρίσκεται ο εμπαθής εαυτός μας και από την άλλη η συνείδησή μας.
    Σ'αυτό το μέτωπο περίτρανοι νικητές είναι ο Μέγας Κωνσταντίνος και ο Ιωάννης Καποδίστριας.
    Εύχομαι ολόψυχα αυτή η νίκη να είναι ένα καθημερινό βίωμα για τον καθένα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νεκτάριος21 Μαΐου, 2017 23:57

    Κυκλοφορεί στο youtube μια ιστορική ομιλία στο Βελλίδειο από τον Κο Ιωάννη Κορνιλάκη το 2016 με το εξής θέμα : Μέγας Κωνσταντίνος, ο ιδρυτής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και Ιωάννης Καποδίστριας, ο ιδρυτής του Ελληνικού κράτους. Αλλά είπαμε, οι 9/10 βλέπουν.... survivor

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν γνωρίζω την συγκεκριμένη ομιλία. Αυτό που γνωρίζω καλά είναι πως ο ομιλητής που αναφέρετε καπηλεύεται το όνομα του Ιωάννη Καποδίστρια σε μία άκρως προσωπική agenda. Επιπλέον, δεν έχει καμία σχέση με το ήθος αλλά και την πίστη του Μαρτυρικού Κυβερνήτη.

      Απλώς για να μην βαδίζουμε στα τυφλά!

      Διαγραφή
    2. Νεκτάριος22 Μαΐου, 2017 23:10

      Συγνώμη δε το γνώριζα αυτό. Απλά είδα το βίντεο από την ιστοσελίδα της Αγ.Ζώνης. Εννοείτε λογικά οτι το χρησιμοποιεί λόγω του βιβλίου που έγραψε κλπ.... Επειδή δε γνωρίζω το λέω για κανένα άλλο λόγο.... Ευχαριστώ για την απάντηση

      Διαγραφή
  3. Βασίλης Μακρής22 Μαΐου, 2017 10:40

    ΟΙ ΔΥΣΑΝΕΞΙΕΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
    Αναρωτιέται κανείς για το χαρακτηριστικό και εκκωφαντικό έλλειμμα ηγεσίας που παρατηρείται στην πατρίδα μας και μάλιστα κατά την περίοδο αυτή που διανύουμε. Έχω την αίσθηση ότι ο Θεός επιτρέπει να διαφανούν ηγετικά αναστήματα σε κοινωνίες που ποθούν την αλήθεια και διψούν για το όντως νόημα της ζωής. Είναι δύσκολο να προστρέξουμε σε μια ριζική, εκ βαθέων εξήγηση του «φαινομένου» αυτού της απουσίας ηγέτη. Μετά τον Ιωάννη Καποδίστρια δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει κανείς μιαν ηγετική παρουσία στην χώρα μας. Ίσως ο Ιωάννης Μεταξάς να αποτελεί μιαν εξαίρεση, αλλά όπως γνωρίζουμε και αυτός «εξαφανίστηκε» από το προσκήνιο με «περίεργο» τρόπο. Η ελληνική κοινωνία δεν αναζητά πια ηγέτη, αλλά επιθυμεί μικροηγετίσκους αναλώσιμους που να ερεθίζουν τις πιο μύχιες βουλιμικές της παθολογίες. Προτιμά ο κόσμος και με αυτάρεσκο τρόπο ένα αδίστακτο ψευδολόγο, από έναν που του προτείνει μια εκ βαθέων ουσιαστική αντίδραση. Και βέβαια το φαινόμενο αυτό είναι διεθνές. Απλά εδώ στην Ελλάδα παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις. Στις χώρες της Ευρώπης υπάρχει και λειτουργεί ένας θεσμικός αυτοματισμός του κάθε κράτους , που ακόμη διακονεί και διευκολύνει τις εκεί κοινωνίες. Εδώ ; Εδώ τίποτα ! Έρημη χώρα. Κανονικά θα έπρεπε σε μια τόσο –καταφανώς- πτωτική κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ο ελληνισμός, να φανούν τα σημεία και οι αποδείξεις μιας ανάταξης, μιας ανορθωτικής απάντησης, μιας υγιούς αντίδρασης. Και αυτό όχι μόνον δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, αλλά - δυστυχώς επιτείνονται τα φαινόμενα των συμπτωμάτων της γενικευμένης κοινωνικής αποσύνθεσης και της προσκόλλησης σε αυτάρεσκες πλάνες. Ο καθείς εγκλείεται στο μικρόσμό του και μόνον μια εκ των άνω επέμβαση του Θεού, ή μια εθνική κρίση που να φθάνει μέχρι και σε απτή απώλεια εδαφών , μπορεί να μας συνετίσει συλλογικά. Λυπούμαι πολύ που το λέω αυτό, αλλά είναι μια ασφυκτική πραγματικότητα που μας πνίγει αργά κα βασανιστικά. Τα συμπτώματα της πνευματικής καχεξίας είναι κραυγαλέα, οι ζωτικές δυνάμεις του Έθνους αιμορραγούν προς την Δύση και η παραλυτική αδράνεια νεκρώνει τα πάντα. Ωστόσο εκείνο που μένει σε εμάς δεν είναι άλλο από την, έστω και με τις μικρές μας δυνάμεις, διατράνωση των αντιτιθέμενων διαθέσεών μας σε αυτήν την κατάπτωση. Όχι μόνο για λόγους συνειδήσεως αλλά και για έναν ζωτικό ακόμη λόγο : αυτή η συντεταγμένη μας αντίδραση είναι η ακροτελεύτια προσφυγή σε αυτό που μπορεί να μας δίδει νόημα ζωής στην ύπαρξή μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή