Οι δύο φατρίες της BRexit

O Philippe Bernard, ανταποκριτής της "Le Monde" στο Λονδίνο, προσπάθησε με γλαφυρό -ίσως και λίγο αιχμηρό- τρόπο να περιγράψει την κατάσταση, που επικρατεί σήμερα στην Βρετανία ιδιαίτερα στο στρατόπεδο των υποστηρικτών της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε. Το άρθρο δημοσιεύθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στην "Le Monde" και σας το παρουσιάζω στην μετάφρασή μου από το Γαλλικό κείμενο.

Εκείνο το βράδυ στα μέσα του Μαΐου, ο κινηματογράφος Odeon στην Leicester Square θύμιζε το παλάτι των festivals [σημ. ΜΒΒ: εννοεί τις Κάννες]. Κόκκινα χαλιά, φωτογράφοι να κυνηγούν τις διασημότητες με τα décolleté και ένα κοινό γοητευμένο. Όταν έφτασε, όμως, ο αρχηγός του Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP), Nigel Farage και υποσχέθηκε χαμογελώντας ότι «θα ξαναπάρουμε τον έλεγχο της χώρας», έγινε σαφές ότι η πρεμιέρα της ταινίας "Brexit: The movie" θα είχε χαρακτήρα περισσότερο πολιτικής συγκέντρωσης παρά κινηματογραφικής προβολής.

«Θα δείτε, η ζωή μετά θα είναι συναρπαστική!» είπε μια πενηντάχρονη με επίσημο βραδινό γαλάζιο φόρεμα. Ο σύζυγός της, ο Philip, εξήγησε στον Γάλλο δημοσιογράφο ότι το διαζύγιο θα είναι συναινετικό. «Ο De Gaulle είχε δίκιο όταν απέρριψε την υποψηφιότητά μας για την ΕΟΚ: Η Ευρώπη δεν ήταν για μας. Έπρεπε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του και να δημιουργήσουμε μια κοινή αγορά με τους Αμερικανούς. Κάναμε λάθος οικογένεια». Οι άλλοι δεν ήσαν τόσο πεπεισμένοι. «Η καρδιά μου λέει ότι πρέπει να φύγουμε από την Ε.Ε., αλλά το κεφάλι μου λέει ότι πρέπει να το σκεφτώ» παραδέχεται ο Keith, ένας πενηντάχρονος ορκωτός λογιστής.

Γαλλο-Γερμανική συνωμοσία
Στο κοινό που περιμένει στην ουρά για αυτήν την ταινία υπέρ της BRexit, ακούς φωνές υπέρ της "ανάκτησης" της Βρετανικής κυριαρχίας. «Είμαστε η πιο σύγχρονη δημοκρατική χώρα της Ευρώπης» λέει ένας νέος που δουλεύει στο City. «Πρέπει να μπορούμε να συντάσσουμε τους νόμους μας, χωρίς την παρέμβαση της Ευρώπης».

Ο συντηρητικός βουλευτής Jacob Rees-Mogg είχε ένα μήνυμα για τους Γάλλους: «Μην ανησυχείτε, θα συνεχίσουμε να πίνουμε claret [σημ. ΜΒΒ: κόκκινο κρασί]. Η BRexit θα λυτρώσει και τις δύο πλευρές: Οι Βρετανοί θα σταματήσουν να γκρινιάζουν και εσείς θα μπορέσετε να προχωρήσετε!»

Η ταινία έχει γυριστεί από τον documentariste Martin Durkin και είναι μία έξυπνα τοποθετημένη ελευθεριάζουσα προπαγάνδα. Δεν έχει λέξη για την μετανάστευση, παρά μόνο μία σειρά από μαρτυρίες που καταγγέλλουν την υφαρπαγή της εξουσίας από «μη εκλεγμένους και πλουσιοπάροχα αμειβόμενους γραφειοκράτες των Βρυξελλών». Η ταινία "πλήρως απελευθερωμένη" διαπνέεται από νοσταλγία για την χαμένη Βρετανική ισχύ, συγκρίνει τις "Kafkικές" διατάξεις της Ε.Ε. με τα "αόρατα συρματοπλέγματα" που εμποδίζουν το ελεύθερο εμπόριο.

Παρουσιάζει, επίσης, την Ένωση ως αποτέλεσμα μιας Γαλλογερμανικής συνωμοσίας που αποσκοπεί στο να στερήσει από το Ηνωμένο Βασίλειο τα οφέλη της νίκης κατά του ναζισμού. Παρουσιάζει την Ελβετία ως χώρα που είναι παράδειγμα προς μίμηση και ως "λιγότερο ρυθμιζόμενη και πιο επιτυχημένη", επειδή βρίσκεται εκτός της Ε.Ε. «Ας έχουμε λίγη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Ας εγκαταλείψουμε το φρούριο της Ε.Ε.!» προσκαλεί η αφήγηση στην αρχή της ταινίας, όπου η BRexit παρουσιάζεται ως νίκη των "ταπεινών ανθρώπων" απέναντι στις "πολυεθνικές elite".

[ συνεχίζεται... ]