«Ο Έλληνας υπουργός των Οικονομικών πρέπει να παρουσιάσει έργο», σημειώνει σε άρθρο-κριτική η Die Welt, σχολιάζοντας ότι ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών «αρέσκεται στην αντιπαράθεση και μιλάει πολύ –μεταξύ άλλων και επειδή πιστεύει ότι γνωρίζει πολλά πράγματα καλύτερα. Πιστεύει πως είναι βγαλμένος από τους καλύτερους κύκλους της Αθήνας και στο ρόλο του πάνσοφου και αλάνθαστου εξηγεί στους ηλίθιους από τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης πως έχουν τα ζητήματα της δημοσιονομικής πολιτικής».
Ο αρθρογράφος, Jan Dams, παρατηρεί ότι «η ταπεινοφροσύνη δεν ανήκει στα χαρακτηριστικά του Έλληνα υπουργού των Οικονομικών», υπογραμμίζοντας ότι η στάση του έναντι των συναδέλφων του στο eurogroup «προκαλεί στο μεταξύ εκνευρισμό. Όποιος θέλει τα χρήματά μας πρέπει να είναι υπάκουος και ταπεινός».
Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Γερμανός αρθρογράφος, «θα πρέπει να σταματήσει να δίνει διαρκώς συνεντεύξεις, παίζοντας το ρόλο του επιστάτη των Ευρωπαίων εταίρων. Αντί αυτού πρέπει να παρουσιάσει αυτά για τα οποία είναι υπεύθυνος: αριθμούς, γεγονότα, μεταρρυθμιστικές προτάσεις. Ο Έλληνας υπουργός των Οικονομικών θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι πλέον ο διάσημος καθηγητής ενός πανεπιστημίου αλλά ένας πολιτικός με βαρύ φορτίο».
Η εφημερίδα του Βερολίνου σημειώνει σε ρεπορτάζ στις οικονομικές τις σελίδες ότι «οι χρηματαγορές δεν έχουν εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις της Ελλάδας» και συμπληρώνει πως «παρά τη συμφωνία με τους εταίρους, περισσότερα από ένα στα τρία χρηματιστηριακά στελέχη αναμένουν μία Grexit. Η διάσπαση της ευρωζώνης είναι πιθανότερη. Η εκτίμηση ότι τουλάχιστον μία χώρα θα εγκαταλείψει τους επόμενους 12 μήνες το ευρώ εκτοξεύθηκε από 24% σε 38%».
Αυτή η κυβέρνηση υποτίθεται πως είχε θέσει σαν σκοπό την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της χώρας μας. Το αποτέλεσμα, όμως, των ενεργειών της είναι η Ελλάδα να παραμένει αναξιοπρεπής και επιπρόσθετα να θεωρείται από τους Ευρωπαίους τυχοδιώκτρια, αναιδής και το χειρότερο: ανάξια εμπιστοσύνης. Η εικόνα που έχουν σχηματίσει σήμερα οι Ευρωπαίοι είναι ενός κράτους του οποίου οι κάτοικοι ζουν σε βάρος των υπολοίπων Ευρωπαίων. Επιπρόσθετα, οι Έλληνες εκτός του ότι παρασιτούν, βρίζουν τους δανειστές και "ευεργέτες" τους.
Καλώς ή κακώς, η χώρα εκφράζει το ήθος της μέσα από τους πολιτικούς που την κυβερνούν και την κατευθύνουν. Αυτό που αποπνέουν με τη στάση τους οι κυβερνώντες, αυτό είναι και η προσλαμβάνουσα εικόνα που έχουν οι εταίροι μας σε ότι αφορά στη χώρα. Έτσι, λοιπόν, από τους δουλοπρεπείς υπαλλήλους που δεν τους σεβόταν κανείς, περάσαμε σε ένα άτακτο ασκέρι από επιδειξίες ενός εγωκεντρικού τύπου και τρόπου ζωής (lifestyle), το οποίο κανείς δεν σέβεται, κανείς δεν εκτιμά, κανείς δεν εμπιστεύεται και κυρίως κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ασχοληθεί μαζί του.
Χάθηκαν οι πραγματικοί Έλληνες κυβερνήτες; Δεν υπάρχει κανείς που να θέτει την εθνική αξιοπρέπεια πάνω από την οποιαδήποτε προσωπική επιδίωξή του; Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος η απάντηση είναι: προφανώς και όχι.
Αναρτήσεις
Ο βαθμός αυτοαναίρεσης της συγκυβέρνησης του Καμμένου Σύριζα εγγίζει πια τα όρια της γελοιοποίησης χωρίς δυστυχώς να προκαλεί γέλιο παρά μόνο επιπλέον τραύματα στο ήδη βάναυσα πληγωμένο σώμα αυτής της χώρας. Από την προσφυγή στα γεγονότα προκύπτει ότι το εγχείρημα της κυβέρνησης συμποσούται στην εξής λαϊκή ρήση : «Περίμενε Τούρκο να γεμίσω». Εφόσον εκθέτει την εναγώνια επιδίωξη της για παραμόνιμη παρουσία στην Ε.Ε. και την απόλυτη αναγκαιότητα της δανειακής εξάρτησης, επιχειρεί λάθρα των θεσμών να επιδοθεί σε μια κοινωνική ή επικοινωνιακή πολιτική. Η συγκυβέρνηση δεν διαθλετει κανένα τεκμήριο ότι κατέχει, όχι απλά κάποιο σχέδιο διακυβέρνησης αλλά ούτε καν κάποια πολιτική γραμμή επί της οποίας θα είχε τη δυνατότητα να διαμορφώσει εν εξελίξει τη στάση της. In esse ξεκινά ένα παζάρι υπό το φως της δημοσιότητας στο οποίο αναγνωρίζεται να θέτει κάποια υψηλά στάνταρ κοινωνικής δικαιοσύνης τα οποία στη συνέχεια ή εγκαταλείπει πλήρως ή μετονομάζει ή μεταθέτει χρονικά, ή τέλος αποσύρει από τη δημοσιότητα. Το αξιοπερίεργο δεν είναι πια πως ο ελληνικός λαός συνεχίζει να επιζητά την πρόσκαιρη κι απατηλή παραίσθηση αλλά πραγματικά το πως ενώ η κυβέρνηση συνεχώς οπισθοβατεί αδυνατεί να πράξει το ορθό. Ίσως εκεί τελικά θα πρέπει ν’ αναζητηθούν και τα αίτια αυτής της ασυναγώνιστης αποτυχίας τόσο με κριτήρια μνημονιακά όσο και με κριτήρια αντιμνημονιακά. Σύμφωνα με την προτεσταντική ηθική της Ευρώπης η κυβέρνηση είναι έκθετη τόσο επειδή προσπαθεί να υπεκφύγει των ενυπόγραφων δάνειων δεσμεύσεων κι άλλο τόσο λόγω του ότι κατάφωρα αθετεί τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Αντιθέτως η ηθική του νεοέλληνα διατηρεί πρωτίστως μια διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος στην οποία μπορεί να συστεγάσει την προεκλογική αθέτηση κοινωνικών παροχών με την οπισθοχώρηση έναντι των θεσμών αρκεί να τηρείται ο όρος μιας αόριστης μαγκιάς χωρίς όμως την επώδυνη ουσιαστική ρήξη. Η συνεχής υπαναχώρηση όμως κοστίζει πολύτιμο χρόνο στον οποίο η κυβέρνηση ενώ μοιάζει να συμμερίζεται τη μία καθιδρυμένη υποχρέωση που μέχρι πρότινος αρνούνταν να αποδεχτεί, ταυτόχρονα νιώθει ασφυκτικά την πίεση από άλλες που συνωθούνται να εξυπηρετηθούν. Ο κ. πρωθυπουργός δείχνει σαν το μαθητή που έχει φτάσει στο τέλος της σχολικής χρονιάς πλήρως αδιάβαστος και ενώ προσπαθεί να καλύψει το ένα κενό και ξενυχτάει διαβάζοντας, την άλλη μέρα εξετάζεται σε άλλο μάθημα. Όσο βέβαια διαρκούν οι εξετάσεις μπορεί να ισχυρίζεται ότι έχει έναν ιδιαίτερα δικό του ξεχωριστό τρόπο να διαχειρίζεται τις υποθέσεις του , ακόμα και να αντιπαρατίθεται με τους εξεταστές του. Τι θα γίνει όμως ότι έρθει η ώρα της βαθμολογίας? Βάσει των δυσμενών δεδομένων που διέπουν τόσο το εξωτερικό περιβάλλον όσο και τις εσωτερική συνθήκη της ημετέρας διοίκησης η Ελλάδα δε θα βγει αλώβητη από αυτή την συγκυρία. Τα φθοροποιά στοιχεία αυτής της κρίσης αργά ή γρήγορα θα επιφέρουν ένα ευρύ φάσμα αρνητικών επιπτώσεων στη χώρα και το λαό της, το οποίο θα αποσκοπεί πρωτίστως στην ηθική εξόντωση, με τελικό σκοπό τον πλήρη εξανδραποδισμό του Έλληνα. Η τέλεια εξαρτημένη οικονομική σχέση της πατρίδας με τα γνωστά υπερεθνικά κέντρα σε συνδυασμό με την υπολειμματική εθνική στρατηγική και την περιστολή της κοινωνικής δράσης οδηγούν αναμφίλεκτα και βαθμηδόν σε μεγαλύτερες απώλειες κεκτημένων πάσης φύσεως. Στην όχι και τόσο υποθετική περίπτωση ενός στρατηγικά σχεδιασμένου πιστωτικού γεγονότος, το οποίο θα οδηγήσει σε μια άτυπη χρεοκοπία και θα ισοδυναμεί με την κήρυξη πτώχευσης κι ευρω-εξόδου απ΄ την Ελλάδα, οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Φυσικά η κυβέρνηση θα παραιτηθεί της προσπάθειας που στην ουσία ποτέ πραγματικά δεν ξεκίνησε, θα μεταθέσει ανερυθρίαστα την ευθύνη στα σκοτεινά κέντρα αποσταθεοποίησης και θα αφήσει τον κυρίαρχο ελληνικό λαό να εκφράσει τη βούληση του μέσω εκλογών. Υπό αυτήν την έννοια πράγματι το ήθος των πολιτικών που μας εκπροσωπούν τελεί σε σχέση αναλογίας με το ηθικό αντίκρισμα του κοινωνικού σώματος των Ελλήνων πολιτών. Αυτεξούσιος
ΑπάντησηΔιαγραφή