Ζητείται πρότυπο

Ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο που δεν φαίνεται να τυγχάνει της δέουσας προσοχής και παρατήρησης, είναι η σημερινή τάση των ανθρώπων να ηρωοποιήσουν πρόσωπα και καταστάσεις αν μη τι άλλο "παράξενες". Δεν υποτιμώ τα γεγονότα και σε καμία περίπτωση δεν δικαιώνω τον θάνατο ενός μαθητή ή ενός ενήλικα ανθρώπου είτε αυτός προήλθε από θανάσιμη αμέλεια ή από εσκεμμένη και εκ προμελέτης εγκληματική ενέργεια. Πολλώ δε μάλλον, δεν δικαιώνω και καταδικάζω τον θάνατο εργαζομένων εν ώρα υπηρεσίας από αλλόφρονες απεργούς και διαδηλωτές.

Όμως, από την καταδίκη της πράξης μέχρι την ηρωοποίηση των θυμάτων υπάρχει χαοτική διαφορά. Δεν είναι δυνατόν να ονοματίζονται πλατείες και δρόμοι ή να στήνονται ανδριάντες στα θύματα σαν να πρόκειται για εθνικούς ήρωες. Ο θάνατός τους μαρτυρά κυβερνητικό έλλειμμα καθώς επίσης και προβληματική περιφρούρηση των πολιτών, σε καμία όμως περίπτωση δεν αποτελεί παραδείγματα προς μίμηση και φυσικά δεν πρόκειται για εθνικούς ήρωες. Ο θάνατός τους μαρτυρά και καταδεικνύει το μέγεθος της ακυβερνησίας καθώς και του πολιτικού χάους. Δεν συμβαίνει σε καμία χώρα με επαρκή και ικανή κυβέρνηση κάποιοι ασυνείδητοι ή εγκάθετοι να είναι σε θέση και να δολοφονούν πολίτες ως έκφραση πολιτικής θέσης.

Ο Ελληνικός λαός επιζητεί απεγνωσμένα τον ηγέτη που θα τον καθοδηγήσει και αυτό φαίνεται στις αντιδράσεις του. Θυμηθείτε πριν τρία χρόνια το κίνημα των αγανακτισμένων. Πολλοί ήθελαν να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους προς την πολιτική όλων των κομμάτων. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν αυτή την επιθυμία και εδραίωσαν τελικά ένα πολιτικό κατεστημένο που μάχεται τους πολίτες, τους εξαθλιώνει υλικά και ψυχικά, οδηγώντας τους τελικά στο να αναζητούν τα πρότυπά τους στο δρόμο. Όπως είχα πει πριν κάποια χρόνια στον σήμερα έγκλειστο στις φυλακές αρχηγό περιθωριακού κόμματος σε μία κοινή μας τηλεοπτική συνέντευξη, η πολιτική δεν ασκείται στο πεζοδρόμιο όπως ο ίδιος πρέσβευε και εξακολουθεί να πρεσβεύει. Εκείνος μεν είχε το θάρρος της γνώμης του και σήμερα πληρώνει το αντίτιμο μιας ακραίας τοποθέτησης. Το σημερινό "δημοκρατικά εκλεγμένο" καθεστώς όμως, δεν έχει ούτε το στοιχειωδώς απαιτούμενο θάρρος να ξεκαθαρίσει την θεώρησή του. Εμφανίζεται τάχα δημοκρατικό και φασιστικά αποφασίζει και διατάζει, ενώ την ίδια ώρα βυθίζει το λαό στην απόγνωση και την απελπισία.

Οι μέρες που διανύουμε γίνονται ολοένα και πιο σκληρές. Τα μηνύματα ανά τον κόσμο είναι μηνύματα πόνου, αδικίας, απελπισίας και απόγνωσης. Αλίμονο μας αν πιστέψουμε πως η ζωή αρχίζει και τελειώνει σε αυτά που κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Έχουμε ζωντανό παράδειγμα δομής κράτους δικαίου για τους πολίτες του που άνθισε και κράτησε πέραν της χιλιετίας: αυτό της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Έχουμε το παράδειγμα της Ρωσικής αυτοκρατορίας του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης. Μόνο που για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν θέλουμε να επανέλθουμε σε αυτά. Ενώ έχουμε αληθινά πρότυπα, αναζητούμε άλλα σε εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση. Το γιατί το ξέρει ο καθένας μας ξεχωριστά. Ας το απαντήσει μόνος στον εαυτό του και κατόπιν ας δει προσεκτικά και τις εναλλακτικές επιλογές που έχει. Ας δει ο καθένας μας τί θυσιάζει και τί αποκτά με αυτή του τη θυσία και ας αναρωτηθεί: Άραγε αξίζει το τίμημα ή αγοράζουμε πολύ ακριβά το τίποτε;