Пу́тин: Ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο

Σας παραθέτω αυτούσιο, στην μετάφρασή μου από το Αγγλικό κείμενο, ένα ακόμη εξαιρετικό άρθρο του Dr. Paul Craig Roberts, που με απλά βήματα, λογική σκέψη και καυστικό λόγο αποδεικνύει την ανοησία της Δυτικής προπαγάνδας. Απολαύστε τον!

Πρέπει να είναι θαυμάσιο να είσαι ο Влади́мир Влади́мирович Пу́тин και να είσαι ο πιο ισχυρός άνθρωπος στη γη. Αλλά και να μην είναι καν ανάγκη να το ισχυριστείς από μόνος σου αυτό. Αυτό το υποστηρίζει για τον Пу́тин το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, μαζί με το σύνολο των Δυτικών presstitute Μέσων, της CIA και του FBI. Τα Ρωσικά Μέσα Ενημέρωσης δεν πρέπει να καυχώνται για την εξουσία του Пу́тин. Η Megyn Kelly, οι Δυτικοί υπερασπιστές και οι Δυτικές presstitutes το κάνουν γι’ αυτούς: ο Пу́тин είναι τόσο ισχυρός που μπορεί να τοποθετήσει στην εξουσία αυτόν που θέλει για πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Θέλω να πω, Ουάου! Τι δύναμη! Οι Αμερικανοί είναι απλά εκτός παιχνιδιού. Οι Αμερικανοί, παρά τον τεράστιο προϋπολογισμό κατασκοπείας και τις 16 ξεχωριστές υπηρεσίες πληροφοριών μαζί με εκείνους των υποτελών του ΝΑΤΟ, δεν πιάνουν μία μπροστά στον Влади́мир Влади́мирович Пу́тин.

Εννοώ, πράγματι! Τι είναι η CIA; Ποια είναι η NSA; Ποιοί είναι οι υπόλοιποι; Οι Αμερικανοί θα ήταν καλύτερα να κλείσουν αυτές τις ανίκανες, αλλά ακριβές, "υπηρεσίες πληροφοριών" και να πληρώσουν τα χρήματα στον Пу́тин ως δωροδοκία για να μην επιλέξει τον πρόεδρο μας. Ίσως η CIA να πέσει στα γόνατά της και να ζητήσει από τον Пу́тин να σταματήσει να εκλέγει τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Θέλω να πω, πόσο γοητευτικό. Δεν μπορώ να το αντέξω. Νόμιζα ότι είμαστε η «μοναδική υπερδύναμη του κόσμου, η μοναδική δύναμη, οι εξαιρετικοί, οι απαραίτητοι άνθρωποι». Αποδεικνύεται ότι είμαστε άνθρωποι του τίποτα, που κυβερνώνται από τον Πρόεδρο της Ρωσίας.

Όταν οι Δημοκρατικοί, η CIA και τα Μέσα Ενημέρωσης αποφάσισαν να ξεκινήσουν την λαϊκής κατανάλωσης εκστρατεία τους ενάντια στον Trump, δεν συνειδητοποίησαν πόσο ασήμαντες θα έκανε τις Ηνωμένες Πολιτείες το να βάλουν την Αμερικανική δημοκρατία στην τσέπη του Пу́тин. Τι σκέφτονταν; Δεν σκέφτονταν. Είχαν κολλήσει ώστε να διασφαλίσουν ότι ο Trump δεν θα έθετε σε κίνδυνο τον τεράστιο προϋπολογισμό του συμπλέγματος στρατιωτικών/ασφαλείας, αποκαθιστώντας κανονικές σχέσεις με την Ρωσία.

Δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι η Αμερικανική ηγεσία σε οποιαδήποτε περιοχή είναι πραγματικά ικανή να σκέφτεται. Εξετάστε την Wall Street και την εταιρική ηγεσία. Για να ενισχυθούν οι τιμές των μετοχών, η Wall Street ανάγκασε όλες τις εταιρείες να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να μεταφέρουν την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, που πωλούνται στους Αμερικανούς, σε υπεράκτιες περιοχές, όπου οι εργατικές και ρυθμιστικές δαπάνες ήταν χαμηλότερες. Το χαμηλότερο κόστος αύξησε τα κέρδη και τις τιμές των μετοχών. Η Wall Street απείλησε τις απρόθυμες εταιρείες με εξαγορές των εταιρειών εάν αρνούνταν να μετακομίσουν στο εξωτερικό για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Ούτε η Wall Street, ούτε τα εταιρικά συμβούλια και οι διευθύνοντες σύμβουλοι ήταν αρκετά έξυπνοι ώστε να κατανοήσουν ότι μετακινώντας τις θέσεις εργασίας υπεράκτια, μετακινούσαν επίσης υπεράκτια τα εισοδήματα των Αμερικανικών καταναλωτών και την αγοραστική δύναμη. Με άλλα λόγια, η οικονομική ηγεσία και η επιχειρηματική ηγεσία ήταν υπερβολικά ηλίθιες για να κατανοήσουν ότι χωρίς τα εισοδήματα από τις Αμερικανικές θέσεις απασχόλησης υψηλής αξίας και παραγωγικότητας, ο Αμερικανός καταναλωτής δεν θα είχε το διαθέσιμο εισόδημα ώστε να συνεχίσει να διαδραματίζει τον ρόλο του ως οδηγός της οικονομίας.

Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα παγιδεύτηκε στο λάθος της Wall Street. Για να διορθώσει το λάθος, η Fed διεύρυνε την πίστωση, επιτρέποντας την συσσώρευση του χρέους των καταναλωτών, για να κρατήσει την οικονομία σε κίνηση με αγορές πιστώσεων. Ωστόσο, όταν το χρέος των καταναλωτών είναι υψηλό σε σχέση με το εισόδημα, η δυνατότητα αγοράς περισσότερων υλικών εξαφανίζεται. Με άλλα λόγια, η πιστωτική επέκταση δεν αποτελεί μόνιμη λύση για την έλλειψη αύξησης του εισοδήματος των καταναλωτών.

Μια χώρα της οποίας η οικονομική ηγεσία και η επιχειρηματική ηγεσία είναι υπερβολικά ηλίθιες για να καταλάβουν ότι ένας πληθυσμός που απασχολείται ολοένα και περισσότερο σε θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης ελάχιστης αμοιβής, δεν είναι ένας πληθυσμός μεγάλης καταναλωτικής δυνατότητας, είναι μια χώρα όπου η ηγεσία απέτυχε.

Είναι απολύτως αδύνατο να ενισχυθούν τα κέρδη με την απομάκρυνση των θέσεων εργασίας στο εξωτερικό χωρίς να απομακρυνθούν, επίσης, τα καταναλωτικά εισοδήματα των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, τα offshoring κέρδη είναι προσωρινά. Αφού μετατοπιστούν αρκετές θέσεις εργασίας σε υπεράκτιες περιοχές, η συνολική ζήτηση παρεμποδίζεται, η εγχώρια αγορά βαλτώνει και στη συνέχεια παίρνει τη κάτω βόλτα.

Όπως έχω δείξει τόσες πολλές φορές για τόσα πολλά χρόνια, όπως και ο John Williams έχει κάνει (shadowstats.com), οι αναφορές των θέσεων εργασίας από το Αμερικανικό Γραφείο Στατιστικής Εργασίας είναι ανοησίες. Οι θέσεις εργασίας για την υποτιθέμενη ανάκαμψη από τον Ιούνιο του 2009 είναι κατά κύριο λόγο θέσεις εργασίας εγχώριων υπηρεσιών χαμηλού εισοδήματος και το προϊόν του θεωρητικού μοντέλου γέννησης – θανάτου. Η υποτιθέμενη ανάκαμψη από την οικονομική κρίση του 2007–2008 είναι η πρώτη ανάκαμψη της ιστορίας όπου μειώθηκε το ποσοστό συμμετοχής του εργατικού δυναμικού. Τα ποσοστά συμμετοχής του εργατικού δυναμικού μειώνονται όταν η οικονομία προσφέρει περιορισμένες ευκαιρίες απασχόλησης και όχι όταν αυξάνονται οι ευκαιρίες απασχόλησης.

Αυτό που γνωρίζουμε για τις θέσεις εργασίας των ΗΠΑ είναι όλο και περισσότερο θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης κατώτατου μισθού. Σύμφωνα με μια νέα presstitute δημοσίευση που μπορεί να είναι ή να μην είναι αληθινή, υπάρχουν μόνο 12 κομητείες σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου ένα άτομο μπορεί να νοικιάσει ένα σπίτι ενός υπνοδωματίου με εισόδημα του κατώτατου μισθού.

Με αφορμή αυτή την δημοσίευση, ένας καθηγητής του Virginia Tech πρότεινε να προσφέρει η κυβέρνηση αυξημένη βοήθεια ενοικίασης και να ενισχύσει προγράμματα όπως το Εθνικό Ταμείο Κατοικίας, που επενδύει σε οικονομικά προσιτές κατοικίες.

Με άλλα λόγια, οι φορολογούμενοι πρόκειται να επωμιστούν το κόστος του ότι οι Αμερικανοί των Αμερικανικών εταιρειών εγκατέλειψαν το Αμερικανικό εργατικό δυναμικό. Αυτοί οι Αμερικανοί, που εξακολουθούν να έχουν εισοδήματα μεσαίας τάξης, θα φορολογηθούν για να καλύψουν το χαμένο εισόδημα, που οι offshoring εταιρείες και η Wall Street έχουν αρπάξει από τους Αμερικανούς εργαζόμενους, που δεν μπορούν πλέον να κερδίσουν αρκετά για να πληρώσουν τη δική τους κατοικία.

Με άλλα λόγια, ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο σημείο της κατρακύλας του, που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δημόσιες επιχορηγήσεις για τους ανθρώπους που έχουν ξεσπιτωθεί από τον καπιταλισμό.

Σε αρκετές περιπτώσεις έγραψα για το πόσες δαπάνες παραγωγής επιβάλλονται σε τρίτους, όπως το περιβάλλον. Ένα σημαντικό ποσοστό των κερδών των καπιταλιστικών εταιρειών προέρχεται από την πολιτική και νομική ικανότητα των εταιριών να επιβάλλουν το κόστος παραγωγής τους σε τρίτους. Με άλλα λόγια, ο καπιταλισμός κερδίζει χρήματα επειδή μπορεί να επιβάλει το κόστος παραγωγής του στο περιβάλλον και στους ανθρώπους, που δεν μοιράζονται τα κέρδη. Έχω δώσει πολλά παραδείγματα για αυτό, ειδικά στον τομέα της ανάπτυξης ακινήτων. Ο εργολάβος είναι σε θέση να μετατοπίσει ένα μεγάλο μέρος του κόστους του σε άλλους.

Αυτή η μετατόπιση του κόστους έχει πλέον φτάσει στο επίπεδο της πρόκλησης του Armaggedon. Υπάρχει μια προσπάθεια να τεθεί υπό αμφισβήτηση ο Trump και να τεθεί ο πολεμοχαρής αντιπρόεδρος Pence στην προεδρία. Καθώς ο Trump προωθούσε την αποκατάσταση των κανονικών σχέσεων με τη Ρωσία, η ήττα της προσπάθειας μείωσης των εντάσεων θα ενίσχυε το πρόσφατο συμπέρασμα της Ρωσικής στρατιωτικής ανώτατης διοίκησης ότι η Washington σχεδιάζει μία απευθείας πυρηνική επίθεση στην Ρωσία.

Αυτός είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει ολόκληρος ο κόσμος λόγω της εξάρτησης της εξουσίας και του κέρδους του Αμερικανικού συμπλέγματος στρατιωτικών / ασφαλείας από τον πόλεμο και τους εχθρούς.

Με άλλα λόγια, υπάρχει μόνο ένα σκεπτικό που έχει απομείνει για να δικαιολογήσει την ύπαρξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, τα συμφέροντα του συμπλέγματος στρατιωτικού/ασφαλείας και αυτά τα συμφέροντα απαιτούν έναν ισχυρό εχθρό, είτε πραγματικό ή κατασκευασμένο μέσω ενορχηστρωμένης προπαγάνδας.

Ο επίσημος αξιωματούχος της CIA, John Stockwell, έγραψε: «Η κύρια δραστηριότητα της CIA είναι να κρατάει τον κόσμο ασταθή, να προπαγανδίζει και να διδάσκει τον Αμερικανικό λαό να μισεί, έτσι ώστε να αφήσουμε το κατεστημένο να ξοδεύει το οποιοδήποτε χρηματικό ποσό στα όπλα». Το μίσος και η δυσπιστία στην Ρωσία, που η Δύση πρόσφατα τροφοδότησε με δύναμη, αντικατοπτρίζει την αποκάλυψη του Stockwell, όπως και το ενορχηστρωμένο μίσος και η δυσπιστία στους μουσουλμάνους, που αιτιολόγησαν την καταστροφή επτά χωρών –ολοσχερώς ή μερικώς– από την Washington και τρισεκατομμύρια δολάρια σε νέο Αμερικανικό χρέος.

Η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η εργατική διαιτησία μέσα στα Εθνικά σύνορα, η χρηματοδότηση, η εκτροπή των εισοδημάτων των καταναλωτών σε τόκους και τέλη στις τράπεζες, έχουν καταστρέψει την Αμερικανική οικονομία. Η "κοινωνία ευκαιριών" έχει εξαφανιστεί. Τα παιδιά έχουν φτωχότερες οικονομικές προοπτικές από τους γονείς τους. Η εκτόπιση των θέσεων εργασίας και των επαγγελματικών υπηρεσιών, όπως η τεχνολογία πληροφορικής και λογισμικού, κατέρρευσαν την ανάπτυξη της συνολικής ζήτησης στις ΗΠΑ. Η πιστωτική επέκταση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας ήταν μόνο μια προσωρινή ανακούφιση.

Πρώην ευημερούσες περιοχές κατάντησαν ερείπια. Οι προϋπολογισμοί των κρατών και τα συνταξιοδοτικά συστήματα αποτυγχάνουν. Δεν υπάρχει αποπληρωμή για πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Οι οικονομικές προοπτικές των Αμερικανών έχουν απαλειφθεί από την παγκοσμιοποίηση. Η πρόοδος απαιτεί διασυνδέσεις όπως και στα αριστοκρατικά συστήματα. Η υψηλή συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου έχει αρνηθεί την δημοκρατία. Η κυβέρνηση δίνει λόγο μόνο στους πλούσιους.

Η ηγεσία των πολιτικών και επιχειρηματικών δυνάμεων της Αμερικής όχι μόνο κατέστρεψε την εικόνα της Αμερικανικής κυριαρχίας, τοποθετώντας την Αμερικανική δημοκρατία στην τσέπη του Пу́тин, αλλά επίσης κατέστρεψε την πρώην ζωντανή Αμερικανική οικονομία, που ήταν κάποτε το αντικείμενο του πόθου για το κόσμο.

Πού μπορούν οι Αμερικανοί να βρουν ηγεσία; Όχι βέβαια στο Δημοκρατικό Κόμμα, ούτε στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ούτε στα Μέσα Ενημερώσεως, ούτε στην εταιρική κοινότητα. Πώς ανταγωνίζονται τότε οι ΗΠΑ με την Ρωσία και την Κίνα, δύο χώρες με καλή ηγεσία; Ο πόλεμος είναι η μόνη απάντηση στην ερώτηση;