Τον καιρό της αλώσεως...

Δεν αναφέρομαι στο 1453 αλλά στο 2017. Το 1453 έπεσε η Πόλις των πόλεων, η Βασιλεύουσα. Το 1453 ο Θεός απέσυρε την επί της γης εγκατεστημένη Βασιλεία Του και περιορίστηκε στις καρδιές αυτών που εξακολουθούσαν να Τον αγαπούν και να Τον εκλιπαρούν επαναλαμβάνοντας το «μείνον μεθ' ημών».

Το 2017 είναι το έτος της αλώσεως της Ελλάδος. Το σχέδιο της Δύσης, που ομολογουμένως εφαρμόζεται με μέθοδο και υπομονή στην Χώρα μας από τον θάνατο του Μαρτυρικού Κυβερνήτου Ιωάννου Α. Καποδίστρια, φαίνεται πως βρίσκεται στο τελικό του στάδιο. Η Πατρίδα μας βρίσκεται ένα βήμα πριν την καταστροφή που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στην μέχρι σήμερα Ιστορία της.

Επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω τα όσα έγραφε ο λόγιος μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος τον καιρό της αλώσεως και παρατηρήστε για ακόμα μία φορά την απίστευτη ομοιότητα με το σήμερα: «Και να, οι γείτονές μας είναι εχθροί, όσοι δείχνουν φίλοι είναι άπιστοι, οι συγκάτοικοι μας κλέφτες, οι υιοί μας ανυπάκουοι και οι απλοί συγγενείς χωρίς στοργή. Αυτοί που καραδοκούν να επωφεληθούν από τις δυσκολίες μας είναι πολλοί, μα περισσότεροι αυτοί που μας επιβουλεύονται. Αυτοί που μας διώκουν και μας πληγώνουν είναι πολλοί και από πολλά μέρη. Κανείς και από πουθενά, τολμώ να πω, δεν υπάρχει που να μας συνοδεύση στη φυγή και να συμπονέση μαζί μας. Διασκορπισθήκαμε χωρισμένοι σε όλες τις βασιλείες της γης. Μας εξουσιάζουν και δεν εξουσιάζομε. Τη χώρα μας ξένοι την κατατρώγουν, και δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήση. Οι νέες και οι νέοι του γένους μας δόθηκαν σε άλλα έθνη. Όλη την ημέρα τα μάτια μας αυτά βλέπουν και το δικό μας χέρι δεν μπορεί να βοηθήση. Σε μας έμεινε μόνο καρδιά θλιμένη, μάτια που σβήνουν και ψυχή που λιώνει, προβλήματα πάνω στα προβλήματα, φροντίδες πάνω στις φροντίδες, και αίματα πάνω στα αίματα παντού. Χάθηκε ο ευλαβής πάνω στη γη, λείπει ο στοχαστής, δεν βρίσκεται ο φρόνιμος. Στα παλαιά παρουσιαζόταν ο σοφός, τώρα δεν υπάρχει αυτός που θα κατανοήσει, αυτός που θα διορθώση, αυτός που θα μας φέρη πίσω. Η πληγή είναι ολόσωμη, η αρρώστια γενικευμένη, φοβερό το τραύμα, η συμφορά απαρηγόρητη και μεγαλύτερη από κάθε παρακλητικό λόγο. Καταφρονήθηκαν τα εκκλησιαστικά πράγματα, σάπισαν τα κρατικά, ανακατεύονται τα μακρυνά, συγχέονται τα κοντινά. Τα πάνω γίνονται κάτω και τα κάτω πάνω. Οι Χριστιανοί διώκονται, οι ασεβείς ευνοούνται». (Κεφάλαια επτάκις επτά, κεφ. ΜΣΤ', εν Μοναχού Ιωσήφ Βρυεννίου, Τα Παραλειπόμενα, εκδ. Βασιλείου Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 126).

Σαν να μην συνέβησαν ποτέ, σαν να μην μάθαμε ποτέ από την Ιστορία, σαν να μην αντιλαμβανόμαστε την σοβαρότητα και την κρισιμότητα των σημείων των καιρών παρατηρούμε αμέτοχοι τον θάνατο της Ελλάδος.

Κάποιοι συνεχίζουν την ζωή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτε απολύτως, όπως έκαναν και οι επιβάτες της πρώτης θέσεως στον Τιτανικό, που συνέχιζαν να χορεύουν θεωρώντας το πλοίο αβύθιστο. Άλλοι διαβάζουν παραχαραγμένες ή μη προφητείες και πιστεύουν πως ανήκουν στην μερίδα των εκλεκτών που θα ζήσουν ζωή χαρισάμενη αφού παρέλθει το σύντομο διάστημα της δοκιμασίας. Άλλοι ελπίζουν στην Δύση και στην αξιολόγηση, ενώ οι χειρότεροι οπλίζουν το χέρι των δολοφόνων του Έθνους είτε με την ξεροκεφαλιά τους ή με την πώρωση του εγωισμού τους.

Κάποτε ο Θεός άλλαξε την γνώμη Του και δεν κατέστρεψε την Νινευί γιατί είδε την μετάνοια όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των ζώων! Σε μας θα δει τίποτε ή απλά θα επιτρέψει τον αφανισμό μας ως άλλο κατακλυσμό από όπου θα προκύψει και πάλι ένα νέο Έθνος άγιο και πιστό στο θέλημά Του;