Παραμύθι για γέλια ή για κλάματα;

Μια φορά και έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια ήταν ένας πολύ ικανός άνθρωπος αλλά αρκετά φτωχός. Είχε βάλει σκοπό στη ζωή του να αποκτήσει περιουσία και μάλιστα πολύ μεγάλη. Στο χωριό που ζούσε κανείς δεν ήταν πλούσιος αλλά παράλληλα κανείς δεν ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο μιας και δεν ήταν στα ενδιαφέροντά τους. Δεν είχαν ιδέα περί πλούτου, ενώ ταυτόχρονα ήταν τόσο πολύ απασχολημένοι με την καθημερινότητά τους που δεν τους ενδιέφερε το ζήτημα. Το είχε συζητήσει πολλές φορές με τους συγχωριανούς του, αλλά κανείς δεν έδειχνε ενδιαφέρον. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να αρχίσει να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, αναζητώντας τρόπους να γίνει πλούσιος.

Στα ταξίδια του μάθαινε από διαφόρους που συναντούσε διάφορα μικρά μυστικά τα οποία προσπαθούσε να συνθέσει και τελικά να μπορέσει να φτάσει στο στόχο του, αλλά δεν είχε κατορθώσει τίποτε. Μια μέρα στο χωριό του έφτασε ένας άνθρωπος ταλαιπωρημένος από το ταξίδι αλλά και βασανισμένος πολύ. Φαινόταν να είναι μέρες άσιτος, ναυαγός αλλά εξέπεμπε μια ζωντάνια και ένα πόθο για ζωή! Ο φίλος μας τον δέχτηκε στο σπίτι του και τον περιποιήθηκε. Ο ξένος τότε του έκανε μια απίστευτη και αλλόκοτη πρόταση: Ο άρχοντάς μου είναι πάμπλουτος σε βαθμό που δεν ξέρει τι έχει, αλλά μισεί τα πλούτη του! Ψάχνει με κάθε τρόπο να τα καταστρέψει και να τα εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης! Μήπως τα θέλεις; Ο φίλος μας δεν πίστευε στα αυτιά του! Το όνειρο μιας ζωής, ήρθε ένας ξένος να του το χαρίσει και μάλιστα ρωτώντας τον αν συμφωνεί!

- Δε μπορεί, του λέει διστακτικός. Η προσφορά σου κάτι κρύβει! Κάτι πολύ ύποπτο, παρότι η όψη σου αποπνέει εμπιστοσύνη.

- Έτσι είναι, του απαντάει ο ξένος. Δεν σου κρύβω κάτι, απλά ο άρχοντας που σου λέω είναι αχάριστος και δεν του αξίζει η περιουσία που έχει.

- Θα κάνω τα πάντα για να την αποκτήσω και να τη διατηρήσω, αντέτεινε ο φίλος μας δακρυσμένος από την χαρά και την ευτυχία που τον βρήκε έτσι αναπάντεχα.

Έτσι κι έγινε. Ο ξένος φρόντισε τις λεπτομέρειες και η αμύθητη περιουσία πέρασε στα χέρια του φίλου μας. Για τον άρχοντα δεν άκουσε ποτέ ξανά κανείς! Κάποιοι λένε πως συνέχισε να τσακώνεται με όλο τον κόσμο γύρω του, κατέληξε να μην έχει σπίτι για να μείνει κι αργότερα λεηλατούσε σπίτια και χωράφια για να μπορεί να βρίσκει φαγητό και καταφύγιο.

Ο φίλος μας έγινε μεγάλος και τρανός και η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ πιο πέρα από το χωριό του, λόγω της πολύ καλής διαχείρισης που έκανε στα πλούτη του. Ο πλούτος αυτός είχε την ικανότητα να λύνει όλα τα προβλήματα που έχουν υπάρξει, αλλά και που θα υπάρξουν επί της γης. Μπορούσε με το παραπάνω να χορτάσει κάθε πεινασμένο. Τον χρησιμοποίησε με περηφάνια και με μοναδική επιδίωξη να αλλάξει ο κόσμος και να ζει πλουσιοπάροχα και χωρίς προβλήματα! Απέκτησε και παιδιά τα οποία ήταν οι κληρονόμοι του. Μόνο που τα παιδιά του τον φθονούσαν και ήθελαν να αναλάβουν αυτά την διαχείριση της περιουσίας. Συμμάχησαν με τους φίλους τους και σκότωσαν τον πατέρα τους και έτσι βρέθηκαν διαχειριστές αυτής της μυθικής περιουσίας. Έμοιαζαν περισσότερο στον άρχοντα από τον οποίο προήλθαν τα πλούτη! Μίσησαν θανάσιμα την περιουσία και ήθελαν να την καταστρέψουν. Κάνοντας για πολλά χρόνια παρέα με τους απογόνους του άρχοντα αλλά και με παιδιά από τα γύρω χωριά που δεν γνώρισαν ποτέ τον πλούτο, όχι γιατί τον στερήθηκαν αλλά γιατί δεν τον επιθυμούσαν, αποφάσισαν να τον εξαφανίσουν! Δεν ήθελαν να βλέπουν χαρούμενους ανθρώπους! Ήθελαν να βλέπουν θλίψη και προβλήματα! Ήθελαν να κυριαρχήσουν στους ανθρώπους με τη βία. Άρχισαν να ντρέπονται για τον πλούτο τους επειδή οι "άσπονδοι φίλοι" τους, τούς έπεισαν πως ο άρχοντας που ήθελε να τον καταστρέψει ήξερε κάτι πολύ περισσότερο από τον πατέρα τους. Έτσι ακολούθησαν το έργο των φίλων τους με σκοπό να σκορπίσουν και να εξαφανίσουν αυτή την αμύθητη περιουσία και τη δύναμη που είχαν στα χέρια τους. 

Όμως διαπίστωσαν πως αυτό δεν ήταν δυνατό! Η περιουσία ήταν μυθική! Δεν είχε αρχή και τέλος! Έτσι, λοιπόν, αποφάσισαν να ορίσουν διαχειριστές του πλούτου ανθρώπους ανίκανους, εκμεταλλευτές, καταχραστές, αναξιόπιστους από κάθε άποψη. Ενώ πίστευαν πως το σχέδιό τους πήγαινε καλά, διαπίστωσαν πως κάποιοι από τους διαχειριστές δεν ήταν όπως τους ήθελαν, αλλά τίμιοι και σωστοί με αποτέλεσμα να αυξάνουν διαρκώς τα ήδη ατελείωτα πλούτη! Με ακόμα μεγαλύτερη μανία θανάτωσαν αυτούς τους διαχειριστές και τους αντικατέστησαν με άλλους σύμφωνους με το σχέδιό τους. Ούτε έτσι πέτυχαν το σκοπό τους! Πολλοί από τους ανάξιους διαχειριστές βλέποντας τον θάνατο τον συναδέλφων τους άλλαξαν τακτική και κατανόησαν πως τα πλούτη αυτά έπρεπε να διατηρηθούν! Αλλά και ο απλός λαός, πάλευε με νύχια και με δόντια να μη χαθεί ο πλούτος που μπορούσε να κάνει όλο τον πλανήτη ευτυχισμένο.

Τα παιδιά του φίλου μας μαζί με τις απίστευτα μισάνθρωπες παρέες τους μηχανεύτηκαν άλλο σχέδιο: Να φτιάξουν ψεύτικα πλούτη και να τα διαδώσουν στην ανθρωπότητα με σκοπό να χάσουν τα δικά τους πλούτη την αξία τους. Η ανθρωπότητα που είναι εύκολη στο να πουλήσει το αισθητήριο του να ξεχωρίζει τον χρυσό από τον τενεκέ αρκεί να της δώσεις να φάει και να πιει, αποδέχτηκε τα σκουπίδια ως θησαυρό κι άρχισε να απαξιώνει την αμύθητη περιουσία από χρυσό, διαμάντια, ρουμπίνια και κάθε λογής πολύτιμα μέταλλα και πετράδια. Παρόλα αυτά κάποιοι που διατηρούσαν τα μάτια τους ανοιχτά, επιθυμούσαν χρυσάφι αντί του τενεκέ και αυτό δεν άρεσε στα παιδιά του φίλου μας και κυρίως στις παρέες τους. Οι παρέες τους, λοιπόν, νομοθέτησαν ως ποινικό αδίκημα το να μην αναγνωρίζει κανείς τα σκουπίδια και χαρακτήρισαν περιθωριακό και επικίνδυνο όποιον λαχταρούσε τα αληθινά πλούτη. Το χειρότερο ήταν πως κι αυτοί που δεν ήθελαν να διακρίνουν σωστά τα πλούτη, έβλεπαν πως δεν μπορούσαν να χορτάσουν με τα σκουπίδια που τους δίνονταν αλλά συνέχιζαν να πολεμούν τον θησαυρό με μανία και έτσι έζησαν αυτοί απαίσια και οι απόγονοί τους ακόμα χειρότερα!

Πόσο εξωπραγματικό είναι αυτό το παραμύθι; Πόσο υπερβολικό; Πόσο εξόφθαλμα παράλογο; Πόσο παιδικό αλλά και ανόητα ακραίο; Είναι ποτέ δυνατόν κάποιος να μισεί τα πλούτη; Είναι δυνατόν κάποιος να είναι τόσο πλούσιος και να ψάξει να βρει τρόπους να χάσει την περιουσία του και να γίνει φτωχός; Φυσικά και όχι αν είναι λογικός! Φυσικά και όχι αν κάτσει να σκεφτεί λογικά έστω για ένα δευτερόλεπτο. Φυσικά και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στην αληθινή ζωή. Παραμύθι είναι και μάλιστα κακογραμμένο.

Θα συμφωνούσα αν ένας συσχετισμός δεν περνούσε αστραπιαία από το μυαλό μου προξενώντας μου τρόμο: Αντικαταστήστε τον φίλο μας με τους προγόνους μας, τα παιδιά του με εμάς, τις παρέες των παιδιών του με την Ε.Ε. και τα πλούτη με την Ορθοδοξία μας! Εκεί που γελούσα με το παραμύθι έβαλα τα κλάματα...